Living in the past… μέρος 2ο.
Χθες μιλούσαμε με τη Βίκυ, φίλη και συνάδελφο από το πανεπιστήμιο. Το θέμα ήταν η επέτειος του πολυτεχνείου και η εκδήλωση που είχε αναλάβει να οργανώσει στο σχολείο. Προσφέρθηκα λοιπόν να βοηθήσω, βγάζοντας από το αρχείο ό,τι υλικό έχω. Έτσι τα “πέταξα” όλα σε ένα φάκελο για να είναι μαζεμένα, και άρχισα να δουλεύω στο μυαλό μου τι θα μπορούσα να φτιάξω, πάντα με βάση τη συζήτηση ώστε να είναι όσο γίνεται πιο σωστό, αντικειμενικό και προκλητικό. Ναι προκλητικό. Τα παιδιά πρέπει να μάθουν τι είναι το Πολυτεχνείο. Ότι δεν είναι “γιορτή” ή μια ακόμα σχολική αργία. Ότι κάτι έγινε εκείνο το καιρό που ήταν παραπάνω από αυτό που συνήθως φαίνεται.
Τη δικιά μου την εμπειρία από το Πολυτεχνείο την έχω γράψει στη ΒΔΕΛΛΑ πριν δύο χρόνια. Αν δεν βαριέστε περάστε μια βόλτα να τη δείτε.
Σήμερα θα σταθώ στο φοιτητικό μου “Πολυτεχνείο”. Βρέθηκα στα Γιάννενα το 1979 πρωτοετής φοιτητής. Το πολιτικό κλίμα ήταν έντονο, άσχετα αν εγώ ήμουν ένα ζώο. (Χωρίς εισαγωγικά εδώ όπως είδατε). Χαρούμενος και χαμένος. Μόνος με όλες τις ευθύνες πάνω μου με ένα φίλο συμμαθητή τον Φραγκίσκο, μοναδικό στήριγμα στις πρώτες αυτές φάσεις. Έψαχνα να βρω τι κάνω και που είμαι, και ήμουν αρκετά “αντιδραστικός” ώστε να μη θέλω να μπω αμέσως σε νεολαίες. Έκατσα λοιπόν “λίγο παραπέρα και έβλεπα.” Όχι απλά έβλεπα, αλλά μετρούσα, άκουγα έκρινα. Έψαχνα να βρω τι μου κάνει. Θεωρούσα δεδομένο ότι κάπου θα πάω, αλλά ήθελα να πάω εγώ. Δεν ήθελα να με πάνε.
Πέρασε ο καιρός και μέσα από τη διαδικασία που περιέγραψα βρέθηκα και εγώ στον “χώρο”.Δεν έκατσα πολύ γιατί το καιρό εκείνο, η παρέμβαση των “κομματικών” ήταν έντονη και οι απόψεις που με αφορούσαν όταν έρχονταν “άνωθεν” μου την έδιναν. Δεν βαριέσαι το είδα και αυτό.
Σε αυτό το διάστημα όμως πήρα μέρος σε όλες εκείνες τις διαδικασίες που καταλήγουν σε μια κατάληψη.
Δεν θα ξεχάσω τη πρώτη μου κατάληψη που “συμμετείχα” το 1979. Ήταν παραμονές Χριστουγέννων (10-12 Δεκέμβρη) όταν ψηφίστηκε και η επόμενη μέρα με βρήκε στην Αθήνα. Ήταν σίγουρο ότι το είχαμε κλείσει για τα Χριστούγεννα, άρα δεν υπήρχε λόγος να μείνω.
Την επόμενη χρονιά, πάλι περίπου την ίδια περίοδο, έγινε ξανά κατάληψη. Τότε θεώρησα καθήκον μου να μείνω. Φορώντας ένα μπουφάν που το έλεγα “sleeping bag με μανίκια” έμεινα όλο το βράδυ μέσα και κοιμήθηκα στα έδρανα των προκάτ (όσοι ξέρουν ξέρουν). Ήταν τα μόνα που δεν είχαν διαχωριστικά ανάμεσα στις θέσεις. Ξύπνησα καταπιασμένος και μόνος… Την είχαν κοπανήσει όλοι οι άλλοι. Το μεσημέρι ήμουν Αθήνα.
Μη τολμήσει κανείς να κάνει σχόλια για αγωνιστικότητα ή οτιδήποτε άλλο, γιατί θα “τσακωθούμε” εντάξει;
Πάμε στη τρίτη χρονιά. Να μη το σχολιάσουμε ποια εποχή έγινε η κατάληψη… Ωραία αλλά τότε κάτι άλλαξε. Τα αμφιθέατρα είχαν γεμίσει.
Ο κόσμος συμμετείχε ουσιαστικά.
Εϊχα μιλήσει τότε και στη Γενική συνέλευση του Πανεπιστημίου.
Πριν την ψηφοφορία της κατάληψης.
Και μετά βγήκαμε στους δρόμους. Να διεκδικήσουμε τα αιτήματά μας.
Και φτάσαμε στη Νομαρχία.
Αυτά είναι εμπειρίες που όπως και να τα δεις σε “σημαδεύουν”. Είναι καταστάσεις που μένουν ανεξίτηλα χαραγμένες. Σαφώς και δεν μπορούν οι “απλές” φοιτητικές κινητοποιήσεις να συγκριθούν με το Πολυτεχνείο. Θες όμως γιατί κάτι θέλαμε να δείξουμε ότι μπορούμε να κάνουμε και εμείς, θες γιατί οι εποχές ήταν τέτοιες που απαιτούσαν κάποια δράση, και οι δικές μας δυνατότητες ήταν περιορισμένες, είχαμε ένα μερίδιο από κινητοποιήσεις που έπρεπε να βγουν προς τα έξω.
Οι μαθητές μας λοιπόν πρέπει να μάθουν τι έγινε τότε. Μετά από 36 χρόνια, μέσα από το φίλτρο του χρόνου, πολλά έχουν αλλοιωθεί και έχουν ξεχαστεί. Εμείς οι μεγαλύτεροι πρέπει να τους βάλουμε μέσα στη λογική των καιρών, για να μπορούν να έχουν μνήμες. Όχι δικές τους σίγουρα, αλλά μνήμες σωστές, αντικειμενικές, που να λένε τα πράγματα όπως έγιναν.
Αυτά. Μη ξεχνάτε ψηφίζουμε σήμερα. Είναι ημέρα αποφάσεων και ο καθένας μας θα ψηφίσει έχοντας μια εικόνα στο μυαλό του για το τι θα ξημερώσει αύριο. Μάλλον όλοι θα είναι κερδισμένοι το βράδυ. (τουλάχιστον έτσι θα δηλώνουν). Εύχομαι να μην είμαστε εμείς χαμένοι αύριο.
Τη καλημέρα μου σε όλους.
