Η τελευταία μέρα, η τελευταία ώρα, το τελευταίο δεκάλεπτο…
Πάει και αυτή η χρονιά… Τέλειωσε. Εντάξει έχει κάτι λίγα μετά τις διακοπές του Πάσχα αλλά δεν μετράνε. Γιατί, μα γιατί στις τρεις μέρες που μένουν ίσα που θα κάνουμε τις ημερίδες για τις Ερευνητικές Εργασίες της Α και Β’ Λυκείου, καθορισμός ύλης και άντε γεια… κλείσαμε. Φέτος το Πάσχα δεν αφήνει περιθώρια.
Έτσι ξεκινάμε τις εξετάσεις και ολοκληρώνεται το σχολικό έτος.
Όμως για κάποιους ήταν η τελευταία μέρα στο σχολείο… Είναι οι τελειόφοιτοι. Φυσικά και θα έπρεπε να είναι στο σχολείο τις τελευταίες μέρες, αλλά με τέσσερις μόνο μέρες κενό, πριν τις εξετάσεις, δεν νομίζω να εμφανιστεί κανείς… Ήρθαν όμως τη Παρασκευή αρκετοί από αυτούς για να μας χαιρετήσουν μια και θα μας ξαναβλέπανε σε 15 μέρες μετά τις εξετάσεις αφού το σχολείο μας δεν είναι εξεταστικό κέντρο.Τα συναισθήματα ανάμεικτα.
Βρέθηκα προ ημερών σε μια πρώτη γυμνασίου σε αναπλήρωση και είδα τους μικρούς μαθητές, είναι πολύ μικροί, παιδάκια… Κάνοντας μάθημα στο λύκειο, έχω άλλη εικόνα των μαθητών. Κάπως έτσι λοιπόν ξεκίνησαν και οι φετινοί απόφοιτοι, παιδάκια, σε ένα δαιδαλώδες σχολείο, με τις τεράστιες τσάντες στη πλάτη, στο τεράστιο σχολείο με τους πολλούς ορόφους και τις χωριστές αίθουσες. Πόσες φορές τους πρώτους μήνες είχα πάρει κάποιο παιδάκι από το χέρι, γιατί δεν ήξερε που είναι το εργαστήρια ή η αίθουσα της μουσικής, ή… ή…
Και μετά από μια διαδρομή έξι ετών, φεύγουν νεαροί και νεαρές γεμάτοι όνειρα και φιλοδοξίες. Σε αυτή τους τη πορεία πορευτήκαμε μαζί – στο λύκειο τουλάχιστον – και τώρα ολοκληρώνουν αυτή τη πορεία. Μέσα στο σχολείο, δεν μπόρεσα να τους γνωρίσω, τους γνώρισα όμως έξω από αυτό… στις εκδρομές, στους διαγωνισμούς που συμμετείχαμε, στα εκπαιδευτικά ταξίδια. Εκεί είχα την ευκαιρία να δω τον άνθρωπο πίσω από το μαθητή. Να μιλήσω, να ακούσω, να γελάσω, να συζητήσω… Πράγματα τόσο σπάνια μέσα στη τάξη, μια και σε κυνηγάει το αναλυτικό πρόγραμμα και η ύλη. Μπόρεσα να τους δω με τις κλίσεις τους και τα ενδιαφέροντά τους….Άλλος τη φωτογραφία, άλλος τη μουσική, άλλος τα τεχνικά, άλλος το χορό, το θέατρο… από όλα…χαμένα πίσω από την ύλη και το πρόγραμμα.
Και ήρθαν προχθές με τα σοκολατένια τους αυγά και γύρισαν όλο το σχολείο. Σαν να θέλανε να το πάρουν μαζί τους. Να μη ξεχάσουν τις γωνιές τους να φρεσκάρουν την εικόνα του και να θυμηθούν τις φάσεις σε κάθε γωνιά που έζησαν. Έψαξαν να μας βρουν όλους, γελαστοί, χαρούμενοι, χωρίς πρόγραμμα και μάθημα, με τη φωτογραφική του Δημήτρη στο χέρι, να καταγράφει κάθε στιγμή.Έτσι θαύμασαν το νέο γκραφίτι…
Μετά σειρά είχαν τα σοκολατένια αυγά, τα οποία είχαν και παιγνίδι μέσα… και τότε βγήκε το παιδί από μέσα τους και καταπιάστηκαν να φτιάξουν τα παιγνίδια και να φάνε τη σοκολάτα…
Φεύγοντας βλέπω τη Κατερίνα και την Ευγενία να κατεβαίνουν από τα σκαλιά με τα μάτια βουρκωμένα… Πήγα να διασκεδάσω την εικόνα… σχολιάζοντας ότι “τις πήρανε τα ζουμιά…” αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι όταν τα παιδιά μας τρέφουν τέτοια συναισθήματα για το σχολείο, τότε μάλλον κάτι κάνουμε καλά.
Η τελευταία ώρα μαθήματος… κατά κανόνα δεν γίνεται… Όμως φέτος δεν τα κατάφερα με την Α’ Λυκείου. Βλέπετε η ύλη πίεζε ασφυκτικά και έτσι η τελευταία ώρα ήταν μια ανακεφαλαίωση. Και ήταν και η τελευταία μέρα. Όμως το τελευταίο δεκάλεπτο ήταν διαφορετικά… με τη Β’ Λυκείου.
Με τα παιδάκια μου, όπως λέω, το τμήμα στο οποίο είμαι υπεύθυνος, στο τελευταίο δεκάλεπτο, σαν υπεύθυνος τμήματος, είπαμε να βγάλουμε μια φωτογραφία. Αλλά όχι στημένη, έτσι χαλαρή. Και βρήκαμε ένα όμορφο παγκάκι… και να το αποτέλεσμα…
Με τα παιδάκια μου λοιπόν στο τελευταίο δεκάλεπτο της χρονιάς, σαν υπεύθυνος τμήματος, κάτι για να θυμόμαστε. Μια όμορφη παρέα με γελαστά πρόσωπα…
Σε όλους σας λοιπόν εύχομαι να έχετε σε πρώτη φάση Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα. Σε δεύτερη φάση, καλή ξεκούραση. Σε τρίτη φάση καλό διάβασμα και καλή επιτυχία στις εξετάσεις.
Για τους τελειόφοιτους κάτι ακόμα, εμείς εκεί θα είμαστε και θα είναι χαρά μας να μαθαίνουμε νέα τους και ότι προοδεύουν.
Τη καλησπέρα μου και τις ευχές μου για τις μέρες.
