Ήθελα να ακούσω τη φωνή σου…

…και να δω αν είσαι καλά.

Για σκεφτείτε τη παραπάνω φράση. Πόσες φορές την έχετε πει; Φοβάμαι καμία. Τουλάχιστον για εμένα ισχύει. Δεν είναι όμως περίεργο… Στον αιώνα της επικοινωνίας, που έχουν μηδενιστεί οι αποστάσεις, που στην τσέπη μας έχουμε μια ράβδο “σοκολάτας”,  (bar) που με ένα “χάδι” (μια και τα περισσότερα έχουν touchscreen) μπορούν να μας πάνε στα πέρατα του κόσμου ή να μιλήσουμε με όποιον θέλουμε όπου και αν είναι.

Μια και έχω ζήσει την εξέλιξη αυτή σας πληροφορώ ότι πριν 20 χρόνια όλα αυτά τα βλέπαμε στο Star Trek με τα communicators (τι ωραίο όνομα… ) που είχαν μια εντυπωσιακή ομοιότητα με το Ericsson 768 αλλά και άλλα τηλέφωνα της γενιάς εκείνης.

Δείτε τι εννοώ.

Καλό έτσι… Και μιλάγαμε για “επικοινωνιοποιητές!!!”

Έτσι σήμερα που μπορούμε δεν το κάνουμε. Πρέπει να έχουμε αφορμή για να πάρουμε τηλέφωνο και να ζητήσουμε κάτι… συνήθως.

Θυμάμαι προ ημερών έπινα καφέ και θυμήθηκα ένα φίλο – σε παρόμοια φάση – και σήκωσα το τηλέφωνο… και έστειλα μήνυμα!!!. Δεν πήρα τηλέφωνο. Τι κακό και αυτό. Ψάχνουμε να βρούμε αφορμή για να μιλήσουμε με κάποιον. Προσωπικά θα μου άρεσε πολύ να με πάρει κάποιος φίλος έτσι άσχετα και να μου πει : “Γεια σε σκεφτόμουν και ήθελα να δω τι κάνεις… είσαι καλά”. Τι όμορφο.

Αφορμή για την εγγραφή αυτή είναι ο χθεσινός καφές με τον Δημήτρη.Τον Δημήτρη είχα να τον δω μόλις 30 χρόνια. Δηλαδή από όταν τελειώσαμε το Πανεπιστήμιο στα Γιάννενα. Είχαμε λοιπόν πολλά να πούμε. Και είπαμε… για ένα περίπου τρίωρο λέγαμε. Μέχρι που έδυσε ο ήλιος στο Καβούρι και τη κάναμε…

Δείτε τι εννοώ…

Έτσι πριν ξεκινήσετε για διακοπές… για σκεφτείτε… ποιον έχετε καιρό να ακούσετε..

Σηκώστε το ακουστικό, σχηματίστε το νούμερο, και αφού επιβεβαιώσετε ότι μιλάτε με το σωστό άτομο πείτε : “Γεια, είμαι ο……. και πήρα να δω τι κάνεις.” Τα άλλα θα γίνουν μόνα τους…

Τη καλησπέρα μου.