Χριστούγεννα και άλλα…
Έχουμε μπει στη τελική ευθεία για τα Χριστούγεννα. Σε είκοσι μέρες θα είμαστε στην παραμονή των Χριστουγέννων και θα περιμένουμε να έρθει η μεγάλη γιορτή. Χιλιάδες τόννοι χαρτιού και μελανιού έχουν καταναλωθεί και εκατομμύρια λέξεις έχουν γραφτεί για αυτή τη μέρα. Τι για την κατάθλιψη, τι για την χαρά, τι για την αλληλεγγύη, τι για την αγάπη, που φέρνει αυτή η μέρα. Για την μοναξιά που αποκαλύπτει στην σύγχρονη σημερινή κοινωνία. Όλα μπορούν να κολλήσουν με αυτή τη μέρα. Ανάλογα τη διάθεσή του ο καθένας, προσαρμόζει τη γιορτή στα μέτρα του.
Δύσκολοι καιροί και για πολλούς ακόμα δυσκολότεροι. Η μοναξιά, η ανέχεια, η αεργία και η ανεργία, δημιουργούν ένα εκρηκτικό μίγμα. Σήμερα με πήρε η μητέρα μου και με ρώτησε κάτι που ήδη γνώριζε, αλλά είχε μια μικρή ελπίδα : στη σύνταξη φέτος θα έχουμε δώρο; Πέρυσι δεν ξέρω τι κόστισε περισσότερο στον πατέρα μου, το ότι δεν πήρε δώρο ή το ότι δεν μπόρεσε όπως είχε μάθει όλα αυτά τα χρόνια, σαν παππούς, να βάζει στο χέρι στα εγγόνια του ένα “δωράκι”, μια κίνηση που την έκανε κάθε χρόνο, εδώ και είκοσι χρόνια που βγήκε στη σύνταξη. Βγήκε λίγο πιο γρήγορα με ένα τετραπλό by pass και αναπηρική για λίγο χρόνο και μετά τη κανονική του. Βέβαια τώρα θεραπεύτηκε. Ο βαθμός αναπηρίας του έχει μειωθεί από το 80% στο 35 %. Ναι είναι φοβερό… έτσι μας είπαν στα ΚΕΠΑ μετά από 8 μήνες αναμονή για αξιολόγηση και 6 ώρες στήσιμο με τον 80χρονο πατέρα μου. Δεν ξέρω εμένα τι με ενόχλησε περισσότερο. Το στήσιμο, ή το απαξιωτικό ύφος της ιατρού, όταν ρώτησα λεπτομέρειες για το τι πρέπει να μαζέψουμε από “χαρτιά” μπας και αποδείξουμε το προφανές, ότι έχει σοβαρο πρόβλημα υγείας. Τέλος πάντων… Η συγκεκριμένη κυρία και ο Ιπποκράτης πρέπει να έχουν χάσει προ πολλού κάθε σχέση.
Μένουν πολύ λίγα πράγματα να κάνει κανείς. Και αυτά τα λίγα θα γίνουν από εμάς και τον καθένα από εμάς. Όχι από τους κρατούντες. Αυτούς τους βρίζουν και τους ξεφτυλίζουν δημόσια, λέγοντας τους τα προφανή, και νομίζουν ότι μόλις δέχτηκαν κοπλιμέντα. Ο πολιτικός μας κόσμος ποτέ δεν φημιζόταν για την ευθιξία του. Οι σχέσεις του με την καρέκλα είναι “ριζικές” (κοινώς ριζώνουν και δεν φεύγουν με τίποτα). Δεν θυμάμαι να έχουν γίνει παραιτήσεις λόγω ευθιξίας.
Ας κοιτάξουμε δίπλα μας, Ας χαμογελάσουμε, ας πούμε ένα καλημέρα και ένα γεια σε όλους όσους γνωρίζουμε. Ας κόψουμε τις ειδήσεις, μπας και μπορέσουμε να ονειρευτούμε λιγάκι. Το χειρότερο που κάνουν οι ειδήσεις είναι ότι με τα τόσα ευχάριστα που ακούμε δεν μπορείς να σκεφτείς κάτι ευχάριστο για το μέλλον. Αν έχουμε κάτι να μοιραστούμε, να το μοιραστούμε, απλά, χωρίς γκρίνια, χωρίς να περιμένουμε αναγνώριση ή να μας γράψουν το όνομα με “χρυσά γράμματα”. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να αισθανθούμε και εμείς καλύτερα αλλά και να κάνουμε άλλους να αισθανθούν καλύτερα. Και όπως πάντα λέω… αυτός ο τρόπος ζωής δεν έχει να κανει με το ημερολόγιο και τα Χριστούγεννα. Έχει να κάνει με την καθημερινότητα τη δική μας και των άλλων. Δεν θέλει πολλά για να αισθανθεί καλύτερα ο διπλανός μας. Μη περιμένουμε να ενημερωθούμε από τους άλλους. Ας κάνουμε κάτι μόνοι μας.
Για όλα.
Τη καλησπέρα μου.
