Η λύτρωση της μαύρης σακούλας…
Χθες είπαμε να κατεβάσουμε τα χειμερινά. Αφορμή ήταν το μισό της τελευταίας εβδομάδας. Είπαμε ότι μάλλον τελειώσαν τα ψέματα και έπρεπε να εξοπλιστούμε κατάλληλα.
Φτιάξαμε λοιπόν τα παιδιά – έτσι τα λέμε ακόμα – που ακόμα μια φορά συνειδητοποιήσαμε ότι πολλά από τα περυσινά ρούχα πια δεν κάνουν. Και καλά ο μεγάλος “ολοκλήρωσε” την ανάπτυξη του. Ελπίζω να μη μου μοιάσει και στον σωματότυπο. Ο μεσαίος δένει αλλά και αυτός πια δεν ψηλώνει.Ο μικρούλης μου – λέμε τώρα… – ψηλώνει και … φαρδαίνει. Και εδώ κάνουμε κάποια άλλα παιδάκια ευτυχισμένα.
Και φτάνουμε στη λύτρωση. Κατέβασα τα περυσινά δικά μου ρούχα και τα έβαλα σχεδόν όλα στις μαύρες σακούλες. Γιατί; Γιατί είμαι πλέον είκοσι κιλά λιγότερος από πέρυσι το χειμώνα και θέλω να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν θα ξαναγυρίσω εκεί που ήμουνα. Τα έδωσα σχεδόν όλα. Μόνο κάποια πολύ καλά, και λίγο στενά τότε αλλά μάλλον φαρδιά τώρα κράτησα και τα άλλα τα έστειλα για δόσιμο.
Μου άρεσε όλη αυτή η κίνηση. Η επίδραση πάνω μου ήταν καταλυτική. Είναι μια μάλλον μακρόχρονη προσπάθεια. Έχει κρατήσει 9 μήνες μέχρι στιγμής. Το αποτέλεσμα είναι -20 κιλά αλλά έχοντας όλα αυτά τα χρόνια όλα αυτά τα παραπανίσια κιλά, το σωματάκι μου έχει αποκτήσει άλλες διαστάσεις. Έτσι τώρα που αδειάζει από κιλά, μένει σαν άδειο σακκί. Καθόλου καλή εικόνα, θα έλεγα. Και εδώ μπαίνει το “κάτι πρέπει να κάνουμε”. Αυτό το κάτι για μένα ακούει στο όνομα γυμναστήριο. Πάω σχεδόν κάθε μέρα (5 την εβδομάδα αλλά πάω για λίγο). Εκεί λοιπόν περπατάω περίπου 2,5 χιλιόμετρα σε 20 λεπτά, (τώρα βάζω και λίγη ανηφόρα καμιά 300-400αριά μέτρα) με γρήγορο βήμα και μετά για περίπου μισή ωρίτσα περνάω από τα μηχανήματα. Λίγο κοιλιακοί (με το σωσίβιο παρόν δεν είναι και τόσο καλή ιδέα αλλά από την άλλη κάπως πρέπει να μαζέψει το “σακούλι”. Λίγο χέρια, λίγο πόδια και μετά από μια περίπου ώρα συνολικά τη κάνω. Αυτό δεν έχει κλείσει μήνα ακόμα και τα αποτελέσματα έχουν αρχίσει να δείχνουν. Τρία νουμεράκια μικρότερα παντελόνια. Εντάξει είναι λίγο στενά ακόμα αλλά έτσι μου θυμίζουν ότι έχω δρόμο ακόμα. Ξαναφόρεσα τα παλιά πόλο μπλουζάκια μου, μπόρεσα να βρω κάποια από τα αγαπημένα μου ρούχα. Ναιιιι Έχουμε και εμείς τα αγοράκια αγαπημένα ρούχα. Και όχι μόνο αυτό. Όταν πήρα την απόφαση να κάνω κάτι για μένα πέρυσι τα Χριστούγεννα, πήγα από το μαγαζί με ρούχα για “εύσωμους” που ψώνιζα και δήλωσα στον υπάλληλο ότι εγώ δεν θα ξαναπάω για ψώνια στο μαγαζί του. Δεν το έκανα για να τον εκδικηθώ φυσικά. Απλά ήθελα να δηλώσω στον εαυτό μου πρώτα και μετά στους άλλους ότι εγώ θα αλλάξω. Μέσα σε αυτό το εννιάμηνο κράτησα τον λόγο μου και οι προοπτικές είναι ότι για αρκετό καιρό ακόμα θα τον τηρήσω. (Διακρίνετε ίσως μια επιφύλαξη αλλά αυτό είναι για να κρατήσω μια “πισινή”.)
Όταν είχα φτάσει στο ανώτατο όριο, το οποίο εγώ δεν “έβλεπα”, το έριχνα στη πλάκα, όταν άκουγα σχόλια του τύπου “αν θα χωρέσω”, αν θα μπορέσω να κάνω το ένα ή το άλλο. Πληγωνόμουνα αλλά το περνούσα στη πλάκα και μετά το απωθούσα. Λάθος κίνηση. Γιατί απλά έπαιρνα παράταση μέχρι την επόμενη “επίθεση” ή “σχόλιο”.
Τώρα μέσα στη μαύρη σακούλα νομίζω ότι έχω βάλει ένα μεγάλο μέρος του παλιού μου εαυτού. Ίσα με 13 % περίπου. Και μαζί με αυτόν έχω βάλει και όλα εκείνα που μου θύμιζαν που είχα αφήσει τον εαυτό μου να φτάσει.
Γιατί τα γράφω αυτά. Απλά για να σκεφτεί ο καθένας τι κάνει με τον εαυτό του. Και για όλα χρειάζεται μια απόφαση. Όποτε βρίσκω δικαιολογία για να μη κάνω κάτι, το πρόβλημα παραμένει. Το κόστος της διαιτολόγου που με παρακολουθεί το βγάζω από την διαφορά στα “ειδικά” ρούχα (το λέω για την δικαιολογία ότι κοστίζει). Το κέρδος όμως από την διαφορά της ποιότητας ζωής και την αλλαγή στην αυτοεκτίμηση είναι ανυπολόγιστο.
Ναι λοιπόν αύριο που θα πάω τα ρούχα στην εκκλησία, ξέρω ότι εκεί θα είναι και ο παλιός μου εαυτός και όταν πάω να αγοράσω κάτι καινούργιο, θα είναι κάτι που μου αρέσει και όχι κάτι που απλά μου κάνει, γιατί δεν είχαν το νούμερο μου.
Είδατε έβγαλα πολλά από όσα με πληγώνανε όλα αυτά το χρόνια. Κάθε φορά που έπαιρνα ρούχα από “τα πάχη μου τα κάλλη μου” αισθανόμουν ότι έκανε ένα μεγάλο συμβιβασμό. Και αυτο ήταν λάθος. Δεν έπρεπε να κάνω συμβιβασμό.
Αν κάποιος λοιπόν μέσα σε αυτό το κείμενο βλέπει κομάτια του εαυτού του, ας σκεφτεί τι κάνει. Και να μη ψάχνει για δικαιολογίες.
Τη καλησπέρα μου.
ΥΓ : Γμτ πάλι μου βγήκε το “καθηγητικό στυλ”. Τι να κάνω… μου έχει γίνει έμφυτο και αυθόρμητο.
Ωραίος Μάνο! Μαζί σου! Χωρίς συμβιβασμούς!
YES! Όχι γιατί θέλω και καλά να σε δω καλύτερον εμφανισιακά. Αλλά για όλα αυτά που θα αισθάνεσαι. Όποτε αναβάλλεις κάτι για τον ευατό σου μένει στα αζήτητα. Βουρ στον πατσά λοιπόν (όχι παραλληλισμούς, έτσι;;;;)
Καλησπέρα καλησπέρα. Έτσι είναι Πέτρο. Αλλά θέλει πρώτο το μυαλό να συντονιστεί.
Αμαλία επιφυλάσσομαι όταν τα πούμε να δεις “άλλο” Μανώλη. Ευτυχώς που δεν μου αρέσει ο πατσάς – έτσι δεν έχει παραλληλισμούς.
Ανυπομονω να δω τον “αλλο” Μανωλη… Οχι αυτον με τα εικοσι κιλα λιγοτερα, αλλα αυτον που δεν στριμωχνεται πια πισω απο την πλακα για να απωθησει αυτο που τον ενοχλει… Θελω να δω τον ανετο Μανωλη. Και το νικητη Μανωλη. Ελπιζω πως συντομα θαρθει εκεινη η αλλαγη σαιζον που κανενα ρουχο δε θα δωσεις στην εκκλησια: γιατι θα σου κανουνε ολα, και θαναι ολα ρουχα που θαχεις διαλεξει γιατι σου αρεσαν!
Αμε!!!! Η πλάκα όμως θα υπάρχει γιατί είναι “έμφυτη”. Δεν ήταν μόνο προκάλυμμα. Σε καμιά 15 μέρες θα έχεις μια πρώτη εικόνα. Η άλλη θα αργήσει λίγο ακόμα. Ευχαριστώ πάντως για τις ευχές.
Ο κάθε άνθρωπος έχει στον πλησίον του έναν καθρέπτη, όπου μπορεί καθαρά να βλέπει τα δικά του ελαττώματα. Όμως συνήθως ο άνθρωπος ενεργεί σαν σκύλος που γαβγίζει στον καθρέπτη, υποθέτοντας ότι βλέπει όχι τον εαυτό του, αλλά άλλο σκύλο.
Α. Σοπενάουερ*
Δεν είμαι σίγουρος φίλε “ναϊτη”, αλλά νομίζω ότι κάτι θέλεις να μου πεις εδώ. ( 🙂 ) Θα το σκεφτώ και θα σου πω. Βλέπεις η σύνθεση έχει αλλάξει και πλέον δεν μπορούμε να κάνουμε τις συζητήσεις που θέλουμε στην έκταση που θέλουμε αλλά κάτι θα βρούμε. Το βρήκα…. Πάντα όταν θέλουμε να πούμε για τον εαυτό μας μιλάμε σε τρίτο πρόσωπο και λέμε για ένα φίλο μας που… Το πέτυχα;