Ο Βραζιλιάνος και ο…καφές.
Είμαστε στο 1966… εσωτερικός μετανάστης βρέθηκα στην Αθήνα από τα Χανιά από όπου μετακινηθήκαμε για λόγους υγείας. Βλέπετε παρά το γεγονός ότι τα Χανιά είναι ένα πολύ ωραίο μέρος για να μένεις, έχει πολύ μεγάλη υγρασία, κάτι που προκαλούσε πρόβλημα…
Και νάμαστε στο ξηρό κλίμα των Αθηνών, στο Βύρωνα, σε μια περιοχή που το ένα οικοδομικό τετράγωνο είχε ένα σπίτι – το δικό μας – στο άλλο οικοδομικό τετράγωνο άλλο ένα και μετά ήταν το Αλεποβούνι…για προφανείς λόγους το όνομα. Εκεί λοιπόν κάπου στο 1970, σε κάποια από τα σπίτια τα καινούργια έφτασε μια καινούργια οικογένεια… ο κυρ Βαγγέλης, η κυρία Ιλντα (τι περίεργο όνομα… από που να είναι άραγε…), ο Νίκος και η Ρόζι-Μέιρι (και αυτό περίεργο ήταν… εμείς μείναμε στο Ρόζι). Και από που ήρθανε; Από τη Βραζιλία !!!! Εξωτικό μέρος κάπου από κάτω. Αν ανοίξω μια τρύπα και βγω από την άλλη κάπου κοντά θα πέσω… Δεν είμαι και σίγουρος. Έτσι πολύ γρήγορα… ο Νίκος έγινε… ο Βραζιλιάνος. Τις περισσότερες φορές αυτό ήταν και το όνομά του…
Πέρασε ο καιρός και μαζί μεγαλώναμε στη γειτονιά… όλοι μαζί. Περάσαμε όλες τις φάσεις, μεγαλώνοντας πάντα μαζί και παρέα. Αγόρια – κορίτσια. Είχαμε το προνόμιο της γειτονιάς, να παίζουμε στο δρόμο, χωρίς περιορισμό, να κάνουμε τις βόλτες μας και όλα όσα σήμερα έχουν χαθεί και άλλα έχουν πάρει τη θέση τους. Κάπου στο Γυμνάσιο ο Νίκος πήγε σε τεχνική σχολή και ταυτόχρονα μετακόμισε στα Ιλίσια. Τεράστια απόσταση αν και είναι δίπλα στο Βύρωνα… Μετά εγώ βρέθηκα στα Γιάννενα για σπουδές, ο Νίκος άρχισε να δουλεύει και… χαθήκαμε. Τον βρήκα πριν 4-5 χρόνια στη… Σουηδία οικογενειάρχη να έχει δική του επιχείρηση… Τα λέγαμε συχνά πυκνά και ξαφνικά πριν μια βδομάδα ανεβάζει μια φωτό από Ελληνικό νησί… και εκεί μαθαίνω ότι κυκλοφορεί στην Ελλάδα… Αμέσως στενό μαρκάρισμα, γίνανε οι συνεννοήσεις και κανονίστηκε το ραντεβού – μια και έτυχε να περνάει από Αίγιο – (θα τον πετύχαινα, δεν το συζητάμε) – και έτσι σήμερα μετά από 35 και χρόνια βρεθήκαμε πάνω στην Εθνική οδό, και τα είπαμε…
Τι να πεις σε μια ώρα και τι να καλύψεις από 35 χρόνια. Όμως αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι η φιλία είναι ζωντανή, ανεξάρτητα από το πόσα χρόνια έχουν περάσει και πόσα χιλιόμετρα μεσολαβούν. Ας είναι καλά και το Ιντερνέτ που μας έδωσε τη δυνατότητα να έχουμε καλύψει κάποιο δρόμο…
Σήμερα το πρωί λοιπόν πάνω από ένα καφέ, βρέθηκα με το παιδικό μου φίλο τον Νίκο τον “Βραζιλιάνο”, και τα λέγαμε, σαν να μη πέρασε μια μέρα, θυμηθήκαμε τα νιάτα μας και τις τρέλες μας, μοιραστήκαμε τα σχέδια μας και δώσαμε υπόσχεση να ξαναβρεθούμε. Δεν βάλαμε περιορισμό στο χρόνο και τον τόπο. Το αφήσαμε ανοικτό.
Για μια ακόμα φορά κατάλαβα πόσο πλούσιος είμαι και έβαλα ακόμα ένα χρυσό νόμισμα στο σακούλι, αυτό της φιλίας μου με τον Νίκο.
Αύριο πετάει για Σουηδία και έτσι για κάποιο διάστημα το διαδίκτυο θα έχει το ρόλο που του αρμόζει… να μικρύνει το κόσμο, για να μπορέσουμε να είμαστε πιο κοντά με τους φίλους μας.
Τη καλησπέρα μου.
(Θυμάμαι ότι τον τσάντιζε να τον λένε Βραζιλιάνο… αλλά μετά από τόσα χρόνια μπορώ να τον συγχίσω λίγο…)
