Δεν μπορεί αυτό να συμβεί σε εμένα… Εγώ προσέχω…

Πέμπτη πρωί, σε κάποια πόλη της Δυτικής Ελλάδας, μια μητέρα με τα δύο παιδάκια της τριών και πέντε χρονών περίπου προετοιμάζονται για να πάνε στην Αθήνα. Πολλές τσάντες, τσαντάκια δεξιά αριστερά και τα άμεσα δίπλα. Νεράκι για τα παιδιά, τα μπισκοτάκια, pumpers, νωπομάντηλα, χαρτοπετσέτες. Πίσω τα δύο παιδικά καθίσματα και δυο – τρία πράγματα “στα πόδια” των παιδιών.

Την ίδια στιγμή στην Αθήνα, έχοντας φορτώσει το αυτοκίνητο “μέχρι πάνω” ξεκινάω και εγώ για διακοπές με την γυναίκα μου και την μητέρα μου… Τα παιδιά έχουν προ πολλού αυτονομηθεί και έρχονται ένα τριήμερο – τετραήμερο γύρω στο Δεκαπενταύγουστο και μετά τη κοπανάνε.

Κάναμε τη στάση μας στα Μέγαρα για καφέ και να ξεξυπνήσουμε και συνεχίσαμε… Χαλαρά και ήρεμα για να μη μας πιάνει άγχος…

Κατά τις 10.30 περνάγαμε τον ΣΕΑ Ακράτας ( Σταθμός Εξυπηρέτησης Αυτοκινητιστών ) περίπου στο 150 χιλιόμετρο και αφού περάσαμε μια δυο νταλίκες ( Διπλός δρόμος με νησίδα και σχεδόν τρεις λωρίδες ανά κατεύθυνση… από τα ελάχιστα κομμάτια στο δρόμο λόγω έργων ) ξαναμπήκαμε στα έργα με τη μονή λωρίδα… Εβδομήντα – ογδόντα χιλιόμετρα την ώρα και ο ένας πίσω από τον άλλο… κλασσικά δηλαδή…

Και εκεί στο 158 ξαφνικά “πέφτουν στα φρένα” όλοι. Εγώ δεν έβλεπα γιατί είχε καμπή…Φρενάρω, ανάβω αλάρμ για τον “πισινό” μου και αμέσως μετά τη καμπή βλέπω το SUZUKI στο πλάι με τη μεριά του οδηγού κάτω, στο περιθώριο του δρόμου και όλοι κόβανε και κοιτούσαν…

– Παλιό είναι σκέφτηκα…

Και τότε ανοίγει η πόρτα και βγαίνει καταματωμένη μια νεαρή και φωνάζει…

– Βοηθήστε με… Έχω παιδιά μέσα…

Νεκρός χρόνος… απροσδιόριστος… Εκείνα τα ατελείωτα 2-3 δευτερόλεπτα. Το αντίθετο ρεύμα κενό, και χωρίς δεύτερη σκέψη περνάμε ανάμεσα στις κορίνες 3-4 αυτοκίνητα και σταματάμε στο περιθώριο του δρόμου.

Εκεί ο δρόμος είναι φαρδύς, φυσιολογικά είχε 3+3 λωρίδες. Επειδή αλλάζουν οδόστρωμα και ενισχύουν τα πρανή έχει περίπου 3-4 μέτρα κενό χώρο με γαρμπιλόπετρα δίπλα στο οδόστρωμα.

Και τότε ξανανοίγει η πόρτα, δύσκολα γιατί ήταν στο πάνω μέρος του αυτοκινήτου. Τη κρατάω εγώ και ένας άλλος βγάζει τα παιδάκια. Μια άλλη κυρία τα απομακρύνει και τα βάζει στη σκιά. Τα παιδάκια σε κατάσταση σοκ. Τα πλένουν από τα αίματα και βλέπουμε ότι δεν είχαν κανένα κτύπημα. Ήταν δεμένα στα καθισματάκια τους. Η μητέρα είχε ένα μάλλον βαθύ σκίσιμο στο φρύδι που ήταν η πηγή του αίματος. Μόλις βγήκαν από μέσα και απομακρύνθηκαν από το αυτοκίνητο ( που μύριζε και βενζίνη ) ανέλαβα να πάρω το 112. Tο ρολόι έγραφε 10.32.Πράγματι μέσα σε 5 λεπτά είχε έρθει το περιπολικό από τον ΣΕΑ, και οδική βοήθεια. Με ρώτησαν για ΕΚΑΒ, ρώτησα, μητέρα και οι γύρω είπαν όχι… και είπα όχι. Πιστεύω ότι θα έπρεπε γιατί πάντα υπάρχουν πράγματα που δεν φαίνονται. Ανέλαβε η αστυνομία και οι υπόλοιποι ισιώσαμε το αυτοκίνητο προσπαθώντας να το απομακρύνουμε καλύτερα από το οδόστρωμα. Εγώ είχα φέρει τον πυροσβεστήρα δίπλα, καλού κακού αν και αν βλέπαμε καπνούς μάλλον θα τρέχαμε όλοι όσο πιο μακριά γίνεται.

Μόλις ίσιωσε το αυτοκίνητο είδαμε την αριστερή πλευρά “γυαλοχαρταρισμένη¨ από το δρόμο. Το παράθυρο ευτυχώς κλειστό… ( αλλιώς κάποιος ώμος ή χέρι θα είχε τραυματιστεί) στο πάτωμα όλα τα είδη της πρώτης ανάγκης που λέγαμε πριν, ένας πολύχρωμος όγκος.

Η οδηγός ζητούσε το κινητό της να μιλήσει στον άνδρα της. Είπαμε να πάρει ένα από τα δικά μας αλλά ήθελε το δικό της… λογικό το βρίσκω σε αυτές τις  περιπτώσεις. Αν μάθεις τέτοια νέα από άγνωστο κινητό σκέφτεσαι διάφορα.

Όταν ρωτήσαμε τι έγινε… μας είπε ότι γκρίνιαζε ο μικρός και γύρισε να δει τι θέλει και προφανώς βγήκε από το δρόμο, της πήρε το τιμόνι και το SUZUKI γύρισε κάθετα στο δρόμο και τούμπαρε.Έτσι απλά…

Μετά από αυτό και αφού είχαν αναλάβει οι “ειδικοί” ( αστυνομία – οδική βοήθεια – …) οι αστυνομικοί μας διευκόλυναν να μπούμε στη σωστή κατεύθυνση και να συνεχίσουμε.

Και πάμε στα συμπεράσματα.

Κανένα αυτοκίνητο δεν είναι απόλυτα ασφαλές. Οι αερόσακοι και τα κρας τεστ γίνονται στα 68 χιλιόμετρα και όχι στα 100+ που πάμε συνήθως.

Τα παιδιά όχι μόνο στα πίσω καθίσματα. Δεν φτάνει. Πρέπει να είναι και ΔΕΜΕΝΑ!!!! όσο και αν γκρινιάζουν.

Το ταξίδι με μικρά παιδιά τελικά θέλει ή κάποιον άλλο δίπλα τους ή στάσεις όποτε υπάρχει ανάγκη.

Τα παράθυρα κλειστά στα ταξίδια. Σε περίπτωση ανατροπής προστατεύουν τους επιβάτες.

Και το σημαντικότερο. Μπορεί να συμβεί στο καθένα, οποτεδήποτε και πολύ εύκολα.

Καλοκαιράκι, διακοπές, διαδρομές, εκδρομές… όλα μέσα στο πρόγραμμα είναι. Ας προσπαθήσουμε να τις κάνουμε όσο πιο ασφαλείς γίνεται και να περάσουμε όσο πιο καλά γίνεται.

Τη καλημέρα μου