Καλό ταξίδι “κυρ Μπάμπη”…

Κάθε φορά γίνεται και χειρότερο. Η αλήθεια είναι ότι αυτή τη φορά το κάνω για εμένα. Κάπου μέσα στο μυαλό μου “δεν το βλέπω” αλλά είναι γεγονός και δεν μπορώ να το αρνηθώ. Δεν είχα σκοπό να γράψω κάτι αλλά σήμερα ξύπνησα από τις 5.00 οι υπηρεσίες ανοίγουν στις 9.00 και άμα και επειδή λόγω μηχανής έχω αναλάβει τα μακρινά και τα “χαρτιά” που λέμε και ο αδελφός τα “άλλα” έχω λίγο χρόνο, και έτσι…ξεκινάω.

Στις 9 Απρίλη μία αιματουρία βρεθήκαμε το νοσοκομείο. Τα έχω ήδη γράψει και δεν ξέρω αν θα μπορούσα να τα ξαναγράψω, και έτσι φτάνω γρήγορα στα τελευταία. Το αναπνευστικό υπερίσχυσε και κούρασε και τη καρδιά. Και έτσι το Σάββατο το μεσημέρι ο κυρ Μπάμπης ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι από ανακοπή καρδιάς. Παρά τις προσπάθειες δεν μπόρεσε να συνέλθει και η συνολική κατάσταση μετά από ένα μήνα εντατική δεν άφηνε πολλά περιθώρια. Έτσι ο πατέρας μου, ο “μπαμπάκος” όπως τον έλεγα, ο κυρ – Μπάμπης ο μπακάλης για όλη τη γειτονιά “έφυγε”.

Του άρεσε να κάθεται στο μπαλκόνι και να χαζεύει, και οι περαστικοί – παλιοί του πελάτες και φίλοι πλέον οι περισσότεροι περνούσαν και “υπέβαλλαν τα σέβη τους”… “Γεια σου κυρ-Μπάμπη…”, και αυτός ανταπέδιδε τον χαιρετισμό και αν ξεχώριζε και ποιος ήταν έπιανε και ψιλοκουβεντούλα. Τώρα η άδεια θέση του στο μπαλκόνι, θα επισημαίνει την απώλεια…

Φύγαμε από τα Χανιά για τα παιδιά…(τον Δημήτρη και εμένα). Ξεπούλησε – κυριολεκτικά – ότι περιουσία υπήρχε στα Χανιά και φύγαμε για Αθήνα, που είχε ξηρό κλίμα και θα έκανε καλό στο Δημήτρη που τον πείραζε η υγρασία των Χανιών. Τα παιδιά ήταν πάντα η προτεραιότητα του. Και στη δεύτερη φάση του παππού πάλι τα παιδιά ήταν προτεραιότητά του. Ήθελε να τους δίνει το “κατι τις τους” όπως έλεγε, όπως είχε μάθει και όπως ήθελε να κάνει. Με τα νέα μέτρα και τις συνεχείς μειώσεις η σύνταξη έφτασε στο επίδομα επιβίωσης και παρόλα αυτά επέμενε να τους δίνει ακόμα και αν τα χρήματα δεν φτάνανε για το πετρέλαιο ή για τα φάρμακα. Είδαμε και πάθαμε με τον αδελφό μου να τον πείσουμε ότι “τα παιδιά” καταλαβαίνουν και ότι δεν θα τον παρεξηγήσουν αν επιλέξει να παίρνει τα φάρμακά του αντί να τους δίνει χαρτζηλίκι. Αντίθετα θα το χαίρονταν.

Στο μπακάλικο όλοι τον ήξεραν σαν τον κυρ- Μπάμπη που είχε κάθε μέρα “φρέσκο πράμα” μια και κατέβαινε καθημερινά στη κεντρική αγορά για προμήθειες. Και αυτό συνέχισε μέχρι που κάποια στιγμή βγήκε στη σύνταξη. Του στοίχισε πολύ και ίσως υπήρξε και η αφορμή για το έμφραγμα και το τετραπλό bypass που χρειάστηκε.

Χθες είχαμε μαζευτεί όλοι στο σπίτι και η απουσία έγινε ακόμα πιο έντονη. Μέσα στη παρέα των θείων και φίλων, έλειπε ο “κυρ-Μπάμπης”. Αυτό κάνει πιο δύσκολα τα πράγματα… κάθε καθημερινή κίνηση φέρνει μνήμες και εικόνες διαφορετικές από αυτές που είχαμε συνηθίσει. Η θέση του, που μάλλον αθέλητα έμεινε κενή, έκανε αυτή την αίσθηση ακόμα πιο έντονη. Η αλήθεια είναι ότι έκατσα κάπου να μη “βλέπω” και προσπάθησα με διάφορες αφορμές να καταπιαστώ σε άσχετες συζητήσεις.

Η μητέρα μου σε κάθε κίνηση έβλεπε άλλα πράγματα. Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς μετά από σχεδόν 65 χρόνια συμβίωσης. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα σε κάποιες φάσεις ηρεμίας να ακούγονται εκφράσεις του τύπου : ΄Ξεκουράστηκε, Είδε παιδιά εγγόνια κλπ κλπ και αμέσως μετά να έρχεται μια εικόνα στην επιφάνεια και πάλι από την αρχή. Και εμείς – τα παιδιά – όπως πάντα μας βλέπει, να είμαστε εκεί και να προσπαθούμε πότε με λόγια, πότε χωρίς να αποφορτίσουμε τη κατάσταση. Λέμε τώρα… τουλάχιστον έτσι λέμε.

Δεν ξέρω… δεν μπορώ να μαζέψω τις σκέψεις μου.Είναι πολλά. Και όλα ανακατεμένα. Σίγουρα θα πρέπει να δείξουμε – εμείς τα παιδιά – χαρακτήρα και αντοχή γιατί έτσι θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Δεν λέω να το ξεπεράσουμε γιατί δεν ξέρω αν θα γίνει ποτέ αυτό. Εδώ θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους σας. Όλες αυτές τις μέρες, βίωσα μια  αλληλεγγύη από όλους όσοι ήταν γύρω μου όλο αυτό το καιρό αλλά και το τελευταίο διήμερο. Μια αλληλεγγύη διακριτική και ταυτόχρονα “θορυβώδη” και υπαρκτή και κυρίως ουσιαστική. 

Έτσι ας κάνω μια πρώτη προσπάθεια για ένα καινούργιο ξεκίνημα:

Καλημέρα και καλή βδομάδα σε όλους, με υγεία, δημιουργικότητα, φαντασία και αλληλεγγύη.

Ξεκινάω το κυνήγι των “χαρτιών”