Συνέδριο ΕΛ – ΛΑΚ στα Χανιά και άλλες ιστορίες.
Πάλι σε περίεργη φάση βρίσκομαι… όπως τα τελευταία χρόνια.
Ο υπολογιστής από κάτω κάνει rendering και ετοιμάζει ένα video από μια θεατρική παράσταση της Σχολής. Ο υπολογιστής σε ένα παράθυρο δείχνει τον κώδικα Ντα Βίντσι, Το απόγευμα διάβαζα Γαλλικά για τις εξετάσεις μου στο τέλος του μήνα, το πρωί σχεδίαζα την ενισχυτική διδασκαλία για την Γ Λυκείου φέτος που μου φαίνεται ότι θα έχει περισσότερα μυστικά παρά φανερά κεφάλαια και πολλά άλλα.
Από την άλλη οφείλω ( σε εμένα) να γράψω κάποια πράγματα για το συνέδριο των Χανίων. Η εγγραφή έχει τρία μέρη :
1. Τα Χανιά
2. Τους απόφοιτους
3. Το συνέδριο.
Τα Χανιά
Ονειρεμένο μέρος. Όχι επειδή είμαι από εκεί, αλλά όποτε πάω μαγεύομαι και δεν το χορταίνω. Και πάντα έχω να κάνω και καινούργια πράγματα να δω. Ας τα πάρουμε από την αρχή :
8-9-10 Μαΐου γίνεται στα Χανιά Πανελλήνιο συνέδριο για τη χρήση του Ελεύθερου Λογισμικού – Λογισμικού Ανοικτού Κώδικα ( ΕΛ-ΛΑΚ ) στην εκπαίδευση και γίνεται στα Χανιά. Προσωπικά με ενδιαφέρει πολύ γιατί κατά την άποψη μου “εκεί πάει το πράμα”. Κατόπιν συνεννοήσεως παίρνω άδεια τη Παρασκευή από το σχολείο και φεύγω τη Πέμπτη αμέσως μετά το σχολείο με το μεσημεριανό αεροπλάνο της RYANAIR ( 19 € – λιτό και απέριττο δεν λέω αλλά μισή ώρα ταξίδι είναι, δεν είναι κάτι που δεν αντέχεται…) Και έτσι Πέμπτη απόγευμα βρίσκομαι στα πάτρια εδάφη. Ο ξαδελφος μου μου έκανε το καλύτερο δώρο… ένα μηχανάκι για τρεις μέρες. Μαγεία!!!! ( Σε ευχαριστώ Γιώργο ακόμα μια φορά). Τα Χανιά δεν είναι για κάτι άλλο. Μικρό ευέλικτο γρήγορο… τα περί οδηγικής συμπεριφοράς των Κρητικών είναι μύθος… Μια χαρά. Κανένας δεν πεταγόταν από τις γωνίες, κανένας δεν έκανε ότι ήθελε… Μια χαρά… Έτσι Από το απόγευμα της Πέμπτης άρχισα τις επισκέψεις – μια και υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που ζουν στα Χανιά και μια ώρα να έχω θα τους δω.
Τη Παρασκευή έκανα το “τάμα μου στον Ιορδάνη” αλλά ξεσήκωσα θύελλα αντιδράσεων για τη μπουγάτσα Χανίων και από επιστημονική ανησυχία και ερευνητική διάθεση είπα να δω… γιατί όλος αυτός ο θόρυβος.Δείτε και εσείς :
Η μπουγάτσα του Ιορδάνη με κρητική ξυνομιζύθρα από τους καλύτερους παραγωγούς στη Κρήτη ( από κάποιον που ξέρει η πληροφορία). Με φύλλο τραγανό που μένει πάνω στη μπουγάτσα και δύσκολα ξεκολλάει.
Η μπουγάτσα Χανίων με μια κρέμα τυριού. Σίγουρα έχει και μυζήθρα αλλά πρέπει να έχει και άλλα τυριά για να “δέσει” έτσι σαν κρέμα. Το φύλλο επίσης τραγανό και εξαιρετικό αλλά λίγο πιο χαλαρό αλλά νοστιμότατο. Είναι λίγο “περί ορέξεως” το θέμα. Η αλήθεια είναι ότι καμία δεν με χάλασε. Και οι δύο τρώγονται ζεστές στη πηγή…
Και φτάνουμε στην Αγορά… Οι φωτογραφίες δυστυχώς δεν μπορούν να αποδώσουν τις μυρωδιές από τα αρωματικά φυτά. Μπορείτε όμως να φανταστείτε βλέποντας την εικόνα :
Στη βόλτα αυτή δεν βλέπεις με τα μάτια αλλά με όλες σου τις αισθήσεις. Και εκεί είναι η μαγεία.
Στην αγορά είδα και τη φίλη μου τη Μαρία. από τα φοιτητικά χρόνια. Ένας καφές δεν φτάνει να συμπληρωθούν 35 χρόνια απόσταση… έτσι είπαμε τα “βασικά” και αφήσαμε και κάβα, δίνοντας υπόσχεση να μη ξαναχαθούμε τόσο πολύ. Είχα λίγο χρόνο και έτσι πήγα μία βόλτα από τη Νέα Χώρα… η παραλία της πόλης… Εκεί που δεν πάνε οι Χανιώτες γιατί είναι κοντά… Εγώ πάντως θα πήγαινα…
Εκεί θυμήθηκα ότι ξέχασα το μαγιώ μου…
Το απόγευμα πήγα στο συνέδριο και μετά τη λήξη… κατά τις 8.30 πήγα στον Άγιο Νικόλαο στη Σπλάντζια.
Κατεβαίνοντας για το λιμάνι… δεν μπορείς να αντισταθείς.
Η ώρα αυτή είναι η καλύτερη… δροσιά και βρίσκεις θέσεις να κάτσεις. Στις 9.00 η δροσιά παραμένει αλλά δεν βρίσκεις θέσεις. Όμορφα μαγαζιά με καλούς μεζέδες ή/και φαγητό. Μετά μια βόλτα στο λιμάνι που διατηρεί πάντα τη γοητεία του.
Το λιμάνι όλες τις ώρες έχει μαγικές εικόνες.
Σάββατο πρωί συνέδριο μέχρι το απόγευμα κατά τις 6.00 που έφυγα για μια συνάντηση με αγαπημένους μαθητές ( κάποτε) που είχαμε δώσει ραντεβού για καφέ.
Στο ενδιάμεσο διάλειμμα το μεσημέρι… πετάχτηκα στη κουκουβάγια ( πίσω από τους τάφους των Βενιζέλων για ένα καφέ)
Κάποιοι θα θυμηθούν τη θέα.
Ακόμα και η διαδρομή από το Πολυτεχνείο Κρήτης στα Χανιά ήταν μοναδική :
Αμέσως μετά τους τάφους των Βενιζέλων κατεβαίνοντας για Χανιά.
Ξεκινήσαμε με καφέ και είχαμε τόσα πολλά να πούμε που δεν σταματήσαμε μέχρι τα μεσάνυχτα και… Πήγαμε στις “γλωσσίτσες…” ( δεν θέλω σχόλια γιατί δίνω μυστικά τώρα και δεν θα ξαναγράψω) όπου φάγαμε ένα καταπληκτικό πιλάφι με σουπιά στο μελάνι της (!!!!) Κατάμαυρο μέσα στο σκεύος, δεν σου κάνει αίσθηση να φας, αλλά άμα φας… αρχίζει ο ανταγωνισμός.
Θα προσέξατε πιθανόν ότι τόσο το συνέδριο όσο και οι παλιοί μου μαθητές, απλά αναφέρονται… θα έχουμε εκτενή αναφορά αργότερα.
Κυριακή πρωί… στα εργαστήρια… ο μόνος μαθητής εν μέσω πολλών συντελεστών του συνεδρίου…Και αυτό αργότερα.
Κυριακή μεσημέρι μετά τη λήξη του συνεδρίου, αναχωρώ και πάω μια βόλτα μόνος μου στο λιμάνι… Πάντα μπορείς να απολαύσεις ένα καφέ στο λιμάνι και να βλέπεις το φάρο… Κάτι τέτοιο δηλαδή :
Και έτσι έκλεισε ο κύκλος του συνεδρίου… Το βράδυ αναχωρούσα με το βραδινό αεροπλάνο ( ακριβότερο αυτό 32 € αν θυμάμαι καλά ).Έτσι μετά το καφέ βρέθηκα επιτέλους με τη ξαδέλφη μου τη Κική που με φιλοξενούσε και της οφείλω και από εδώ ένα μεγάλο ευχαριστώ, και τα είπαμε μέχρι να πάω το βραδάκι στο αεροδρόμιο.
Αυτό είναι το κομμάτι για τα Χανιά. Μαγικό όπως και να το δεις. Όσο να είμαι εκεί πάντα βρίσκω κάτι καινούργιο και όμορφο. Το συνέδριο μου πήρε αρκετό χρόνο, αλλά η καλύτερη ιδέα που είχα ήταν να φύγω Πέμπτη μεσημέρι. Με βόλεψε και το πρόγραμμα του σχολείου έχοντας λίγες ώρες μάθημα τη Πέμπτη, κέρδισα μία ολόκληρα μέρα στα Χανιά κοντά σε αγαπημένα πρόσωπα…
Η Μαρία Μυστακίδου και το Μουσείο Τυπογραφίας, ο Κώστας Συρίγος και Νίκος Σταματάκης ( που ήρθε από το Ηράκλειο για να μας δει ) και η Σεμέλη Βουτσά-Ρεντζεποπούλου, που σπούδασε στο Χανιά και από ότι κατάλαβα… δεν τη βλέπω να φεύγει όλοι παλιοί μου μαθητές που μου έδωσαν ένα ακόμα λόγο να έρχομαι στα Χανιά και μου έδειξαν ότι όλα αυτά τα χρόνια… κάτι καλό κάνω για να τους έχω κοντά μου μετά από τόσα χρόνια.
Για αυτά όμως αύριο ( μάλλον)
Τη καλησπέρα μου .
