Λες και ήταν χθες…
Ρεζίλια πια… ούτε το blog μου δεν με θυμάται. Πόσο καιρό έχω να γράψω… Παλιά πάντα έβρισκα το χρόνο και το θέμα. Τώρα πάντα βρίσκω δικαιολογία να μη γράφω. Παλιά το χρησιμοποιούσα για να με ξεκουράζει.Τώρα με κουράζει γιατί μου προκαλεί άγχος… η αδράνεια του.
Αλλάζουν οι καιροί και οι ρόλοι και ίσως έφτασε ο καιρός για κάποιες ανακατατάξεις. Θα δείξει.
Πριν από αυτό όμως να δούμε λίγο την συγκέντρωση αποφοίτων που έγινε στις 19 του Δεκέμβρη. Οι απόφοιτοι του 1994, μετά από 20 χρόνια αποφάσισαν να ξαναβρεθούν. Πάντα υπήρχαν πυρήνες που βρίσκονταν όλα αυτά τα χρόνια, αλλά έτσι μαζικά να βρεθούν όλοι δεν νομίζω ότι είχε ξαναγίνει. Βρέθηκαν περίπου 35-40 άτομα, πολλα από τα οποία είχαν να βρεθούν από το σχολείο. Και αυτό είναι αυτό που έκανε τη συγκέντρωση μοναδική.Και φυσικα ήμουν και εγώ εκεί, εφαρμόζοντας το “όπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη”.
Με ανάμεικτα συναισθήματα, τους άκουγα να μιλάνε και να λένε για το τί κάνουν τώρα στη ζωή τους. Παντρεμένοι οι περισσότεροι με παιδιά, να μιλάνε για τις δουλειές τους, τις σπουδές τους, τα παιδιά τους. Και εγώ παραδίπλα, να αισθάνομαι λίγο περίεργα. Τώρα τα 15 χρόνια διαφορά δεν είναι τόσο φοβερή διαφορά ηλικίας, όσο φαινόταν όταν ήταν στα 17 τους. Παρόλα αυτά ήμουν μεγάλος και “άσχετος”, αν και δεν αισθάνθηκα έτσι από τα παιδιά. Μάλλον από εμένα. Με μια ανάμεικτη θλίψη, που μάλλον δικής μου προέλευσης ήταν, και είχε να κάνει με την συνειδητοποίηση ότι μάλλον μεγαλώνω. Από την άλλη με μια χαρά που έβλεπα “τα παιδιά” να προχωρούν και να προοδεύουν.
Κάποιοι πιο συγκρατημένα, κάποιοι πιο άνετα πλησιάσανε και μιλήσαμε. Άλλοι τυπικά, άλλοι πιο εγκάρδια. Και εγώ να απαντάω στο κλασσικό πια ερώτημα : Τι κάνει το σχολείο;
Είναι ένας “μισθός” διαφορετικός. Κάτι που δεν ξεπληρώνεται ούτε πληρώνεται. Απλά σε εμένα μου προκαλεί μια μελαγχολία. Είναι όμως μια γλυκιά μελαγχολία, και ταυτόχρονα μια ικανοποίηση. Την ικανοποίηση ότι “οι παλιοί μου μαθητές όταν με βλέπουν δεν αλλάζουν πεζοδρόμιο” αλλά έρχονται να μιλήσουμε και να με δουν”. Δεν ειναι λίγο. Βλέπετε 24 χρόνια καθηγητής σημαίνει πάνω από 2000 παλιοί μαθητές μια και όντας ο μοναδικός χημικός στο λύκειο ήταν όλοι μαθητές μου. Αρα είναι λογικό να ξεχνάω και κάποια ονόματα. Από την άλλη όταν ακούω το όνομα, όλα έρχονται στα ίσα τους… και πρόσωπα θυμάμαι ( γιατί υπάρχουν πολλές αλλαγές ) και φάσεις από το σχολείο. Είναι όμως κάποια χαρακτηριστικά που δεν αλλάζουν όσα χρόνια και αν περάσουν : ένα χαμόγελο, μια έκφραση,το βλέμμα… αυτά δεν αλλάζουν όσα χρόνια και αν περάσουν. Είναι αυτό που λέω ότι ο κάθε μαθητής μου αφήνει το ίχνος του πάνω μου… στο μυαλό μου τέλος πάντων.
Έτσι λοιπόν… λες και ήταν χθες που η σειρά του ’94 ήταν στα θρανία. Από τότε, πολλοί με τίμησαν με τη φιλία τους και βρισκόμαστε συχνά πυκνά και τα λέμε. Και αυτό για εμένα είναι από τις ομορφότερες στιγμές, μοναδικές. Και γενικά προσπαθώ να μη τις χάνω. Προχθες βρέθηκα με “παιδιά” που είχα να τα δω από όταν τελείωσαν το σχολείο, αλλα από ότι κατάλαβα δεν ήμουν ο μόνος. Μιλήσαμε, γελάσαμε, θυμηθήκαμε, μέχρι και “απαραίτητες διευκρινήσεις δόθηκαν μετά από 20 χρόνια… (!). Εγώ τα είχα ξεχάσει… αλλά θέλανε να μου τα θυμίσουν ( στο περίπου τα θυμήθηκα αλλά δεν βρήκα το λόγο να το ψάξω παραπάνω ). Μια υπέροχη βραδια. Με υπέροχους ανθρώπους, γελαστούς, ζωντανούς, μια αισιόδοξη εικόνα για το μέλλον και μόνο που τους έβλεπες. Σιγά σιγά “την έκανα” προσπαθώντας να κρατήσω τη καινούργια εικόνα. Δεν είναι εύκολο. Πάντα στο μυαλό μου θα έχω εκείνη τη πρώτη εικόνα του μαθητή στη τάξη. Απλά θα μου είναι πιο εύκολο να τους θυμηθώ όταν τους ξαναδώ. Τουλάχιστον έτσι νομίζω. Από την άλλη, είχαν τόσα πολλά να πούνε και να θυμηθούνε που εγώ μάλλον θα δυσκολευόμουν να παρακολουθήσω. Είναι σίγουρο ότι η βραδιά ήταν μεγάλη και άργησαν να το διαλύσουν.
Το σίγουρο είναι ότι ήταν για εμένα τιμή που βρέθηκα εκεί. Γιατί όπως έχω πει κάθε μέρα μέσα στη τάξη, μαθαίνω. Και μια και αυτοί ήταν από τους πρώτους μαθητές μου,είχα πολύ περισσότερη ανάγκη να μάθω, και σίγουρα με βοήθησαν πολύ.
Και μια φωτογραφία από τη συγκέντρωση…
Σε όλους τους παλιούς μου μαθητές, σε όλους εσάς που Χριστουγεννιάτικα διαβάζετε αυτές τις σκέψεις, εύχομαι Χρόνια Πολλά και καλά, να έχετε υγεία και ευτυχία και να περνάτε καλά.
Τη καλησπέρα μου…
