Κύριε Αλισαβάκη…. τι κάνετεεεεε…
Από την σημερινή ημερίδα ΣΕΠ.
Σήμερα ήταν μια καταπληκτική μέρα. Μία από τις ημέρες εκείνες που συνειδητοποιείς γιατί γίνεται κάποιος καθηγητής και τελικά τι είναι αυτό που αξίζει…
Τη παραπάνω φράση άκουσα σήμερα καμιά τριανταριά φορές από παλιούς μου μαθητές. Αλλά δεν ήταν μαθητές… ήταν φίλοι. Και αυτό είναι κάτι που δεν ξεπερνιέται με τίποτα. Ένα μοναδικό συναίσθημα όσο μοναδικό είναι και αυτό το “επάγγελμα”.
Για να σας βάλω λίγο στο κλίμα. Σήμερα είχαμε ημέρα Επαγγελματικού Προσανατολισμού στο σχολείο. Και οι εισηγητές ήταν παλιοί μας μαθητές. Δεν νομίζω ότι μπορούσε να υπάρξει καλύτερη επιλογή. Για εμένα ακόμα περισσότερο γιατί μπόρεσα να δω αγαπημένους φίλους, κάποιους που είχα πολλά χρόνια να δω…έως και 22 όπως η Μαρία που δεν την είχα δει από όταν πήρε το απολυτήριο της το 92. Μάλιστα – μάλλον από επαγγελματική διαστροφή που λένε – με εξέτασε (μια και είναι πια φιλόλογος) ρωτώντας με ποια είναι και… πήρα άριστα. (Και όνομα και επώνυμο…ας πρόσεχε!).
Θα μπορούσα να θυμηθώ για το καθένα και από κάτι… μπορεί ένας χορός για τον Αίμονα, μια ατάκα για τη Χαρά, μια φωτογραφία για τη Μαρία κάτι από το καθένα. Αλλά το πιο σημαντικό ήταν ότι μπροστά μου είχα νέους ανθρώπους που σφύζαν από ζωντάνια, από φαντασία από όρεξη για ζωή.
Κάθησα και παρακολούθησα μερικούς στις ομιλίες τους για λίγο και προσπάθησα να τους δω όπως είναι σήμερα. Δεν μπόρεσα. Στα μάτια μου πάντα ξεπετάγονταν οι παλιές τους εικόνες. Αυτές της μαθητικής τους πορείας. Ακόμα θυμάμαι τις αγωνίες τους όταν δίνανε εξετάσεις. Την Αμαρυλίς και τις ανησυχίες της όταν έφευγε για Τουρκικές Σπουδές στη Κύπρο, πρώτη χρονιά που υπήρχε αυτό το τμήμα. Τον Κωστή που τον κυνηγούσα να διαβάσει χημεία… αλλά αυτός είχε το μυαλό του στη 4 δέσμη τότε… Τη Μαρούσα που αντίστοιχα δεν τη κυνηγούσα μια και ήταν δεύτερη δέσμη οπότε έδινε Ιατρική.
Δεν ξέρω τι να πρωτοθυμηθώ… μάλλον δεν θα θυμηθώ. Θα πω τι αισθάνθηκα σήμερα, όταν άκουγα τη κλασσική φράση : κύριε Αλισαβάκη τι κάνετεεεεε (με αυτό το ε το τραβηγμένο) Και αυτό το βλέμμα όλο αγάπη και ζεστασιά. Μια μοναδική αίσθηση. Έχω ξαναγράψει για τους απόφοιτους της Σχολής που δουλεύω.
Είναι πάντα δίπλα και “εκεί” όπως λέμε. Έτοιμοι να βοηθήσουν. Έτσι και τώρα για την ημερίδα ΣΕΠ, τρέξανε όλοι. Παράτησαν παιδιά, δουλειές, και ήρθαν να μιλήσουν στους μαθητές…ποιοι; Οι χθεσινοί μαθητές. Προχθές ζήτησα παλιά μόνιτορ για δωρεά και οι απόφοιτοι τα βρήκαν όλα. Και όσοι δεν είχαν οι ίδιοι, υποχρεώθηκαν σε φίλους τους και βρήκαν. Προ ημερών ζητούσα αίμα για το πατέρα μου και πάλι οι απόφοιτοι ήταν εκεί.
Όπως έχω ξαναπεί… κάτι καλό πρέπει να κάνουμε για να επιμένουν να είναι κοντά μας μετά από τόσα χρόνια. Και αυτό μας τιμά ιδιαίτερα.
Προσωπικά δεν μπορώ να πω τίποτα άλλο, παρά το ότι χάρηκα πολύ σήμερα που σας είδα όλους… τον Κωστή, το Γιώργο, τη Βάνα, τη Μαρούσα, τον Αντώνη, τη Χριστιάνα, τον Χρίστο, τον Χρύσανθο τη Μυρτώ, τη Μαριέττα, τον Νίκο την Ιωάννα τη Μαρία τη Χαρά τον Αίμωνα τη Μαρία, την Αμαρυλλίδα τη Σόνια και φυσικά τη Κωνστάντη.
Έχασα το Σωτήρη την Άλκηστη, τη Λήδα την Ευγενία και τη Λυδία, την Ελένη και την Μαριλις (μάλλον άκλιτο είναι αυτό) και τον Κώστα γιατί είχαν ήδη φύγει όταν πήγα στο σχολείο. (Για αυτούς επιφυλάσσομαι… Άλλωστε όλοι ξέρουν που θα με βρουν).
Τέλος για τους νυν μαθητές ήταν μια μοναδική εμπειρία επίσης, μια και έχει άλλο συναισθηματικό φορτίο να ξέρουν ότι πριν κάποια χρόνια όλοι αυτοί οι νέοι άνθρωποι ήταν στα ίδια θρανία που λέμε και σήμερα ο κάθε ένας στο κλάδο του έχει κάτι να πει. Εύκολα κάνει κάποιος τη προβολή.
Τέλος εγώ έχω ένα λόγο να καμαρώνω μια και ήταν μαθητές μου όλοι και “χρεώνομαι” και εγώ από ένα μικρό ποσοστό από τη πορεία τους. Δεν είναι και λίγο αν το σκεφτείς.Και πραγματικά είναι ένα πολύ όμορφο συναίσθημα.
Τι να πω λοιπόν… να είστε πάντα καλά. Να είστε κοντά μας, γιατί μας δίνει δύναμη και κουράγιο… Μας λέει βέβαια ότι έχουν περάσει και πολλά χρόνια, αλλά ποιος μετράει…Περνάνε καλά. Και αυτό φτάνει.
Τη καλημέρα μου…
