Μοιράζοντας τον θησαυρό…
Η ιστορία ξεκίνησε τη Τρίτη των Τριών Ιεραρχών. Tο Σάββατο στο καφέ των αποφοίτων του Λύκειου Αρρένων Βύρωνα ( έτσι λεγόταν το 1979 που ξεσχολίσαμε), ο Κώστας μας έφερε το νέο. Κλέψανε το σχολείο μας. Καλό έτσι μετά από 35 χρόνια και ακόμα είναι το σχολείο μας. Και από ότι φαίνεται πάντα θα είναι το σχολείο μας.
Ρωτήσαμε λεπτομέρειες και μας είπε ότι ξημερώνοντας 30 Ιανουαρίου μπήκαν στο σχολείο και πήραν ότι βρήκαν μπροστά τους: υπολογιστές, Notebooks, προτζέκτορες και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο. Μάθαμε ότι εκείνες τις ημέρες “φορτώνανε” και αλλού. Άραγε το κόστος αντικατάστασης πόσοι μισθοί σχολικών φυλάκων είναι ; Τέλος πάντων. Η ουσία ήταν ότι το σχολείο δεν είχε ούτε ένα υπολογιστή για να δουλέψει.
Το σκεφτήκαμε και αποφασίσαμε να βάλουμε ρεφενέ και να πάρουμε ένα υπολογιστή για το σχολείο. Το κάναμε και πήραμε αντί 220 € ένα “ανακατασκευασμένο” DELL. Ψάχνοντας λίγο είδα ότι αυτοί οι υπολογιστές στη πλειοψηφία τους είναι dummies ( = βλάκες) δηλαδή υπολογιστές μικρών σχετικά δυνατοτήτων που ανήκουν σε δίκτυο που ελέγχεται από ισχυρούς server. Με τις αναβαθμίσεις που κάνουν οι εταιρείες αυτοί βγαίνουν κατά δεκάδες εκτός χρήσης και εταιρείες αναλαμβάνουν την “ανακατασκευή” και διοχέτευση στην αγορά. Αποτελούν λύση ανάγκης για κάποιον με συγκεκριμένες ανάγκες – εννοείται όχι “ακραίες”. Την ιδέα αλλά και την πραγματοποίησή της, την ανέλαβε ο Κώστας Λεράκης και μετά από ένα μήνα ο υπολογιστής παραδόθηκε στο σχολείο φορτωμένος με προγράμματα κατά την άποψή μου – μια και εγώ τα φόρτωσα – χρήσιμα και όλα από το sxoleio.eu (κρατήστε τη διεύθυνση είναι θησαυρός. Πάνω από 700 προγράμματα για όλες τις χρήσεις δωρεάν και νόμιμα).
Πέρασε ο καιρός και πριν το Πάσχα, ακούω ότι θα αλλάξουμε τους υπολογιστές στον τέταρτο όροφο του σχολείου ακολουθώντας ένα πρόγραμμα σταδιακής αντικατάστασης. Αυτό σημαίνει καμιά 15αριά υπολογιστές διαθέσιμοι. Έχοντας την προηγούμενε εμπειρία πάω κατευθείαν στον Eric Rouget υπεύθυνο μηχανογράφησης του σχολείου μου και τον ρωτάω…
– Τι θα τα κάνουμε τα μηχανήματα αυτά;
– Είναι παλιά, δεκαετίας και, και πάνε για ανακύκλωση.
– Τι έχουν μέσα; (σύνθεση δηλαδή…)
Μου λέει και κάθε άλλο παρά για πέταμα τη βρίσκω. Μη κάνεις τίποτα του λέω και θα σου πω. Φεύγω για τη διευθύντρια μου Ζωή Πολυμεροπούλου, που την ενημερώνω για την ιδέα μου να μοιράσω τους υπολογιστές αυτούς σε σχολεία (σαν δωρεά της Σχολής) αφού τους “καθαρίσω” και αν συμφωνεί να το πω στο Γενικό Διευθυντή. Παίρνω το ΟΚ και πάω στο Γενικό Διευθυντή κ. Bernard Luyckx όπου του εξηγώ τι θα κάνω και παίρνω και από εκεί το ΟΚ και ξεκινάω.
Αναφέρω όλα τα ονόματα, γιατί τίποτα δεν θα μπορούσε να γίνει αν κάποιος από όλους όσους αναφέρω δεν βοηθούσε με το τρόπο του το πρόγραμμα.
Επιστροφή στον Eric και των ρωτάω πόσα κομμάτια είναι: από 15 έως 20 μου λέει, και τον ρωτάω πως θα μπορούσα να το κάνω. Και μου λέει φτιάξε τον πρώτο, όπως εσύ νομίζεις, και φέρε τον εδώ. Θα κάνω αντιγραφή τον σκληρό του δίσκο και θα τους φτιάξω όλους πανομοιότυπους. Όπερ και εγένετο. Ο πρώτος, με την ίδια λογική του πρώτου υπολογιστή που αγοράσαμε για το Λύκειο Βύρωνα, γέμισε προγράμματα και προετοιμάστηκε κατάλληλα. Επιστράφηκε στο σχολείο και εξήγησα τι είχα κάνει. Ο Eric μου λέει ότι θα με ενημερώσει. Και πράγματι σε 3 μέρες μου λέει έτοιμοι (!!!). Το αυτοκίνητο μου γίνεται φορτηγό και το σαλόνι μου Μοναστηράκι. Η γυναίκα μου έπαθε επιλεκτική όραση και δεν έβλεπε τίποτα που να την ενοχλεί. Και αυτό σημαντικό όμως δεν νομίζετε…
Δείτε μερικές φωτό για να καταλάβετε τι εννοώ :
Το σαλόνι με έτοιμους 9 υπολογιστές.
Η είσοδος του σπιτιού μου
Η σκάλα ανεβαίνοντας.
Ευτυχώς μένω σε μονοκατοικία και ο κουνιάδος μου επίσης δείχνει υπομονή στη κατάσταση.
Και συνεχίζω. Κάνω ένα έλεγχο σε κάθε ένα μηχάνημα και παίρνει αυτοκόλλητο “περιεχομένων” και φεύγει για δόσιμο. Ναι δεν έγινε μόνο του ήθελε το χρόνο του. Και αρχίζει το μοίρασμα. Χρησιμοποίησα τις γνωριμίες μου σε φίλους εκπαιδευτικούς και ρώτησα αν υπήρχαν ανάγκες ή όχι και αν θα τους ενδιέφεραν τα συγκεκριμένα μηχανήματα; Εγώ ήθελα μια επιστολή αποδοχής που να λέει ότι πήρε τόσα μηχανήματα…ώστε να εξηγήσω ότι τα έδωσα σε σχολεία και όχι αλλού.
Οι απαντήσεις δεν ήταν όλες καταφατικές. Όμως οι δέκα πρώτοι υπολογιστές έφυγαν σε τρεις μέρες σε δύο σχολεία της Αττικής. Επιστρέφω τα γράμματα στη διεύθυνση και συνεχίζω…
O Eric μου λέει ότι θα σου βγάλω άλλους 10 υπολογιστές αλλά δεν έχω μόνιτορ και πληκτρολόγια και ποντίκια. Μόνο κεντρικές μονάδες.
Εδώ λοιπόν μπαίνει το διαδίκτυο : Σε έκκληση που κάνω υπήρξε άμεση ανταπόκριση :
Ο Θοδωρής Παπασωτηρίου με μόνιτορ και ποντίκια.
Η Ελένη Καρούλα με ένα μόνιτορ και ένα printer.
Ο Γιάννης Κούβαλης με μόνιτορ, πληκτρολόγια και laser printer.
Ο Σταύρος Σιακαβάρας με μόνιτορ και πληκτρολόγια.
Όλοι προσέφεραν τα μηχανήματα, τα οποία σε συνδυασμό με τις κεντρικές μονάδες τελικά έδωσαν άλλα 11 μηχανήματα πλήρη.
Τα πέντε ήδη έφυγαν σε ένα σχολείο ακόμα και έχουν μείνει τα έξι τελευταία. Τα έχω “κλείσει” και αυτά και περιμένω τις τελευταίες συνεννοήσεις.
Έτσι τέσσερα σχολεία, θα μπορέσουν να κάνουν καλύτερα τη δουλειά τους. Τα μηχανήματα δεν είναι καινούργια αλλά επειδή είναι μηχανήματα δικτύου μπορούν πολύ εύκολα να χρησιμοποιηθούν για σερφάρισμα στο διαδίκτυο, και να χρησιμοποιηθούν για παράδειγμα σαν ένα μίνι εργαστήριο πληροφορικής για τις ερευνητικές εργασίες για παράδειγμα με 4-5 ομάδες και να μαζεύουν υλικό από το διαδίκτυο. Θα μπορούσαν επίσης να χρησιμοποιηθούν σε εργαστήρια φυσικών επιστημών για να εγκατασταθούν προσομοιώσεις εργαστηρίων. Η για χρήση με ένα προτζέκτορα για προβολή…ή… ή… βρείτε εσείς τις χρήσεις.
Από ότι φαίνεται πολλά μπορούν να γίνουν. Αλλά σίγουρα θέλει χρόνο. Πολύ χρόνο. Και φυσικά δεν μπορείς να τα κάνεις μόνος σου. Θέλει να βοηθήσουν όλοι, όπως έγινε φανερό εδώ. Όπως και να έχει μπορούμε να βοηθήσουμε, και δεν είναι ανάγκη πάντα να πληρώνεις. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι.
Τη καλησπέρα μου.
