Μου κλέβω χρόνο…
Και μια άσχετη φωτογραφία από ένα μεγάλο φωτογράφο. Η Ακρόπολη το 1903 από τον Frederic Boissonas.
Μόλις τέλειωσα ένα πολύ δύσκολο πρότζεκτ… Πάρα πολύ δύσκολο, και τώρα ακούω Neil Diamond και ξεκουράζω το μυαλό μου γράφοντας κάποιες σκέψεις όχι για κανένα άλλο λόγο, απλά για να κάνω κάτι άλλο και να ξεσκονίσω το blog μια και είναι πάνω από ένα μήνα από τότε που έγραψα τελευταία φορά.
Ποιο είναι το πρότζεκτ που είπα ; Μια ζωή σε power point. Είναι ότι δυσκολότερο μπορεί να σου τύχει… Είναι δέκα μέρες τώρα που ανατρέχω σε παλιές φωτογραφίες, ανασύρω μνήμες, ψάχνω, θυμάμαι, ξεχνιέμαι. Βλέπω τις φωτογραφίες και βλέπω τη Βάλια και όλο σκέφτομαι να θυμηθώ να της πω ότι… και σταματάω. Δεν είναι εύκολο… καθόλου εύκολο.
Θέλω να δώσω μια ζωή σε 60-70 διαφάνειες, γίνεται; Δεν γίνεται. Και δεν ξέρω πόσοι το καταλαβαίνουν. Φοβάμαι πολλοί λίγοι. Όλοι είναι υπερευαίσθητοι και δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν αυτή τη κατάσταση. Και αναδιπλώνονται σε προσωπικά συναισθήματα και δεν κάνουν τίποτα. Δεν ξέρω είναι και αυτό μια άμυνα. Εμένα δεν με εκφράζει αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Ίσως εγώ να είμαι πιο χοντρόπετσος.
Όπως και να έχει προσπάθησα να κάνω κάτι. Ήδη έχω ακούσει κριτικές από τους πολυπράγμονες γνωμοδότες και θα ακούσω και άλλες. Σκοτίστηκα. Ακολουθώ τη καρδιά μου και προχωράω. Θα προτιμούσα πάντως όπως κράτησαν τα συναισθήματα τους για τον εαυτό τους, να κρατήσουν και την γνώμη τους για τον εαυτό τους, μια και δεν κάνανε τίποτα. Κουράστηκα. Απλό είναι.
Να!!! Γιαυτό μου αρέσει το blog. Ξεδίνεις βρε αδερφέ… Τα λες, όποιος τα διαβάσει και καταλάβει, κατάλαβε. Όποιος δεν καταλάβει, ούτως ή άλλως δεν καταλάβαινε οπότε μια από τα ίδια.
Φυσικά έχουμε και τα τρέχοντα… Η ύλη πρέπει να βγει σε δύο τάξεις πλέον δεσμευτικά και πολύ πιεστικά. Τα διαγωνίσματα τρέχουν, η ύλη πιέζει και όλα πρέπει να γίνουν. Και οι αναθέσεις βροχή. Προσωπικός χρόνος; Μάλλον το ανέκδοτο της ημέρας.
Σάββατο όλο το πρωί στο σχολείο για μια πολύ σημαντική εκδήλωση και όπως εξελίχθηκε και πολύ πετυχημένη. Το πέρασμα από το δημοτικό στο γυμνάσιο. Εκείνη η δύσκολη περίοδος που λέμε “προ εφηβεία”, εφηβεία, προσαρμογή και όλα τα άλλα που πάνε μαζί. Περίπου 100 γονείς, που επιτέλους βρήκαν κάποιους να ρωτήσουν και να πάρουν υπεύθυνες γνώμες, μια και οι δύο ψυχολόγοι με τις οποίες έγινε η συζήτηση, μπόρεσαν να δώσουν απαντήσεις. Πολλές ερωτήσεις, άρα πολλή αγωνία. Πάει το Σάββατο. Όμως όλοι θέλανε βίντεο από τη συζήτηση, οπότε πάει και η Κυριακή, γιατί όλοι νομίζουν ότι επειδή θέλει δύο λεπτά να παραλάβει κάποιος ένα DVD τόσο θέλει και να φτιαχτεί. Αυτή την εντύπωση έχουν. Τίποτε δεν γίνεται μόνο του.
Οι σημειώσεις για τους μαθητές της Α λυκείου που δεν καταλαβαίνουν τις αντιδράσεις, κρύβουν μέσα τους δυο απογεύματα δουλειά. Αλλά θα μπουν απλά μαζί με τις άλλες. Κάποιοι θα τις διαβάσουν και θα καταλάβουν κάτι παραπάνω. Οι υπόλοιποι θα θεωρήσουν ότι επειδή πήραν τις σημειώσεις θα τις μάθουν κιόλας. Αρκεί που τις έχουν στη τσάντα. Διάβασμα… τι είναι αυτό;
Το πρόγραμμα που τρέχει για τους μαθητές, και έχει να κάνει με την έξυπνη πόλη και τις μεταφορές του μέλλοντος, δεν γίνεται μόνο του. Τα παιδιά θέλουν καθοδήγηση και εσύ πρέπει να διαβάσεις πράγματα για να μπορέσεις να βοηθήσεις ουσιαστικά. Τα παιδιά όμως το ευχαριστιούνται πολύ και χαίρονται το συγκεκριμένο πρόγραμμα. Και για αυτό αξίζει να το κάνεις.
Ο διαγωνισμός φυσικής δεν γίνεται μόνος του. Θέλει τρέξιμο και μάλιστα ομαδικό. Έτσι παρά το πήξιμο και τα μύρια όσα έπρεπε να γίνουν οι κατάλογοι και οι ταμπέλες που είναι απαραίτητες για το διαγωνισμό. Οπότε άσχετα αν είναι εμένα που πήραν τέσσερις ώρες από αυτές που δεν έχω πρέπει να το κάνω για να βοηθήσω τον συνάδελφο που έχει αναλάβει το διαγωνισμό, μια και τα άλλα μέλη που είναι στην επιτροπή του διαγωνισμού έχουν και αυτά άλλες αρμοδιότητες. Έτσι είναι οι συνάδελφοι. Αλλά οι δεκατέσσερις σελίδες με τους πίνακες και τις καταστάσεις δεν γίνονται μόνες τους.
Το πρόγραμμα που έρχεται και αφορά την εκλαΐκευση της επιστήμης (επικοινωνία της επιστήμης) και θα συμμετέχουν μαθητές της Α λυκείου και προβλέπει συνεργασία με άλλο σχολείο, δεν γίνεται μόνο του.
Ο πανελλήνιος διαγωνισμός χημείας που συμμετέχουν μαθητές μας, και αισθάνονται πολύ ανασφαλείς, (βλέπετε έχει ύλη που αντικειμενικά δεν έχει διδαχθεί ακόμα) σημαίνει ότι πρέπει να βρεθούν ώρες. Έτσι δύο ώρες για οξειδοαναγωγή και δύο ώρες για οξέα και βιομόρια. Και αυτό δεν γίνεται μόνο του. Και πως να είσαι αδιάφορος, όταν βλέπεις τους μαθητές σου να δουλεύουν και να κάνουν το παραπάνω, για να μάθουν τις οξειδοαναγωγικές αντιδράσεις, για να πάνε καλά. Εκεί οφείλεις να κάνεις και εσύ το παραπάνω.Και αυτό δεν γίνεται μόνο του.
Κάποτε πρέπει να καταλάβουν ότι τα πράγματα δεν γίνονται μόνα τους. Κάποιος τα σκέφτηκε, κάποιος τα σχεδίασε, και κάποιος δούλεψε από “πίσω” εκεί που δεν φαίνεται, και βγήκε το τελικό αποτέλεσμα.
Α! Και κάτι άλλο. Επειδή ασχολείσαι με 1000 πράγματα δεν σημαίνει ότι θα ασχοληθείς και με τα άλλα 500. Κάποιοι άλλοι πρέπει να αναλάβουν τα τηλέφωνα και τις παραγγελίες για τα εργαστήρια. Κάποιοι άλλοι πρέπει να βρούνε το χρόνο και να ασχοληθούν με αυτά που τους αναλογούν.
Γιαυτό λέω ότι μου κλέβω χρόνο. Αυτή η μισή ώρα που μου πήρε για να γράψω αυτό το κείμενο την έχω κλεμμένη. Και αύριο θα την πληρώσω με ένα λίγο πιο πρωινό ξύπνημα ή σήμερα με ένα λίγο πιο αργό καληνύχτισμα.
Αχχχ!!! Ήδη αισθάνομαι πιο ανάλαφρος. Τη καλησπέρα μου.
