Τελικά τι κάνουμε με τα παιδιά;

Σήμερα έγινε ένα περιστατικό και το μεταφέρω θέλοντας απλά να δείξω τι πίεση δέχονται τα παιδιά και βάζοντας κάποια ερωτήματα για ποιος τελικά είναι ο ρόλος μας.

Η Μαρία λοιπόν (χρησιμοποιώ αυτό το σπάνιο όνομα), σήμερα τη πρώτη ώρα ήταν αλλού. Την είδα από την αρχή, πήγα να την “ξυπνήσω” αλλά μετά θυμήθηκα και την άφησα ήσυχη. Έκανα το μάθημα μου με τους άλλους και με το κτύπημα του κουδουνιού την πλησίασα και τη ρώτησα τι έχει. (Το ήξερα αλλά “δεν το ήξερα”). Προβληματίζεται όσον αφορά τη κατεύθυνση που θα ακολουθήσει.  Μου το είπε αμέσως.

Για να εξηγήσω τι ακριβώς γίνεται…Είμαι “πολυσυλλεκτικός”. Έτσι σε άσχετη φάση είχε πει ότι δεν ξέρει αν θα μείνει Τεχνολογική Κατεύθυνση και ρωτώντας τους κολλητούς της γιατί το είπε αυτό, μου είπαν ότι σκέφτεται και τη Θεωρητική. Αν ήταν Θετική έπαιζε, μια και μοιράζονται κάποια μαθήματα. Αλλά θεωρητική … είναι αλλαγή πλεύσης. Εγώ το άφησα…εφόσον δεν μου δόθηκε λόγος και τώρα ο χρόνος τελειώνει, οπότε έπρεπε να πάρει μια απόφαση, και εκεί ήταν το πρόβλημα και το ότι “ήταν αλλού”.

Επανέρχομαι. Μόλις μου είπε η πρώτη μου ερώτηση ήταν “εσύ πως ονειρεύεσαι τη Μαρία” και η απάντηση ήταν “Δεν ξέρω”.  Λογικό το βρίσκω. Είναι δύσκολο να ξέρεις στα 16 σου τι ακριβώς θέλεις να κάνει μετά από 10 χρόνια και τι θα υπάρχει τότε. (χοντρικά τα νούμερα). Δεύτερη ερώτηση: Γιατί πας Τεχνολογική. “Για τα μαθήματα” (Γμτ καθορίζουμε ζωές τελικά…) Διευκρίνηση : “Δηλαδή;” Απάντηση : ” Δεν ξέρω αν μπορώ να τα καταφέρω στη Θεωρητική.” Να σημειωθεί ότι είναι καλή μαθήτρια, ίσως όχι άριστη, αλλά είναι ένα “πεισματάρικο” παιδί που από όσο μπορώ να κρίνω αν βάλει ένα στόχο “τον χτυπάει”.

Δεν θα μεταφέρω όλο τον διάλογο αλλά από τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι ο ρόλος μας σαν καθηγητές τελικά ξεφεύγει από τα όρια του μαθήματος μας. Όμως μέσα από τη πρακτική μας στη τάξη τελικά κάνουμε τα παιδιά να επιλέξουν πορεία ζωής. Ίσως κάποιος φιλόλογος την “ψάρωσε” ή την αποπήρε. Ίσως όντως να μην είναι τόσο καλή.  Ίσως κρίνοντας από βαθμό ευκολίας της φαίνεται πιο εύκολο να πάει στη τεχνολογική κάνοντας ένα συμβιβασμό στις επιλογές που θα έχει μετά παρά να διαλέξει τον δύσκολο δρόμο και να ρισκάρει μεν αλλά έχοντας περισσότερες προοπτικές στο μέλλον. Δεν μπορώ να γνωρίζω τι ακριβώς ισχύει.

Προσπάθησα, όπως κάνω συνήθως, να μη δώσω απάντηση στο δίλημμα. Την απόφαση θα την πάρει η ίδια και φυσικά θα την τηρήσει και θα την υποστηρίξει. Εγώ απλά έβαλα τα ερωτήματα , ίσως λίγο πιο ψυχρά, με άλλη λογική (και άλλα δεδομένα φυσικά) και την άφησα να το δει μόνη της.

Έχω ακούσει για σχόλια που ακούγονται για γραπτά, του τύπου ” Καλά τι ήρθες να κάνεις εδώ με τέτοια γραπτά…”, ” Τι αηδίες είναι αυτά που γράφεις…” και άλλα τέτοια ωραία. Φανταστείτε λοιπόν ένα μαθητή που έχει διαβάσει – τουλάχιστον έτσι νομίζει – και γράφει άσχημα σε ένα διαγώνισμα. Και ακούει τέτοια σχόλια. Πως μπορεί να πάρει θάρρος και να συνεχίσει; Να διαβάσει παραπέρα και να ασχοληθεί με το μάθημα.  Όλοι μας θέλουμε τη καλή κουβέντα, κυρίως εκεί που αποτυγχάνουμε. Μια κουβέντα του τύπου… καλά θα γράψουμε και τεστ (δηλαδή θα έχεις μια δεύτερη ευκαιρία), θα έχουμε τα προφορικά, κάτι τέλος πάντων για να καταλάβει ότι δεν είναι η συντέλεια αυτό το άσχημα γραπτό.  Εδώ τώρα μπαίνει και ένα άλλο θέμα… Το ένα διαγώνισμα το έτος στο πρώτο τετράμηνο. Αν κάποιος δεν πάει καλά γιατί να μην έχει μια δεύτερη ευκαιρία. Τέλος πάντων είναι άλλο θέμα.

Δεν την είδα τελικά όλη την υπόλοιπη μέρα για να δω τι αποφάσισε. Πάντως είναι δύσκολη απόφαση. Και η δικιά μας συμβολή είναι μάλλον σημαντική. Θετική ή αρνητική. Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και να αφουγκραζόμαστε. Πριν αρκετά χρόνια είχα μια παρόμοια συζήτηση με κάποιο παιδί… και την ημέρα της αποφοίτησης – που κάνουμε μια γιορτή στο σχολείο – με πλησιάζει και μου λέει… “Κύριε ευχαριστώ (!!!) ” και όταν ρώτησα γιατί μου απάντησε “Που με ακούσατε …τότε”.  Για σκεφτείτε το λιγάκι. Μήπως τελικά είμαστε αυστηροί κριτές των πάντων, χωρίς να γνωρίζουμε, επειδή νομίζουμε ότι γνωρίζουμε και έχουμε άποψη. Μήπως βλέπουμε μόνο τα δικά μας και χάνουμε “το κοινό” μας που είναι οι μαθητές μας;

Δεν ξέρω… Τα έγραψα όπως μου ήρθαν (ως συνήθως άλλωστε). Σκεφτείτε τα λιγάκι. Μη φοβηθείτε να ρωτήσετε ένα μαθητή σας όταν τον δείτε να έχει κάτι να τον ρωτήσετε τι έχει. Δεν είναι ανάγκη να γίνουμε οι ψυχολόγοι του σχολείου αλλά και μόνο να ακούσουμε φτάνει. Αν δεν θέλει να μιλήσει θα ακούσετε το “Δεν έχω τίποτα” και εκεί θα τελειώσει.  Αν όμως θέλει να μιλήσει ακούστε. Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε. Το ζητούμενο δεν είναι να δώσουμε λύσεις ή να κάνουμε αυτό το πρόβλημα δικό μας. Σκοπός είναι να δώσουμε μια πιο ανθρώπινη χροιά στη δύσκολη ούτως ή άλλως καθημερινότητά μας.

Τη καλησπέρα μου.

Tags: αγωνία για το μέλλον, κατευθύνσεις, παιδιά, σπουδές, σχέσεις μαθητών - καθηγητών, σχολείο