Η έκθεση…
Μια πολύ συνηθισμένη οδηγία είναι να μη “δίνεις στόχο”, να μην εκτίθεσαι. Να μπορείς να περνάς απαρατήρητος. Έτσι θα έχεις την ησυχία σου, θα κάνεις τη δουλειά σου και κανείς δεν θα σε ενοχλεί.
Ποτέ δεν τα κατάφερα. Πάντοτε φαινόμουν. Είτε λόγω διαστάσεων, είτε λόγω χρώματος ρούχων, είτε λόγω χαρακτήρα (που είναι και το πιο συνηθισμένο). Με το που απόκτησα πρόσβαση στο διαδίκτυο, άρχισα να εμφανίζομαι και στη διαδικτυακή μου υπόσταση. Αλλά πάντα επώνυμα και προσφάτως και με φωτογραφία, αντί για την καρικατούρα. Τώρα έχω διαδικτυακή έκθεση. Πάλι εκτεθειμένος. Η συγκεκριμένη έκθεση με βοήθησε να βρω και να γνωρίσω ανθρώπους που έχουν τον ίδιο προβληματισμό με εμένα, σε θέματα εκπαίδευσης και νέων τεχνολογιών. Ανταλλάξαμε απόψεις σε πολλές περιπτώσεις διαδικτυακά και μετά από συνεννοήσεις γνώρισα καλούς φίλους, όπως τον Γιώργο, τη Βίκυ, το Διονύση, τη Σμαράγδα, τη Τζίνα, τον Θοδωρή, τη Βιβή… Τι σημασία έχει που δεν βρισκόμαστε συνέχεια. Μιλάμε πολύ συχνά, επικοινωνούμε, και όποτε δοθεί η αφορμή, τα λέμε και από κοντά. Όσοι μένουμε Αθήνα είναι πιο εύκολο. Μ τους πιο απομακρυσμένους είναι πιο δύσκολο. Έτσι τη Σμαράγδα τη βλέπω κάθε δυο χρόνια, τη Βίκυ τη γνώρισα φέτος. Με το Γιώργο και το Διονύση τα έχουμε πει αρκετές φορές…
Προ καιρού είχα μια συζήτηση και αποφάσισα να εκτεθώ πάλι. Μέσα από συζήτηση είπα να τραγουδήσω στη γιορτή αφιέρωμα στο Τσιτσάνη. Μου άρεσε σαν ιδέα. Γενικά μου αρέσει να τραγουδάω, όταν είμαι μόνος μου, αλλά τώρα ήταν αλλιώς. Είχε κοινό. Και θα με άκουγε και θα με έκρινε. Συζητήσαμε με τη μουσικό της Σχολής, μου έκανε και μια ακρόαση (audition που λένε και στα Ελληνικά), και αποφάνθηκε ότι μπορούσα να τραγουδήσω.
Όλα ήταν μια χαρά στις πρόβες, αλλά στην γιορτή ήταν αλλιώς. Θυμάμαι όταν έφτασε η ώρα να τραγουδήσω… τα είχα ξεχάσει όλα. Μα όλα… Ούτε λόγια, ούτε ρυθμό τίποτα. Και δεν είχα και “σκονάκι” με τα λόγια. Το έπαιζα και άνετος. Και ήμουν έτοιμος να με πιάσει πανικός. Αλλά κράτησα. Μερικές βαθιές αναπνοές να κατέβει λίγο η πίεση και μετά σιγά σιγά ήρθαν όλα στην επιφάνεια. Όταν ήρθε η ώρα να βγω… εκεί πια δεν υπήρχε δρόμος επιστροφής. Και βγήκα και τυφλώθηκα από τα φώτα… όχι της δημοσιότητας αλλά από τα φώτα γενικά… Και πήρα φόρα και άρχισα να τραγουδάω και βγήκε τελικά καλά.
Να σας δείξω τι είδα.
Παλιότερα, θυμάμαι όταν πρωτομίλησα μπροστά σε κοινό, κάπου γύρω στο 2002 αν θυμάμαι καλά, σε μια ημερίδα των σχολικών συμβούλων για τις νέες τεχνολογίες. Τότε είχα παρουσιάσει το Power Point και τα λάθη των ομιλητών. Αν μπορούσα να μετρήσω τη πίεσή μου και τους σφυγμούς της καρδιάς, μάλλον θα έβρισκα μεγάλα νούμερα. Έγινε και αυτή η παρουσίαση και μετά ήρθε η επόμενη και η επόμενη. Κάθε φορά η έκθεση μπροστά στο κοινό, έχει τα ίδια αποτελέσματα. Και πάντα μετά το ξεκίνημα τα πράγματα εξελίσσονται όπως πρέπει.
Προχθές είχα μια συζήτηση με μια φίλη από τη Σχολή που αποφάσισε να εκτεθεί. Πήρε μέρος σε μια θεατρική παράσταση με μια θεατρική ομάδα για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Μιλούσε συνέχεια για την εμπειρία της και ο ενθουσιασμός της ήταν ολοφάνερος. Όλη η εμπειρία της συμμετοχής, μηδένισε τη δυσκολία της έκφρασης στα Ελληνικά, μια και είναι Γαλλίδα. Παρόλα αυτά, ρισκάρισε και έπαιξε μπροστά από κοινό. Και το καταυχαριστήθηκε. Και όταν ο γιος της της είπε να ξαναπαίξει του χρόνου γιατί ήταν πολύ καλή κατάλαβε ότι έπρεπε να το ξανακάνει.
Γενικά εκτιθέμεθα… κάθε φορά που βρισκόμαστε μπροστά από κοινό, εκτιθέμεθα. Είτε το κοινό είναι οι μαθητές μας, που είναι από τα πιο απαιτητικά κοινά, είτε κάποιοι συνάδελφοι, είτε το κοινό κάποιου συνεδρίου, εκτιθέμεθα. Τουλάχιστον η έκθεση να αξίζει το κόπο. Το τι σημαίνει αυτό θα το κρίνει ο καθένας μόνος του.
Τη καλησπέρα μου.
