Ο κατακλυσμός.

Σήμερα το μεσημέρι βρέθηκα στο Παγκράτι. Εϊχα “ραντεβού” με την βιβλιοπώλισσά μου για να χρηματοδοτήσω την καινούργια της πολυκατοικία αγοράζοντας τα σχολικά βιβλία.  Μόλις είχα τελειώσει την κατάθεσή μου ξεκίνησα για να πάρω τη σύζυξ από την δουλειά της προσπαθώντας να της εξοικονομήσω λίγο χρόνο. Την ώρα λοιπόν που πήγαινα να πάρω το σκούτερ μου …παφ η πρώτη σταγόνα. Και μετά παφ… η φίλη της και μετά παφ…. η άλλη φίλη. Γμτ ήταν ανάγκη να βγούνε βόλτα όλες μαζί. Δεν αφήνανε καμία σπίτι. Και μετά φέρανε όλη την οικογένεια, τη γειτονιά, τη πόλη,…και είχαν τόση βιασύνη να φτάσουν στο χώμα που πολύ σύντομα…κολυμπούσα στα λασπόνερα. Δεν μπορούσα να δω το απέναντι πεζοδρόμιο.

Αλλλλλλλλλλάααααα όοοοοοοχιιιι. Σιγά που θα με τρομάξει μια βροχούλα. Έ όχι λοιπόν. Σε μια έκρηξη “αδρεναλίνης” (ψιτ σε βλέπω… μην αλλάξεις τη λέξη. Άντε μπράβο) είπα θα κατέβω κέντρο.

Με σταθερό βήμα λοιπόν πλησιάζω το σκούτερ που μόλις είχε τελειώσει το πρώτο χέρι πλυσίματος και ήταν στο ξέβγαλμα. Ανοίγω τη σέλα και βγάζω από κάτω το πόντσο της POLO Το ρίχνω από πάνω μου, τα καλύπτει όλα,   καβαλάω το σκούτερ και ξεκινάω το ταξίδι μου…

Μέσα σε 3 λεπτά έχωσα το σκούτερ με τη μούρη μπροστά σε κάτι μαγαζιά και έψαχνα να βρω τη νιτσεράδα μου. Μόλις τη φόρεσα ξανά ξεκίνησα. Η Χρεμωνίδου δεν είχε άσφαλτο, μόνο νερό. από άκρη σε άκρη. Αλλά ποιος νοιάζεται. Η Φιλολάου ήταν ένας ορμητικός χείμαρρος… αλλά ποιος νοιάζεται. Η Υμηττού είχε αρκετό νερό για να φτάσει μέχρι το γόνατό μου. Μια χαρά τώρα έχουν μείνει ελάχιστα μέρη του σώματός μου στεγνά. Αλλά ποιος νοιάζεται. Και συνεχίζω φτάνω μπροστά στο άλσος Παγκρατίου. Έχω φάει όλη τη βροχή από πάνω αλλά και από τα διερχόμενα αυτοκίνητα. Μιλάμε για κουβάδες. Και κλατς!!!! ο επόμενος. Οι οδηγοί αυτοκινήτων σε αυτές τις περιπτώσεις είναι δύο ειδών. Αυτοί που ονειρεύονται να αποκτήσουν jet ski και επειδή δεν τα κατάφεραν κοιτάνε να κάνουν το αυτοκίνητο τους jet ski. Και όλους τους άλλους τους έχουν χ….νους. Είτε είναι κάποιοι πεζοί που έχουν την ατυχία να κυκλοφορούν είτε οδηγοί μηχανών που προσπαθούν φτάσουν κάπου με αυτό το καιρό. Η άλλη κατηγορία οδηγών είναι οι ρομαντικοί που ονειρεύονται γόνδολα και πάνε με μηδέν μέσα στη μέση του δρόμου. Εντάξει δεν βρέχουν όλο το κόσμο αλλά αν έχεις φάει όλο το νερό της βροχής θα ήθελες να το τελειώσεις το μαρτύριο της “σταγόνας” μια ώρα αρχύτερα. Και από τα δύο είχαμε. Είχαμε και κάποιους με διχασμένη προσωπικότητα. Ήταν κάποιοι που οδηγούσαν αυτά τα κίτρινα οχήματα. Όπου έβλεπαν πεζό τα κάνανε γόνδολα και στα ενδιάμεσα τα κάνανε jet ski. Και το καλύτερο δεν μπορούσες να προσδιορίσεις τι είχες μπροστά σου κάθε φορά. Μπορώ να διαβεβαιώσω ότι τα νεύρα μου όμως είχαν γίνει κρόσσια.

Και εκεί που πήγαινα λοιπόν στρίβω αριστερά για το ΕΙΕ και ξαφνικά σπλατς!!! από τα στενά πάνω, ένα ολόκληρο ποτάμι με χτύπησε στα πλάγια και έγινε το κακό. Τα πλημμυρίσαμε όλα. Τελείωσε έσβησε μέσα στη μέση το δρόμου. Νερό πάνω, νερό κάτω και φυσικά νερό από τα πλάγια.Όλο και παντού νερό. Αλλά ποιος νοιάζεται. Σιγά σιγά και με τη μίζα έφτασα στο πάρκο της Ριζάρη. Εκεί το πανέμορφο πάρκο είχε μετατραπεί σε μια τεράστια καφέ λίμνη. Μάλλον δεν σκεφτήκανε να βάλουν λούκια (!!!). Αλλά δεν πειράζει. Το λασπόχωμα έτρεχε ανάμεσα στις πέτρες του τοιχώματος. Ίσως να το είχε πάρει και μαζί του το τοίχωμα αν διαρκούσε λίγο περισσότερο. Αλλά ποιος νοιάζεται.  Και αν γέμισε όλος ο δρόμος με χώματα μέχρι το στάδιο…ποιος νοιάζεται. Και ναι έφτασα στη Βασιλίσσης Σοφίας. Τουλάχιστον έτσι έλεγε η ταμπέλα γιατί η εικόνα ήταν άλλη. Ένας χείμαρρος και κάθε φορά που έφτανες σε στενό από τον Λυκαβηττό κρατούσες σφικτά το τιμόνι μη σε πάρει το ρέμα.  Αλλά ποιος νοιάζεται. Ευτυχώς είχε και λίγη κατηφόρα και έτσι έφτασα επιτέλους Κριεζώτου και Πανεπιστημίου. Και όλη οι υπάλληλοι περιμένανε να σταματήσει η βροχή. Εγώ ευτυχώς ακολουθούσα τον μπροστινό μου γιατί αν περίμενα να δω το δρόμο … δεν θα έφτανα ποτέ.  Εκεί ήταν ωραία. Ναι!!! Τα καπάκια από τις αποχετεύσεις χορεύανε, ναι!!! από τους τοίχους τρέχανε νερά από τα καλυμμένα λούκια που δεν τραβάγανε, μπροστά είχε μια λιμνούλα μεγαλείο και γέμιζε συνέχεια με φρέσκο νερό από το ποταμάκι Κριεζώτου, που κατέβαινε από το λόφο του Λυκαβηττού. Ειδυλλιακό τοπίο. Καλή παρέα μια χαρά.

Μετά έκοψε επιτέλους. Έβλεπα το απέναντι πεζοδρόμιο. Τα νερά υποχώρησαν. Είχαν λέει μια δουλειά κατά την παραλία. Δεν είδα ειδήσεις για να δω ποιους συνάντησαν εκεί.

Έτσι το είδα και αυτό. Πολύ νερό σήμερα.  Άξιζε πάντως. Γιατί ξύπνησα λιγάκι.  Φαντάζομαι ότι και εσείς αν είσασταν στο δρόμο, μπορείτε να καταλάβετε τι εννοώ.

Τη καλησπέρα μου.

Tags: Add new tag