Με μια βόμβα στα σπλάχνα…
Μετά το ξεσκόνσμα και το άνοιγμα των παραθύρων για να πάρει λίγο αέρα (κοντά ένα μήνα κλειστό ήταν) είπα να κάνω και μια μικροανανέωση στην εικόνα. Λίγο ρετρό, λίγο χρώμα παραπάνω… έτσι να σπάσει το τετράγωνο που είχα τόσο καιρό.
Είναι μια βδομάδα τώρα που είμαι αποδιοργανωμένος. Ο πατέρας μου έκανε μια πολύ σοβαρή εγχείριση και είμαστε συνέχεια στους δρόμους και την αγωνία. Ένα μικρό ιστορικό μια και δεν είναι αυτό το θέμα της εγγραφής. Τη προηγούμενη Τετάρτη λοιπόν ο πατέρας μου είχε “αιματουρία” (αυτό που λέει το όνομα) και πήγαμε στα εφημερεύοντα. Εκεί είδαμε ότι άλλη ήταν η αιτία : ένα τεράστιο ανεύρυσμα στην αριστερή λαγωνιαία αρτηρία και ένα μικρότερο στη κοιλιακή. Η κατάσταση χαρακτηρίστηκε κρίσιμη μια και η λαγωνιαία από 1,5 – 2 εκατοστά που είναι η φυσιολογική διάμετρος, ήταν πάνω από 7 και η κοιλιακή από 4 ήταν στα 5,5. Η πρώτη ήταν θέμα τύχης που ένα μικρό μέρος από το αίμα πέρασε στα ούρα και μας ειδοποίησε. Το βράδυ στις 11.00 ήταν ήδη στο χειρουργείο. Αυτό είναι το ιστορικό.
Χειρουργήθηκε στο ΚΑΤ και κατά τα λεγόμενα των γιατρών πήγε καλά. Όμως η μεγάλη ηλικία, και οι παράπλευρες ασθένειες (καρδιά, πίεση, και διάφορα άλλα μαζί με τα 81 χρόνια) κάνανε τη κατάσταση πολύ επικίνδυνη. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι (ακόμα ) το αναπνευστικό και αυτό είναι και ο λόγος που ακόμα είναι σε θάλαμο εντατικής. Έτσι ελπίζοντας στο καλύτερο περιμένουμε.
Για το νοσοκομείο, ότι και να λέμε, οι γιατροί δίνουν αγώνα ανεξάρτητα από τις συνθήκες. Εγώ δεν μπορώ να γνωρίζω, αλλά αυτό που ξέρω σίγουρα ότι όποτε και να πηγαίναμε ήταν εκεί. Από την άλλη υπάρχει πολύ μεγάλη ζήτηση, πάρα πολύ μεγάλη ζήτηση. Και το ΚΑΤ είναι και απόμερο. Στα κεντρικά (Ευαγγελισμός – Γεννηματάς – Λαϊκό… γίνεται χαμός). Λόγω του επείγοντος της κατάστασης δεν μας ζητήθηκε αίμα και οι ανάγκες καλύφθηκαν από το στοκ. Μετά βέβαια ζητήθηκε να αναπληρωθούν (όπως είναι και το σωστό). Εκεί έκανα κάτι που δεν είχα ξανακάνει.
Επειδή εδώ και αρκετά χρόνια, καθημερινά “παίρνω τα χάπια μου” δεν μπορώ πλέον να είμαι αιμοδότης ( η πρώτη κάρτα είχε αριθμό μητρώου 20, η δεύτερη 40.278 και η τρίτη πλέον δεν γράφανε αριθμό). Και έγραψα στο facebook ότι χρειαζόμουν αίμα. Πραγματικά με συγκίνησε το ενδιαφέρον του κόσμου. Πολύ σύντομα άρχισαν να έρχονται μηνύματα όπου με ρωτούσαν ποια ακριβώς ήταν η ανάγκη και τι έπρεπε να κάνουν. Σε τέτοιες δύσκολες στιγμές είναι σημαντικό να βλέπεις ότι υπάρχουν άνθρωποι γύρω σου. Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους σας, ανεξάρτητα αν δώσατε αίμα η όχι. Και μόνο τα μηνύματά σας ήταν σημαντικά.
Γενικά μιλώντας η αλληλεγγύη μεταξύ μας ίσως είναι λύση στις δύσκολες αυτές μέρες. Και όχι μόνο. Και το άλλο που λέμε… όταν εμείς κάνουμε σχέδια, κάποιος γελάει… Έτσι και εμείς τη Τρίτη λέγαμε για το Πάσχα και τη Τετάρτη τρέχαμε να προλάβουμε.
Όπως και να έχει και πάλι ευχαριστώ όλους σας και σας εύχομαι
