Ο κύριος Διευθυντής είναι πολύ ευχαριστημένος…
Είμαι πολλά χρόνια στην ιδιωτική εκπαίδευση και όλα αυτά τα χρόνια ασχολούμαι με 1500 πράγματα. Αυτό το οποίο πάντα μου έλειπε ήταν η επιβράβευση. Ακόμα και στο ξεκίνημα μου που δεν ήξερα τι μου γίνεται και ψαχνόμουνα. Ακόμα και τότε το “μπράβο” και το “ευχαριστώ” ήταν δυσεύρετο. Ποτέ δεν το κατάλαβα γιατί. Και δεν ήταν μόνο για μένα οπότε θα έλεγα για κάτι προσωπικό, αλλά ήταν γενικό. Και όποτε υπήρχε “κάτι” το όνομα μου ήταν πρώτο στη λίστα. Όταν σε κάποια φάση ρώτησα …
– Πως γίνεται και όποτε υπάρχει κάτι να γίνει, το όνομά μου ερχόταν στην επιφάνεια;
– Όταν κάποιος θέλει να γίνει η δουλειά του το λέει σε αυτόν που πιστεύει ότι θα τη κάνει.
– Ναι αλλά είναι όλο οι ίδιοι… (είπα).
– Ε! τι να κάνουμε. Έτσι είναι αυτά τα πράγματα.
Αλλά πάλι δεν είπε ευχαριστώ ή μπράβο. Πέρασε πολύς καιρός και έκανα διάφορα. Μέχρι ταινίες, αφίσες, βιβλία, και γενικά ό,τι μπορεί να σκεφτεί κανείς. Το σλόγκαν μου ήταν “Κανείς δεν ασχολείται με αυτό που κάνω μέχρι να σταματήσω να το κάνω.” Αλλά πάντα ήμουν “ο κύριος Δεδομένος.”
Έτσι σιγά σιγά αναδιπλωνόμουνα και μαζευόμουνα. Έβλεπα συνέχεια ότι υπήρχε “εκμετάλλευση” και εγώ άρχισα να μετράω το χρόνο μου, τις ανάγκες μου και τον εαυτό μου. Και έτσι έλεγα όχι – αν ήταν κάτι που δεν ήθελα. Δεν ήμουνα πια “Ναι σε όλα”.
Φέτος με το άνοιγμα του ψηφιακού χώρου, είπα να ασχοληθώ μια και ούτως ή άλλως ήμουνα “μπλεγμένος” στην υπόθεση. Παράλληλα βέβαια είχα και το πρόγραμμα αλλά και τις άλλες υποχρεώσεις μου στο σχολείο. Αφού λοιπόν πήρα δουλειά για το σπίτι και ασχολήθηκα όλο το απόγευμα ενημέρωσα τηλεφωνικά την προϊσταμένη μου αρχή και μου είπε ότι… “Ο κύριος Διευθυντής είναι πολύ ευχαριστημένος που ασχολείσαι με όλα αυτά που ασχολείσαι για το σχολείο.” Και η απάντηση ίσως δεν ήταν και τόσο ευγενική αλλά είχε πολύ background… “Ποιος διευθυντής δεν θα ήταν;” Σιγή στην άλλη άκρη…” Ε! Ναι…”
Νομίζω ότι είναι λογικό. Δηλαδή τι πρέπει να κάνω… τούμπες που μου αναγνώρισαν ότι κάνω πολλά. ή μήπως πάλι έχω αρχίσει να δίνω κομμάτια από τον εαυτό μου έτσι… Εντάξει ίσως είναι ένα διαφορετικό στυλ – πιο επικοινωνιακό – ίσως γίνω “ο καθηγητής της χρονιάς” (λέμε τώρα) και αρπάξω το αγκίστρι και τρέχω όλο ( ή και όλα ) το χρόνο (τα χρόνια). Έχω μια επιφυλακτικότητα σε τέτοιες δηλώσεις και γενικά περιμένω να δω τι υπάρχει ανάμεσα στις λέξεις. Νομίζω ότι μετά από 22 χρόνια το κατάλαβα. Κάποτε ένας φίλος μου είχε πει… “Θέλω τόσα πολλά να κάνω αλλά αισθάνομαι ότι με κλέβουν. Κλέβουν τη διάθεση μου, την όρεξη μου, τη φαντασία μου.” Έτσι είναι… Η “δουλειά” μας είναι κυρίως προσφορά, φαντασία, ετοιμότητα, πρόκληση, και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Μόνο όσοι κάνουν την “δουλειά” – και δεν είναι κασετόφωνα – μπορούν να καταλάβουν.
Έτσι λοιπόν έχω ένα ευχαριστημένο Διευθυντή, ένα ψιλιασμένο εαυτό, μια στάση αναμονής και όπως γίνεται συνήθως… 1500 πράγματα να κάνω. Επειδή λοιπόν πρέπει να βιαστώ…
Τη καλησπέρα μου.
