Οδηγώντας στη Δυτική Ελλάδα.
Φυσικά και θα γράψω το “οδοιπορικό” μου. Και θα μεταφέρω και τις εμπειρίες μου από την οδήγηση.
Ξεκινώντας από Αθήνα φτάσαμε στο Ρίο και περάσαμε στο Αντίρριο μέσω γέφυρας. Εδώ ένα σημείο που θέλει προσοχή. Φτάνοντας στην έξοδο στο Αντίρριο έχει τα διόδια. Εκεί λοιπόν μια θυρίδα γράφει e-pass. Μη μπερδευτείτε ΔΕΝ είναι το ίδιο με της Αττικής Οδού. Εγώ τη πάτησα. Πήγα ο δικός σου μεσ’ στη καλή χαρά να περάσω και φυσικά δεν άνοιξε τίποτα. Ευτυχώς δεν είχα άλλο πίσω και έτσι οπισθοχώρησα και όταν μπήκα σε θυρίδα με υπάλληλο μου είπε ότι έχει δικό της e-pass. Με συγχωρείτε κύριοι… δώστε ένα άλλο ονοματάκι τέλος πάντων… Όλα τα άλλα είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους. Εύκολα τη πατάς. Να ξέρουμε και εμείς που πάμε.
Μετά τη γέφυρα δεν έχει αλλάξει τίποτα μέχρι το Αιτωλικό. Η μαγεία της φύσης σε όλο της το μεγαλείο. Θα την απολαύσετε οπωσδήποτε γιατί είναι μάλλον απίθανο να μην έχετε νταλίκα μπροστά. Άρα η καλύτερη λύση είναι η καλή παρέα (ναι εγώ το είχα αυτό το προνόμιο) και η υπομονή ( Ε! εντάξει και από αυτό έχω). Και φυσικά απολαύσαμε τη διαδρομή. Μετά το Αιτωλικό όμως μετά από μια πρόχειρη “πλατεία” φεύγεις για Αγρίνιο σε ένα δρόμο Μ Α Γ Ε Ι Α. 21 χιλιόμετρα διαδρομής με τρεις λωρίδες ανά κατεύθυνση, ίσιος, χωρίς λακκούβες ή “εκπλήξεις”. Και εκεί “ξεκαπνίζεις” και εσύ και το αυτοκίνητο. Δεν ξέρω πόσα γλυτώνεις αλλά και μόνο που δεν μπαίνεις στη Κλεισούρα και είσαι σε κάμπο φτάνει. Μεγαλείο.
Μετά πάλι στα ίδια. Κατεβαίνεις Αμφιλοχία και αρχίζεις να ανεβαίνεις πάλι τα στροφιλίκια του Αμβρακικού μέχρι το Μενίδι της Αρτας. Μετά μπαίνεις στο κάμπο της Άρτας και πριν μπεις στην Άρτα έρχεται το δεύτερο “μπόνους”. Ο περιφερειακός της Άρτας. Μικρότερος αλλά εξίσου καλός σε βγάζει μετά τη Φιλιππιάδα. Πολύ καλός και γρήγορος δρόμος. Μετά δεν έχει άλλο. Αρχίζει ο ανήφορος για Γιάννενα. Στην αρχή είναι ωραία και γραφικά μια και είσαι δίπλα στη κοιλάδα του Λούρου με τα πλατάνια και τις έντονες φωτοσκιάσεις.Μετά από αυτό ξεραΐλα. Ανεβαίνεις όλο το δρόμο και τέλος ανάμεσα από τα δύο “αυγά” (Δυο λόφοι Μικρό και Μεγάλο Αβγό) μπαίνεις μέσα στο οροπέδιο των Ιωαννίνων.
Δεν ξέρω άν θα κάνουν όλη τη διαδρομή όπως αυτά τα δύο κομμάτια. Πάντως σκάβουν σε διάφορα μέρη. Ελπίζω στην επόμενη συνάντηση να έχει περισσότερα κομμάτια και να μειωθεί ακόμα περισσότερο η διαδρομή. (Τουλάχιστον χρονικά). Πάντως με τη γέφυρα και τα δυο αυτά κομμάτια ο χρόνος διαδρομής έχει μειωθεί στις 5.5 ώρες από τις 7 και, που κάναμε σαν φοιτητές.
Γυρνώντας η παρέα ήταν εξίσου καλή αλλά μεγαλύτερη. Έτσι αποφασίσαμε κατεβαίνοντας να “τσιμπήσουμε” λιγάκι και σταματήσαμε στην Αμφιλοχία. Αλλά προσοχή όχι στο κομμάτι που περνάνε το λεωφορεία και έχει τουριστικά εστιατόρια… Μετά τη πλατεία βγήκαμε λίγο παραλία και φτάσαμε στο κέντρο “Κραβασαράς” (που είναι το παλιό όνομα της Αμφιλοχίας – Καραβάν Σεράι). Εκεί οι γαρίδες λαδορίγανη είχαν τη τιμητική τους και όχι μόνο. Μετά από μιάμιση ώρα συνειδητοποιήσαμε δύο πράγματα. Αφενός μεν ότι περνάει γρήγορα η ώρα, άρα περνάει καλά και έπρεπε να ξεκινήσουμε μπας και φτάσουμε κάποια ώρα στην Αθήνα.
Τις “πληρώσαμε” τις γαρίδες μια και μας έπιασε μια φοβερή βροχή έξω από την Αθήνα στα Μέγαρα και το ρίξαμε στο σημειωτόν μέχρι να μπούμε Αθήνα.
Τη καλησπέρα μου.
