Η διαφορά ανάμεσα στην επαιτεία… (Μέρος δεύτερο).
Το έχω ξαναγράψει… κάτι έχει αλλάξει.
Όταν κάποιος σε πλησιάζει να ζητήσει βοήθεια κάτι διαφορετικό υπάρχει. Να σας εξηγήσω….
Πέμπτη πρωί στο Περιστέρι, για μια δουλειά (θα γράψω σύντομα για αυτό) απέναντι από τον Άγιο Αντώνιο. Πίνω καφέ σε ένα μαγαζί με καφέδες – σάντουιτς – παγωτά περιμένοντας το ραντεβού μου, χαζεύοντας το κόσμο.
Κάποια στιγμή ένα αγοράκι γύρω στα 10-12 χρονών, πλησιάζει το τραπέζι μπροστά μου, κάτι λέει στον άνθρωπο που κάθεται εκεί, του απαντάει αρνητικά και έρχεται προς τα εμένα. Μου λέει κάτι αλλά δεν ακούω και του ζητάω να μου το ξαναπεί..
– Σας παρακαλώ πεινάω, μπορείτε να μου πάρετε κάτι να φάω;
– Τι θάθελες; ρωτάω.
– Ένα παγωτό.
Τότε ξυπνάει ο καθηγητής μέσα μου (κουσούρι είναι) και του λέω, το παγωτό δεν θα σε “πιάσει” να σου πάρω κάποια τυρόπιτα, κάτι άλλο; Με κοίταγε περίεργα το παιδάκι. Γρήγορα συνέρχομαι. Αν είναι να κάνω κάτι δεν χρειάζεται να το πρήξω το παιδί… Και για να του δώσω τη πρωτοβουλία, του λέω, πάρε ό,τι θέλεις και θα το πληρώσω εγώ. Ελπίζοντας ότι θα έπαιρνε και κάτι “πιο θρεπτικό”.
Γυρίζει στις βιτρίνες και το βλέπω να κολλάει το προσωπάκι του στη βιτρίνα με τα σάντουιτς και τις τυρόπιτες… Εντάξει λέω… και αρχίζω να τον παρατηρώ.
Τζιν παντελονάκι με άσπρο πουκάμισο κολλαριστό. Πεντακάθαρα και φρεσκοσιδερωμένα. Παπούτσια αθλητικά κίτρινα – ας πούμε λουστρίνι – αλλά άψογα στην εμφάνιση. Γιλεκάκι τζίνινο σετ με το παντελόνι, άψογο επίσης. Το παιδάκι πλυμένο, καθαρό, καλοχτενισμένο…
Γιατί τα λέω αυτά; Το παιδάκι αυτό το πρωί ξύπνησε με τη μητέρα του, η οποία το φρόντισε, το έντυσε, το χτένισε και το έστειλε… μάλλον στο σχολείο. (Θα έπρεπε να ήταν μια και ήταν 11 το πρωί. Αλλά δεν ήταν.) Με προβλημάτισε το θέμα.
Έρχεται η σειρά του… Λέει στον υπάλληλο ότι θέλει παγωτό και πάει στη δίπλα βιτρίνα με τα παγωτά. Κάνω σήμα στον υπάλληλο ότι είναι “δικά μου” ό,τι πάρει. Ζητάει μια συγκεκριμένη γεύση, του τη δείχνει, παίρνει μία “μπάλα” και γυρίζει προς τα εμένα. Σηκώνομαι να πληρώσω και προσπερνώντας τον μου λέει : “Ευχαριστώ πολύ”… πληρώνω και γυρνάω… για να λύσω τις απορίες μου αλλά είχε ήδη χαθεί μέσα στο πλήθος. Ήρεμα και αθόρυβα όπως εμφανίστηκε.
Και έμεινα με τις απορίες. Η αλήθεια είναι ότι μπήκα στο amber alert να δω αν υπήρχε κάτι για κάποιο παιδί που χάθηκε αλλά αυτό το παιδί το πρωί ξεκίνησε από το σπίτι του. Σίγουρα. Δεν πήρε τίποτα άλλο. Ούτε και στο παγωτό έδειξε υπερβολή. Μια μπάλα, χωρίς πρόσθετα. Δεν μπόρεσα να μη σκεφτώ άλλες περιπτώσεις με “δωρεάν φαγητό” που γίνεται πανικός. (Και δεν αφορά παιδιά μόνο το σχόλιο). Ποτέ δεν έμαθα τι έγινε. Ποτέ δεν θα μάθω γιατί αυτό το παιδί δεν ήταν στο σχολείο του όπως θα έπρεπε να είναι στην ηλικία του. Η μητέρα του άραγε ξέρει ή νομίζει ότι είναι σχολείο. Μάλλον ξέρει γιατί δεν είχε τσάντα (θα μπορούσε να τη φυλάξει θα μου πείτε ΟΚ.) Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι είναι ένας κακομαθημένος μικρός που κάνει κοπάνα και ζητάει από το κόσμο χρήματα ( αν και δεν ζήτησε χρήματα ποτέ). Η ευγένεια του δεν έδειχνε “δόλο”.
Επίτηδες τα γράφω όλα αυτά, για να συμπεριλάβω όλες τις απόψεις. Η δική μου είναι ότι υπήρχε ανάγκη. Αλλά ποτέ δεν έμαθα τι ακριβώς και ούτε θα μάθω.
Κάτι έχει αλλάξει αλλά δεν ξέρω τι… δηλαδή ξέρω αλλά λέμε τώρα.
