Οδηγώντας στην Αθήνα. Μέρος…1
Όσοι οδηγούμε στην Αθήνα σίγουρα έχουμε να πούμε. Τα βλέπουμε καθημερινά και πολλές φορές μας επηρεάζουν.
Να δώσω μερικά στοιχεία για μένα. Οδηγάω ένα από αυτά που λένε μεγάλα και φαρδιά αυτοκίνητα. Σαν αυτοκίνητο δεν χαρακτηρίζεται “αυτοκίνητο επιδόσεων” αν και δεν φείδεται δυνατοτήτων στην ανάγκη. Είναι ένα επταθέσιο πολυμορφικό. Άρα οδηγώντας το στην Αθήνα πρέπει να είσαι τουλάχιστον υπομονετικός και σίγουρα προσεκτικός στα “στριμώγματα”.
Σήμερα λοιπόν βρέθηκα πρωί πρωί στο σχολείο – ως συνήθως. Είναι μια ώρα δύσκολη – για όσους περνάνε από εκεί, γιατί έρχονται οι γονείς με τα παιδιά και τα αφήνουν για να πάνε στο μάθημά τους. (Προσέξατε ότι είπα γονείς… 9 στους 10 είναι μαμάδες και δυστυχώς αυτό έχει τη σημασία του). Σταματάνε λοιπόν όπου βρούνε – κυριολεκτικά – για να κατεβούν τα παιδιά, οπότε από πίσω γίνεται … το χάος. Και καλά να είναι μεγάλα παιδιά. Αν είναι μικρά που πρέπει να τα παραδώσουν “ιδιοχείρως”, τότε το πράγμα γίνεται κόλαση. Γιατί αφήνουν το αυτοκίνητο… για 2 λεπτά (τουλάχιστον έτσι νομίζουν) και μετά χαμός.
Σήμερα λοιπόν κατεβαίνοντας να αφήσω τα “παιδιά” και να πάω να παρκάρω (αυτά τα δύο δεν γίνονται ταυτόχρονα εδώ και πολύ καιρό) βρίσκομαι μπροστά στην εξής εικόνα. SKODA vs TOYOTA. Ένα SKODA να βλέπει τα πλευρά ενός TOYOTA σε απόσταση εκατοστών και οι δύο “οδηγίνες” (Θα φάω ξύλο στο τέλος αλλά δεν φταίω εγώ… έτσι ήταν) να κοιτιούνται. Έκοψα αφήνοντας χώρο για μανούβρες τους – αισιόδοξος εγώ – και περίμενα. Μετά από 2-3 λεπτά που λέγανε “ένθεν – κακείθεν” διάφορα μέσα από τα κλειστά παράθυρα συνειδητοποίησαν ότι δεν ακούγονταν και κατέβασαν το παράθυρο να “συνεννοηθούν”. Τουλάχιστον οι χειρονομίες δεν παρέπεμπαν σε συνεννόηση αλλά τέλος πάντων. Λέει λοιπόν η κ ΤΟΥΟΤΑ στην άλλη κυρία να κάνει πίσω… για να στρίψει. (Να σημειωθεί ότι η ΤΟΥΟΤΑ είχε προτεραιότητα και ΟΛΑ τα δίκια, μα όλα τα δίκια κυριολεκτικά – και καλά συμπεριφέρθηκε). Έλα όμως που το ΣΚΟΝΤΑ ήταν από τα “ελαττωματικά”… που δεν στρίβουν, δεν έχουν όπισθεν (κυρίως σε ανηφόρα) και άλλα τέτοια!!!. Έτσι είχαμε δεύτερο γύρο “συνεννοήσεων”. Το ΤΟΥΟΤΑ δεν ήταν “ελαττωματικό”… και μανούβρες έκανε και έστριβε και τα πάντα. Ναιιιιι!!!! Εκεί λοιπόν που κάνανε τις δεύτερες συνεννοήσεις βρήκα ευκαιρία με τη νταλίκα μου να παρακάμψω, να περάσω και να φτάσω στο στόχο μου. Δεν έκατσα να δω τι έγινε αν και είδα το πεζοδρόμιο μπροστά στο ΤΟΥΟΤΑ να ετοιμάζεται να δεχτεί ένα βαρύ φορτίο. Η αλήθεια είναι ότι περνώντας είδα τους συν – οδηγούς που ήταν εγκλωβισμένοι και περίμεναν να χαμογελάνε και αυτό ήταν καλό. Έχουμε αρχίσει να το διασκεδάζουμε.
Σε άλλη φάση στον περιφερειακό βρέθηκα μπροστά από τον “κολλητό” μου. Έτσι σε ένα δρόμο με όριο 80 πηγαίνω με 120 (σσσσ!!!!! δεν είπα τίποτα) όπως και τα 10-12 αυτοκίνητα μπροστά μου που βλέπω (Ε ναι ! δεν ήμουν μόνο εγώ κύριε… και άλλοι το κάνανε). Και …τσακ ο “κολλητός” μου (μήπως πρέπει να γράφω “κωλητός”;) με τα φώτα αναμμένα και να πιέζει να φύγω από τη μέση… για να περάσει. Δεν ξέρω αν έκανα καλά, αλλά δεν είχα που να πάω και έμεινα εκεί που ήμουνα. Διότι όλοι τόσο πηγαίναμε και αν χωνόμουν δεξιά θα προκαλούσα πανικό στους άλλους μια και μόλις έμπαινα θα “έπεφτα στα φρένα” για να μη τους πάρω “παραμάζωμα”. Έτσι συνέχισα στο ρυθμό που είχα αφήνοντας τον να απολαμβάνει 1,8 g CO2 για κάθε χιλιόμετρο που επέμενε να είναι κολλημένος στην εξάτμισή μου. Δεν ασχολήθηκα παραπέρα. Καλώς κακώς δεν ξέρω. Νομίζω όμως ότι αν ήμουν συνέχεια απασχολημένος με τον “πισινό” μου τότε οι μπροστινοί μου μάλλον κινδυνεύανε και δεν νομίζω ότι φταίγανε σε τίποτα. Ούτε εγώ η αλήθεια είναι.
Και πάμε στο τελευταίο για σήμερα. Τα παιδιά με τις μηχανές. Η αλήθεια είναι ότι τα δίτροχα είναι η μόνη λύση για την Αθήνα. (Δεν λέω για μηχανές μόνο αλλά για όλα τα δίτροχα). Οδηγώντας και τα δύο έχω μια άποψη. Φυσικά και “η τάξη των δικυκλιστών” (ναι έτσι μας λένε…όσους οδηγούνε δίτροχο…) δεν είναι με το φωτοστέφανο της αλλά όπως λέμε 1000 καλοί και ένας κουλός, ο κουλός φαίνεται. Τέλος πάντων. Στον περιφερειακό λοιπόν ή στην Εθνική, πολύ συχνά, τους βλέπω με τα φώτα να έρχονται, με διαφορετική ταχύτητα από τη δική μου. Εκεί λοιπόν προσπαθώ όσο γίνεται να “μαζευτώ” ή “ανοιχτώ” για να τους δώσω όσο γίνεται περισσότερο χώρο. Αν είμαι αριστερά βγάζω φλας αριστερά – φυσικά και δεν έχω που να πάω αφού έχω το διαχωριστικό αριστερά – αλλά του δίνω να καταλάβει “ότι στρίβω αριστερά και έχω τοποθετηθεί κατάλληλα…” άρα επιτρέπεται να περάσει από δεξιά. Το βασικό που του λέω είναι ότι τον “έχω δει” και τον προσέχω. Αν είμαι σε κεντρική λωρίδα βγάζω φλας από την άλλη μεριά από αυτή που έρχεται, δεν αλλάζω λωρίδα, αλλά μαζεύομαι όσο με παίρνει μέσα στη λωρίδα μου δίνοντας του χώρο. Γιατί όταν πας με 160-180 Κμ κακά τα ψέμματα, δεν στρίβεις εύκολα ούτε φρενάρεις. Και εμείς έχουμε ένα τόνο σίδερα να μας προστατεύουν και δεκαπέντε αερόσακους. Αυτός έχει το… μπουφάν του. Λοιπόν την επόμενη φορά που θα δείτε ένα “μηχανόβιο” μη πείτε : Α !το κ…παιδο πως πάει έτσι. Ή σιγά μη του κάνω χώρο και άλλα τέτοια “νταηλίδικα”. Με μικρή προσπάθεια διευκολύνετε τον να φύγει και να συνεχίσει το δρόμο του. Μπορεί να ζηλεύετε αν εσείς είστε καθηλωμένοι σε κάποιο μποτιλιάρισμα, αλλά η ταχύτητα της κίνησης που έχει η μηχανή έχει ένα πολύ μεγαλύτερο ρίσκο.
(Το παραπάνω κομμάτι είναι αφιερωμένο σε όσους “έχουν μετρήσει την άσφαλτο” σε μια προσπάθεια να γίνουν όσο γίνεται λιγότεροι. Για το Χάρη, τον Μανώλη (όχι εμένα) που μας περιγράψανε μετά πως έγινε αλλά και όλους αυτούς που δεν ξέρω).
Αυτά και σήμερα. Πάω να “χτυπηθώ”… Τη καλημέρα μου.
