Τηλεφωνικές πωλήσεις – έρευνες…
Είναι πολλές φορές που σκέφτομαι όλους εκείνους που δουλειά έχουν να είναι κάποιες ώρες καθημερινά στο τηλέφωνο και να κάνουν μια τηλεφωνική έρευνα ή μια τηλεφωνική πώληση. Προσωπικά το βρίσκω πολύ ανιαρό. Επειδή λοιπόν τρέφω μια συμπάθεια σε αυτούς τους επαγγελματίες προσπαθώ να είμαι ευγενής και να βοηθάω όσο μπορώ.
Προ ημερών λοιπόν χτυπάει το τηλέφωνο και – αν και είχε απόκρυψη, κάτι που με ενοχλεί υπερβολικά ακόμα και για 2-3 φίλους και γνωστούς – απάντησα. Η ώρα ήταν 4.30 και μόλις είχα μαζευτεί σπίτι, μετά από μια κουραστική μέρα στο σχολείο. Μετά από τα τυπικά άρχισε να μου προωθεί μια πιστωτική κάρτα κλπ κλπ κλπ. Εκεί τη σταμάτησα και της είπα ότι δεν με ενδιαφέρει και της εξήγησα ότι η ώρα επικοινωνίας ήταν απαράδεκτη, και να το μεταφέρει στους ανωτέρους της. Προσπάθησα να μη πω τίποτα παραπάνω, γιατί μπορώ να καταλάβω ότι δεν είναι δική της ευθύνη.
Τη Πέμπτη όμως σε μια παρόμοια περίπτωση – αλλά στις 7 το απόγευμα είναι η αλήθεια – για μια έρευνα αγοράς, αφού απάντησα στις εισαγωγικές ερωτήσεις μετά θέλησε να μιλήσει με τη γυναίκα μου – ναι λίγο ακόμα και θα πηγαίναμε και για φαγητό μαζί – και όταν απάντησα ότι έλειπε αρχίζει μια ανάκριση του τύπου και πότε θα είναι σπίτι, και ποιες ώρες και τι και πως…. Κάτσε καλή μου. Σε βάλαμε να κρατάς το πρόγραμμα του σπιτιού και δεν το ξέραμε; Και το ύφος της πολύ απαιτητικό. Και όταν κατάλαβε από το δικό μου ότι ανέβαζα γκάζια με την απαίτησή της να της κλείσουμε τηλεφωνικό ραντεβού, είπε ότι θα ξαναπάρει. (αν και η κλήση έγινε με τυχαία επιλογή από υπολογιστή, χωρίς να ξέρει καν που πήρε κλπ κλπ). Πάντως αν ξαναπάρει και “πέσει” πάνω μου τότε φοβάμαι ότι δεν θα είμαι τόσο ευγενής. Αυτό δεν έχει να κάνει με ανωτέρους ή ωράριο εργασίας. Έχει να κάνει με το πρόσωπο. Και αν δεν μπορεί να ελέγξει το άγχος της δουλειάς της δεν της φταίμε εμείς. Γιατί στην επόμενη έρευνα – γενικώς – μπορεί να μην έχω τόσο θετική διάθεση.
Το τελευταίο έγινε την Παρασκευή. Στο σχολείο – γενικά δεν απαντάω στο τηλέφωνο αλλά έπεσε στο διάλειμμα – οπότε ξαφνικά αρχίζει να δονείται στη τσέπη το κινητό, απαντάω και μια ευγενική φωνή – ομολογουμένως – ήθελε να με ενημερώσει για πιστωτικές κάρτες. Όταν τις είπα ότι το θέμα δεν με ενδιαφέρει και την ευχαρίστησα, με άρχισε στα … μα να σας ενημερώσω, να σας πω, κλπ κλπ κλπ. ΔΕΝ ΘΕΛΩ κυρία μου πως να το πω. Έχω όσες χρειάζομαι, έχω όσες μπορώ να πληρώσω, έχω όσες χωράνε στο πορτοφόλι μου, έχω όσες γουστάρω…. μπα !!!! Ντε και καλά.
Έχω την αίσθηση ότι αυτές τις κυρίες – συνήθως – τις βρίζουν πολύ καθημερινά στα τηλέφωνα που παίρνουν και αν κάποιος δεν το κάνει αμέσως, τον προκαλούν για να τις βρίσει. Γιατί εκεί φτάνω. Στο παραπέντε. Και είναι μια κατάσταση που πρώτα εμένα ενοχλεί και μετά τους άλλους. Ας το έχουν λοιπόν αυτό υπόψη οι επαγγελματίες του είδους γιατί σε τελική ανάλυση θέλουμε και εμείς τον προσωπικό μας χώρο – χρόνο και δεν έχουμε καμία διάθεση να δεχόμαστε απρόσκλητους επισκέπτες και πολλές φορές προκλητικούς και ενοχλητικούς.
Τη καλησπέρα μου.
Εγώ δεν απαντώ ούτε σε αποκρυψη αλλά ούτε και σε περίεργα 20ψήφια νούμερα που έχουν συνήθως αυτού του είδους οι εταιρίες! Ειδικά την πρώτη κυρία που σε πήρε μεσημεριάτικα τηλέφωνο έπρεπε – με συγχωρείς για την έκφραση – να τη χιλιοχέσεις! Νομίζω πως είσαι πραγματικά πολύ μα πάρα πολύ υπομονετικός άνθρωπος!
Εχω ολη την καλη διαθεση να ειμαι ευγενικη, οταν στην αλλη ακρη της γραμμης υπαρχει καποιος ευγενικος. Καταννοω οτι προσπαθει να κανει μια πολυ δυσκολη δουλεια, κι ειδικα αν προκεται για γκαλοπ και τετοιες βλακειες, απανταω κι ολας, γιατι ξερω πως ετσι θα πληρωθει. Οταν εχω να κανω με γαιδουρια, δε θελω ασφαλεια αγαπη μου εχω, και μεχρι τι ποσο σας καλυπτει, αει στο διαολο απο δω χαμω, που θα σου διαβασω και το συμβολαιο μου, απανταω γαιδουρινα….
Πέτρο καλησπέρα. Δεν μπορώ να το κάνω. Συμφωνώ με τη Βιβή. Αλλά από την άλλη κάποια όρια πρέπει να υπάρχουν. Δηλαδή η ευγένεια και η υπομονή έχει και κάποια όρια. Από ένα σημείο και μετά ένα γαϊδούρι αυτή, δέκα εγώ. Τι να κάνω… μου βγαίνει αυθόρμητα. Καλησπέρα Βιβή.