Φέρτε πίσω τα όνειρά μου…
Η μεγαλύτερη ζημιά που έχω πάθει από την σημερινή κατάσταση είναι ότι δεν μπορώ να ονειρεύομαι πλέον. Μου έχει κοστίσει σε βαθμό που δεν φαντάζεστε.
Βλέπετε πενήντα χρόνια τώρα, έχω μάθει να κάνω σχέδια, να βάζω στόχους, να τους πετυχαίνω έναν έναν και να προχωράω παραπέρα, στον επόμενο στόχο. Να κάνω πράγματα, να φτιάχνω διάφορα και κάθε φορά να ξεκινάω και κάτι καινούργιο.
Αυτό το πράγμα είναι τώρα περίπου 5-6 μήνες που δεν μπορώ να το κάνω. Βομβαρδίζομαι από τέτοια μαυρίλα, ό,τι και αν ακούσω, ότι και αν δω… δεν βλέπω κάτι αισιόδοξο. Ότι και αν ζητήσω εισπράττω άρνηση. Ότι και αν σχεδιάσω, το κοιτάνε καχύποπτα. Όπου και αν κοιτάξω, θα ακούσω παραπονούμενους και θα ακούσω καταμέτρηση “θυμάτων”… άνεργοι, εταιρείες που κλείσανε ή κλείνουν, άνθρωποι που αδυνατούν πλέον να προσφέρουν τα βασικά στην οικογένεια τους. Ατελείωτες συζητήσεις με το τι χάσαμε, τι θα χάσουμε αν δεν…. κάνουμε αυτό, αν δεν κάνουμε το άλλο.
Οι κρατούντες προβάλλουν σθεναρά αντίσταση και βάζουν κόκκινες γραμμές, τη μία μετά την άλλη. Πάντα πίστευα ότι η κόκκινη γραμμή είναι μία… αλλά φαίνεται έκανα λάθος… στο ίδιο θέμα υπάρχουν πολλές κόκκινες γραμμές και η κάθε μία είναι πιο πίσω από την άλλη. Και εμείς καθόμαστε και βλέπουμε… απαθείς αλλά με περιέργεια… ποια μπορεί να είναι η “πιο πίσω” κόκκινη γραμμή. Περιμένουμε κάθε φορά, όπως και ακριβώς αυτή τη στιγμή, να μάθουμε τι θα μας πει η τρόϊκα… και απλά περιμένουμε… Και ενώ γίνονται ατέρμονες συζητήσεις να διατηρηθούν κάποια πράγματα, μετά που χάνονται ¨οι μάχες” πάλι το αποτέλεσμα εμφανίζεται σαν προσωπική νίκη, σθεναρής αντίστασης και διαπραγματευτικής δεινότητας. Πόσο πια..
Δεν ξέρω πόση φαντασία πρέπει να έχεις για να καταλάβεις ότι με ενάμιση εκατομμύριο απολυμένους – επίσημα – και κάποιες χιλάδες επιχειρήσεις κλειστές, σύντομα θα έχει πρόβλημα το ασφαλιστικό… Τώρα το βρήκαμε… έχουν πρόβλημα τα ταμεία… ενώ πριν ήταν υγιή. Δεν ξέρω ποιος θα πληρώνει εισφορές… Αυτοί που δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς… Θέλει υψηλή νοημοσύνη για να καταλάβεις ότι δεν υπάρχει άνεργος που να μη χρωστάει στους ασφαλιστικούς φορείς… Άρα κανένας δεν θα πάρει επίδομα ανεργίας μια και είναι προϋπόθεση…
Δηλαδή όπου και να κοιτάξεις δεν μπορείς να δεις κάτι καλό… και καλείσαι να μπεις στη τάξη, να αντιμετωπίσεις τα βλέμματα των μαθητών σου και να εμπνεύσεις αισιοδοξία, ενθουσιασμό, όνειρα, στόχους… Γιατί οι πρώτοι που το “πιάνουν στον αέρα” το ύφος και την πληροφορία της απαισιοδοξίας είναι τα παιδιά.
Το πάλεψα, και εξακολουθώ, να μπαίνω στη τάξη… μες στη καλή χαρά… με έχουν κατηγορήσει ότι “παίρνω ληγμένα” και είμαι έτσι τα πρωινά… Τα σχόλια μου ότι είμαι μέσα στη καλή χαρά επειδή έχω μάθημα μαζί τους χαρακτηρίζεται ώς ανεπαρκής ( … “ναι καλά”… είναι το συνηθισμένο σχόλιο). Από την άλλη προσπαθώ, και μάλλον τα καταφέρνω να μη δείξω, αυτή την “έλλειψη ονείρων”. Δεν ξέρω τι μηνύματα έχουν από αλλού… από εμένα πάντως δεν έχουν αρνητικά μηνύματα.
Θέλω να μπορέσω να σχεδιάσω τι θα κάνω τον επόμενο χρόνο. Να βάλω στόχους και να τους πετύχω στο χρόνο που έρχεται. Δεν μπορώ να περιμένω τη μία μέρα να περάσει για να έρθει η άλλη. Δεν μπορώ να λέω κάθε βράδυ… “τη βγάλαμε και σήμερα. Αύριο πάλι…”
Νομίζω ότι θα πρέπει να κοιτάξω να βρω νέους τρόπους για να μπορέσω να κάνω σχέδια. Δεν θα τους κάνω το χατήρι…να μη σκέφτομαι. Δεν θα τους αφήσω να με ρίξουν. Κουράστηκα… Θα τους βγάλω έξω από τη σκέψη μου, όσο μπορώ και να κοιτάξω να προχωρήσω μπροστά. Αρκετά με το δούλεμα και τα παπαγαλάκια. Μας λένε συνέχεια τι θα γίνει με αυτούς που έχουν 3000 € τόκους… δηλαδή 3.000.000 καταθέσεις… Δούλεμα κανονικό. Έτσι κάνω στην άκρη, προστατεύω τον εαυτό μου και προχωράω μπροστά… Αλλά δεν ξεχνάω… Όχι… Θα έρθει η σειρά μου… με εκλογές, με πορείες, με ότι μπορώ… ΘΑ ΜΟΥ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΝ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ. Δεν θα τους τα χαρίσω. Είναι δικά μου.
Έβγαλα γκρίνια… γιατί έπρεπε… να ξεθυμάνω. Νομίζω ότι πολλοί είναι πολύ χειρότερα από εμένα. Όπως και να έχει…νομίζω ότι αν δεν κάνουμε σχέδια… το χάσαμε… οπότε… κάντε το πρώτο βήμα. Μικρό και σταθερό, αλλά μπροστά..
Τη καλησπέρα μου…
