Κάτι δεν πάει καλά…
Για τον καφέ του Σαββάτου έχω γράψει πολλές φορές. Κάθε Σάββατο που είμαι στην Αθήνα πίνω καφέ με τους συμμαθητές μου σε συγκεκριμένη καφετέρια στο Βύρωνα. Είναι μια διαδικασία που καταυχαριστιέμαι μια και οι άνθρωποι που είναι μαζί μου είναι οι παλιοί μου συμμαθητές με τους οποίους έχω μια σχέση δεκαετιών, είναι διαφόρων δραστηριοτήτων, άρα ξεφεύγω από τα σχολικά και εκπαιδευτικά, και γενικά έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε μερικές σοβαρές συζητήσεις, κάτι τόσο σπάνιο σήμερα.
Εχθές λοιπόν μετά από τρεις βδομάδες που είχα να εμφανιστώ, πήγα “τρέχοντας” που λένε. Πηγάινοντας, βλέπω το μαγαζί άδειο… λέω εντάξει ας πάω να κάτσω λίγο και θα έρθουν και οι άλλοι… αλλά δεν υπήρχε κανείς… γενικά και αυτό με ξένισε. Γιατί όπως και εμείς, έχει σταθερή πελατεία και συνήθεις θαμώνες που λίγο έως πολύ συναντιόμαστε κάθε φορά. Χθες τίποτα… Μετά η κοπελιά που συνηθως μας εξυπηρετεί και έρχεται μόλις κάτσουμε… τώρα δεν φάνηκε… Κάτι δεν πάει καλά… σκέφτηκα… Πάω να δω τι γίνεται μέσα και τότε το βλέπω…”… θα παραμείνει κλειστό λόγω πένθους.” Μα… αυτή η πινακίδα μπαίνει όταν φύγει κάποιος από το μαγαζί… και ποιος είνα αυτός; Ο Μπάμπης, παλιός μου καθηγητής από το φροντιστήριο, η Μάρω, γυναίκα του και ψυχή του μαγαζιού, κάποιο από τα παιδιά…Ψάχνω για το “χαρτί” σε κολώνες… δεν βλέπω κάτι… μπερδεύομαι… Ρωτάω δίπλα και τότε μαθαίνω… η Μάρω. Έχασε τη μάχη με το καρκίνο… τον πάλευε κάποια χρόνια, το ξέραμε… γιατί και οι δυό τους ήταν φίλοι πια που πηγαίναμε κάποιες δεκαετίες πίσω… Αλλά έδειχνε να το ελέγχει… Μάθαμε ότι “έκανε μια αντεπίθεση” και μέσα σε τρεις μέρες… νίκησε. Η Μάρω δεν άντεξε… Δυστυχώς σε αυτές τις ηλικίες δεν χαρίζει σε κανένα…
Έτσι η Μάρω ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι, την ώρα που εγώ από συνήθεια πήγα για το καφέ μου το μεσημέρι στο καφέ της. Και δεν μπόρεσα να βγάλω την εικόνα της από το μυαλό μου να μου λέει… “Τι κάνεις Μανωλάκη… όλα καλά; Μήπως κρυώνετε να σας ανάψω τη σόμπα, ή το καλοκαίρι να μας ανοίξει τον τεράστιο ανεμιστήρα ή να σηκώσει τις τέντες, ή… ή… ή… και φεύγοντας έριξα μια ματιά στη καρέκλα που συνήθως καθόταν στη γωνία και μου φάνηκε ότι ήταν ακόμα εκεί, ή μήπως ήταν.. δεν ξέρω… έφυγα και προτίμησα να πάω να πιω ένα καφέ αλλού από το να πάω – αν θα προλάβαινα – στη κηδεία της… Και αισθάνθηκα κάπως… λίγο σαν προδότης…
Καλό ταξίδι Μάρω… τουλάχιστον για εμάς που ερχόμασταν για το καφέ μας θα είσαι πάντα εκεί, στη θέση σου και θα κοιτάς αν όλα είναι καλά, και αν δεν είναι να τρέξεις να δεις τι μπορείς να κάνεις…
Τέλος πάντων… σας μαύρισα τη Κυριακή. Καλημέρα…
