Προς επίδοξους καθηγητές…
Το ερώτημα το βρήκα σε ένα φόρουμ και θεώρησα “υποχρέωση” μου να απαντήσω. Ο λόγος είναι ότι σε πολλές περιπτώσεις έχω την αίσθηση ότι προέρχομαι από άλλο κόσμο ή και από άλλο πλανήτη. Οι προσλαμβάνουσες – και αυτές δεν αφορούν το δικό μου σχολείο αλλά πάρα πολλά σχολεία – λένε ότι οι καινούργιοι καθηγητές τα ξέρουν όλα και έχουν πολύ λίγα να μάθουν. Οι ανταποκρίσεις λένε ότι πολύ συχνά, συνήθως με αφορμές ένα μεταπτυχιακό, ή κάποιο παραπάνω δίπλωμα, αντιμετωπίζουν υποτιμητικά και απαξιωτικά τους παλαιότερους συναδέλφους. Φυσικά και το μεταπτυχιακό σημαίνει παραπάνω δουλειά και περισσότερες γνώσεις αλλά όσον αφορά τη συμπεριφορά μέσα στη τάξη και μέσα στο σύλλογο δεν λέει τίποτα.Όπως δεν λέει τίποτα για την συναδελφική συμπεριφορά και την εμπειρία. Ο δάσκαλος είναι πάντα δάσκαλος και έχει την ανάγκη να προσφέρει. Αν οι νέοι συνάδελφοι το αξιολογήσουν θα έχουν πολλά να πάρουν. Με την απαξιωτική συμπεριφορά όμως σίγουρα δεν θα πάρουν τίποτα.
Προσπάθησα λοιπόν να μαζέψω σε μια λίστα τι πρέπει να έχει ένας καθηγητής. Η πρόθεση είναι στην πρόκληση και όχι στην καθοδήγηση ή χειραγώγηση. Οφείλω να τονίσω ότι προέρχομαι από σχολή η οποία, τότε που σπούδαζα, δεν ήξερε τι σημαίνει διδακτική ή παιδαγωγικά ή ψυχολογία εφήβου ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλα. Είχε προσανατολισμό την παραγωγή (βιομηχανία). Ξεκίνησα κολυμπώντας στα βαθιά με ένα δεδομένο : δεν ξέρω τίποτα και θα μάθω. Διάβασα πολλά βιβλία σε πολλά θέματα – όχι μόνο χημεία ή ασκησολόγια. Κάποια κράτησα κάποια απέρριψα. Όμως οι μεγαλύτεροι δάσκαλοι μου πάντα ήταν οι μαθητές μου. Γιατί μέσα από την ανάδραση που καθημερινά μου προσφέρουν με βοηθάνε να εξελίσσομαι. Εικοσιδύο χρόνια δεν έπαψα να μαθαίνω και είμαι ευτυχισμένος για αυτό.
Λοιπόν για να δούμε τι έχει ένας καθηγητής…
Το να είσαι καθηγητής τα έχει όλα.
Στην αρχή έχεις πολύ διάβασμα, για να μπορείς να σταθείς στη τάξη.
Θέλει ψυχολογία να μπορέσεις να καταλάβεις το κοινό απέναντί σου.
Θέλει αυτοπεποίθηση μέσα στη τάξη.
Θέλει έμπρακτα αξιοκρατία και όχι ευνοιοκρατία.
Θέλει αμεσότητα και ειλικρίνεια απέναντι στους μαθητές.
Θέλει αξιοπρέπεια διότι σε αντίθετη περίπτωση γίνεσαι ο περίγελος της τάξης.
Θέλει σεβασμό στις ιδιαιτερότητες του κάθε μαθητή.
Θέλει το σπίτι να είναι μακριά από το σχολείο όσον αφορά τα προβλήματα.
Θέλει “ευήκοον ους” για να αφουγκράζεσαι τη τάξη.
Θέλει αρχικό συμβόλαιο για να ξέρουν όλοι που βρίσκονται το οποίο τηρείται απαρρέκκλιτα.
Τα μαθήματα, τα ιδιαίτερα, θα γίνουν και είναι ένας καλός λόγος – κίνητρο για να διαβάσεις το παραπάνω. Αν πας για την “αρπαχτή” θα αντέξεις 2-3 χρόνια. Αν φτιάξεις τις υποδομές σου θα προχωρήσεις.
Οι διακοπές είναι απαραίτητες – άσχετα το τι λένε οι εκτός – όμως και σε αυτές καλό είναι να ρίχνεις μια ματιά προς τα πίσω (απολογισμός) και μια σκέψη προς τα εμπρός (προγραμματισμός). Είναι καλός χρόνος για δράση – μετά από την απαραίτητη ξεκούραση.
Σου προσφέρει την ικανοποίηση της προσφοράς και το ότι είσαι ένα σκαλί στην πραγματοποίηση των όποιων στόχων των μαθητών σου. Σου δίνει τη δυνατότητα κυρίως μέσα από τη συμπεριφορά σου να αποτελέσεις παράδειγμα για τους μαθητές σου στην μετέπειτα πορεία τους.
Κανένας μας δεν τα είχε όλα αυτά στο ξεκίνημά του. Αν όμως θεωρήσεις ότι είσαι καθηγητής και τα ξέρεις όλα το έχεις χάσει. Κάθε μέρα μαθαίνεις. Ο Σαββόπουλος στο στίχο του : πως να κρυφτείς απ’ τα παιδιά έτσι και αλλιώς τα ξέρουν όλα… νομίζω ότι τα λέει όλα.
Νομίζω ότι τα μάζεψα. Η αληθεια είναι ότι η τάξη είναι αναντικατάστατη, ακόμα και η πιο δύσκολη. Η πρόκληση του να ανταποκριθείς στις απαιτήσεις του μαθήματος είναι δεδομένη.
Αυτάαααα. Ξανακόλλησα πάλιιιι. Λοιπόν τη καλησπέρα μου.
Όταν ρωτήθηκε ο Αριστοτέλης πώς θα είχαν επίδοση οι μαθητές, είπε: σαν τρέχουν να φτάσουν αυτούς που προχωρούν μπροστά και δεν περιμένουν αυτούς που μένουν πίσω.
Υπάρχουν μόνο δυο κατηγόριες καλών δασκάλων: εκείνοι που μαθαίνουν πάρα πολύ, και εκείνοι που δε μαθαίνουν καθόλου.
Σ. Μπάτλερ
ΚΑΙ ΕΝΑ ΤΙΠ:
Στέλνοντας εννιά βλάκες να εκτελέσουν μια εντολή, διακινδυνεύεις να γίνεις ο δέκατος.
Αφρικάνικη παροιμία*