Όταν είσαι πολύ “μικρός”…
Είναι μερικές φορές που αισθάνεσαι εντελώς ανίσχυρος και μικρός για να αντιμετωπίσεις μια κατάσταση. Στο πρόσφατο παρελθόν βρέθηκα σε μια τέτοια κατάσταση όπου το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να περιμένω, ανήμπορος για οτιδήποτε άλλο. Είναι από εκείνες τις φάσεις που καταλαβαίνεις ότι κάποια πράγματα ελέγχονται από άλλους παράγοντες και εσύ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Είναι μια φοβερή αίσθηση η οποία σε κάνει πραγματικά να αναθεωρείς πολλά πράγματα, κυρίως τις προτεραιότητες σου και τι πραγματικά έχει αξία.
Χθες ξαναβρέθηκα πάλι σε μια κατάσταση που δεν ήξερα τι να κάνω. Θα προσπαθήσω να περιγράψω τις συνθήκες για να μπορέσετε να καταλάβετε τι έγινε.
Στο σχολείο μας όταν χτυπάει το κουδούνι έχουμε “αλλαγή”. Αυτό σημαίνει ότι μετακινούνται πολλοί μαθητές αλλάζοντας αίθουσες και πηγαίνοντας από όροφο σε όροφο. Με δεδομένο ότι το Γυμνάσιο Λύκειο, Ελληνικό Γαλλικό έχει περίπου 1300 παιδιά καταλαβαίνετε ότι υπάρχει πολύς κόσμος που κινείται. Κατεβαίνοντας λοιπόν και εγώ από το 4ο όροφο για ένα μάθημα στο 1ο που είναι τα αμφιθέατρα, οι διάδρομοι ήταν γεμάτοι από παιδιά. Ξαφνικά μπροστά μου στα 10 μέτρα μια κοπελίτσα από το Γαλλικό τομέα (δεν την ήξερα γιατί γνωρίζω όλα τα παιδιά του Ελληνικού τομέα – όχι ότι είχε καμία σημασία ) γέρνει δεξιά, ακουμπάει στο τοίχο και …πέφτει κάτω. Όλοι οι γύρω – πολλοί συμμαθητές της – αμέσως απομακρύνθηκαν (!!!) και κοιτάγανε. Πλησιάζω γρήγορα, έχοντας την αγωνία – ομολογώ – για το τι θα αντιμετωπίσω. Με το που γονατίζω δίπλα της έρχεται και μια φίλη της, απομακρύνω τα μαλιά από το πρόσωπο και – κατά τα φαινόμενα ήταν μια λιποθυμία. Φωνάζω – για να “ξυπνήσουν” και λιγάκι – να φέρουν ένα ποτήρι νερό από τα εργαστήρια και μέχρι να έρθει το παιδί με το νερό η κοπελίτσα είχε συνέλθει αλλά ήταν κατάχλωμη και “αποπροσανατολισμένη”. Της μίλησε λίγο η φίλη της, ήπιε λίγο νερό, έριξε και λίγο στο πρόσωπό της και με τη φίλη της πήγε στο ιατρείο, για να δουν τι γίνεται.
Πιθανότατα να ήταν κάτι με “δίαιτες” και άλλα τέτοια που κάνουν τα παιδιά σε αυτές τις ηλικίες. Αλλά εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα ανήμπορος. Δεν ήξερα τι γίνεται και κυρίως τι να κάνω. Από προσωπική ανησυχία, κυρίως για τα παιδιά μου έχω διαβάσει κάποια βιβλία πρώτων βοηθειών αλλά και πάλι δεν ξέρεις τι γίνεται, και κυρίως πως να αντιδράσεις σε αυτές τις περιπτώσεις. Η αλήθεια είναι ότι και από την μεριά μου δεν το “παρακολούθησα” το θέμα.
Σε αυτές τις περιπτώσεις, που έχουν να κάνουν με την υγεία, αισθάνεσαι ανήμπορος και πολύ μικρός για οτιδήποτε. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να περιμένεις. Από την άλλη μου έκανε εντύπωση η αντίδραση των παιδιών. Από τη μια μεριά μπορώ να καταλάβω την αντίδραση, από φόβο, έκπληξη, αμηχανία… αλλά περίμενα τουλάχιστον οι φίλοι της να είχαν μια πιο άμεση αντίδραση. Δεν ξέρω αν περιμένω πολλά. Πάντως νομίζω ότι ο καθένας θα ήθελε μια άλλη αντίδραση, αν βρισκότανε σε μια τέτοια κατάσταση.
Τη καλησπέρα μου.
Οσο μικρος κι ανημπορος νιωθεις εσυ μπροστα σε κατι τετοιο Μανωλη, νιωθουνε και τα παιδια… ισως περισσοτερο. Τρομαζουνε και κανουνε στην ακρη. (Παλι καλα στην προκειμένη περιπτωση, γιατι το χειροτερο θα ητανε να μαζευοντουσαν μπουλουκι πανω απο το κεφάλι της κοπελιτσας!) Μπορει ναχε να κανει με διαιτες που λες, μπορει απλα η κοπελιτσα να εχει καποιο θεμα υποτασης: Για χρονια ξαπλωνα στους δρομους, και η αντιμετωπιση ηταν παρομοια -εμενα εκει μεχρι καποιος θαραλλεος να ερθει να με βοηθησει, ή απλά να συνελθω μοναχή μου!
Άρα Βιβή ανήκεις στις “κοπελλιτσες”… ( 🙂 )Η αλήθεια είναι ότι η υπόταση, με την κούραση, με τις δίαιτες και ό,τι άλλο τέλος πάντων, πολύ εύκολα οδηγούν σε τέτοιες φάσεις. Δεν “κακίζω” τα παιδιά, αλλά τελικά βλέπω πως μάλλον μόνοι είμαστε – γενικά – σε τέτοιες περιπτώσεις. Η αλήθεια είναι ότι μη γνωρίζοντας τι γίνεται, φοβάσαι να κάνεις οτιδήποτε, όταν βλέπεις τον άλλο πεσμένο κάτω. Αλλά και πάλι… να μένεις θεατής…δεν ξέρω.
Δεν είναι εύκολο να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου σε τέτοιες καταστάσεις και στην ουσία Μανώλη δεν έχεις και πολλά να κάνεις πέραν αυτών που ήδη πράχτηκαν! Άντε να σηκώσεις σε ψηλότερο επίπεδο τα πόδια του ασθενούς, άντε λίγο νεράκι και τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνουν οι ειδικοί… που μεταξύ μας και αυτοί έχουν το άγχος τους αλλά τους σώζει η εμπειρία
Καλημέρα γιατρέ μου. Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω. Από την άλλη όμως δεν παύεις να αισθάνεσαι ανήμπορος να κάνεις κάτι και εκεί πραγματικά αισθάνεσαι μικρός.