Living in the past…
Πρέπει να είναι πάνω από 10 χρόνια όταν είχα μαθητή το Γεράσιμο. Ήταν τότε Β’ δέσμη, ατίθασο μυαλό, φοβερό πειραχτήρι, ατάκες μοναδικές αλλά και μια συχνότητα επικοινωνίας “άλλη”. Σε βαθμό που ήθελες πολύ προσπάθεια να συντονιστείς. Ίσως έφταιγε και η “κεφαλλονίτικη προέλευσή” του. Προσωπικά είμαι εκπαιδευμένος σε μια τέτοια επικοινωνία – εδώ και πολλά χρόνια (γεια σου Έφη) – και έτσι ήταν απλή υπόθεση να συντονιστώ. Έτσι χαιρόμουν κάθε ώρα μαζί τους (9 παιδάκια ήταν όλα όλα) και φυσικά το μάθημα γινόταν σε ρυθμούς… Γεράσιμου. Πέρασε σε ΤΕΙ αισθητικής, κάτι που μας τρομοκράτησε όλους(!!!).
Μετά την αποφοίτηση του μου έκανε ένα δωράκι. Το CD των Jethro Tull “Living in the past” . Επειδή το συγκεκριμένο συγκρότημα είναι από τα αγαπημένα μου μου άρεσε πολύ το δώρο. Μετά κατάλαβα. Το δώρο ήταν “καρφί”. Ένα “καρφί” που μόνο ο Γεράσιμος μπορούσε να κάνει έτσι απλά, ξεκάθαρα και ειλικρινά. Πέρασε ο καιρός, τα παιδιά αυτά σκορπίσανε. Μια είναι στη Γερμανία γιατρός, άλλοι είναι εδώ, άλλοι κυνηγάνε ειδικότητες αλλά για τον Γεράσιμο δεν ξέρω τι κάνει. Τέλος πάντων.
Προς το παρόν απολαύστε το ομώνυμο τραγουδάκι… και συνεχίζω.
Έχω σε πάρα πολλές περιπτώσεις πιάσει τον εαυτό μου να “ζει στο παρελθόν”. Δεν ξέρω αν είναι ρομαντισμός, αν είναι άμυνα, αν είναι άρνηση. Πάντως πραγματικά μου αρέσει. Δεν ξέρω αν αυτό έχει να κάνει με τη πρόοδο της ηλικίας μου… γιατί όσο να είναι προοδεύει… τι να κάνει.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά. Πήρα προχθές τις φωτογραφίες που είχα δώσει για ψηφιοποίηση από τη φοιτητική μου ζωή. Τότε κυκλοφορούσα… έτσι.
Φωτογραφίζοντας στα Γιάννενα.
Είχα αγοράσει τη πρώτη μου φωτοτραφική μηχανή και ό,τι κουνιόταν το φωτογράφιζα. Ήταν μια Canon και είχα κάνει το σλόγκαν της πράξη “If it moves… shoot it with a Canon”. Τα χρήματα πηγαίνανε σε φιλμ, χαρτιά και ο σκοτεινός θάλαμος παρά το “σκοτεινό” του χαρακτήρα του, δεν είχe μυστικά. Άπειρες ώρες, άπειρο χρήμα και φυσικά άπειρες φωτογραφίες. Το κυριότερο όμως δεν ήταν αυτό. Το κυριότερο ήταν το “ελευθέρας” που είχα αποκτήσει. Σε εποχές που μια φωτογραφική μηχανή κατά τη διάρκεια μια κινητοποίησης ή μια πορείας ήταν κόκκινο πανί, εγώ μπορούσα να κινηθώ ελεύθερα και να φωτογραφίσω ό,τι ήθελα. Η αλήθεα είναι ότι κινδύνευσα να τις φάω μερικές φορές από “θερμόαιμους” αλλά όλοι οι άλλοι έτρεξαν να με προστατέψουν και τα κατάφεραν. Αποτέλεσμα κάπου 4-5.000 φωτογραφίες από εκείνη τη περίοδο. (Γύρω στα 150 φίλμ δηλαδή) Από αυτές οι 500 περίπου αφορούσαν τους συναδέλφους του χημικού και αυτές ψηφιοποίησα. Βλέποντας τις λοιπόν θυμήθηκα κάθε φάση, κάθε στιγμή, κάθε περίσταση που είχε τραβηχτεί. Και φυσικά θυμήθηκα τον Γεράσιμο, με εκείνη την τόσο εύστοχη “παρατήρησή του”. Νομίζω ότι όλο αυτό το αρχείο πρέπει σιγά σιγά να γίνει ψηφιακό προς μεγάλη δυστυχία του εργαστηρίου. Θα το συνεχίσω πάντως γιατί σε λίγο τα αρνητικά θα αρχίσουν να κολλάνε.
Μια υπέροχη μέρα ειναι εδώ και είναι μια καλή ιδέα να την απολαύσουμε. Έστω και στη πόρτα του μαγαζιού που δουλεύουμε ή μια κλεφτή ματιά από το παράθυρο, να δούμε τα χρώματα, (δεν θέλω γκρίνια για γκριζάδα… κλπ κλπ – έχει χρώματα και αν τα δεις έχουν και τη μεγαλύτερη αξία), και ακόμα καλύτερα να δώσουμε 2-3 λεπτά στον εαυτό μας να κλείσουμε τα μάτια (ρίξτε μια ματιά πριν για το προϊστάμενο εντάξει;) και να ονειρευτούμε ότι είμαστε “αλλού”.
Τη καλημέρα μου.
Αρχιζεις να ζεις στο παρελθον, οταν τοχεις γεμίσει με ομορφα πράγματα… Και φυσικα ηταν καρφί το δωρο του Γερασιμου -φοβαμαι οτι τον καταλαβαινω πολυ καλα!. Αλλα ξερεις, οταν ξεκινάς στη ζωη, οταν ακομα δεν εισαι σιγουρος με τι θα τι γεμισεις, σου φαινεται απιθανο οτι καποιοι ζουν στο παρελθον… Κι εξακολουθει να σου φαινεται απιθανο, οταν δεν εχεις καταφέρει να γεμισεις το παρελθον σου με κατι αξιολογο -σε οποια ηλικια και νασαι!
Τά ‘χουν αυτά οι Κεφαλονίτες παιδί μου! Εγώ να δεις τι living in the past έπαθα με τη φωτογραφία που έβαλες! Για ουκ ολίγη ώρα ήμουν νοερά στο φοιτητικό μου δωμάτιο ή βόλτα στο νησάκι … προ 30ετίας εννοείται. Πάω να χωθώ στις αράχνες και να ψάξω γιαννιώτικες φοιτητοφωτογραφίες.
Καλησπέρα Βιβή, λίγο καθυστερημένα. Είμαστε αυτά που ζούμε όπως λέει μια φίλη. Και φυσικά τα νέα παιδιά δεν μπορούν να καταλάβουν, γιατί η ζωή μπροστά τους είναι ανοικτή και το μέλλον αόρατο. Ο Γεράσιμος είναι και πρώτο παιδί πάντως. Είχε τις ιδιαιτερότητες του αλλά ήταν μοναδική εμπειρία το μάθημα μαζί του.
Αμαλία αυτή τη φωτογραφία την έχεις “ζήσει” μια και ήσουν εκεί. Είμασταν στο νησάκι όλοι μαζί φθινόπωρο του 1982 με όλα τα πλατανόφυλλα πεσμένα κάτω και περπατάγαμε και τα κλωτσάγαμε ευτυχισμένοι. Είναι η μέρα που τραβήχτηκε η φωτογραφία της Λενούλους μέσα στα πλατανόφυλλα. Πρέπει να την έχεις δει. Αν όχι να ψάξω να τη βρω. Την έχω κατατάξει στις καλύτερές μου.