Φ…Φ…Φ!!! Εδώ Πολυτεχνείο …χςςς… χσσσσ Φ…Φ…Φ!!!

” Περίεργη” μέρα σήμερα. Τόσες μνήμες, τόσες εικόνες, όλες χύμα στο μυαλό μου. Αχνές ανακατεμένες, μέσα από το φίλτρο του χρόνου. Προσπαθώ να τις βάλω σε μια σειρά. Να δω ποια εικόνα έζησα πρώτη και ποια δεύτερη και είναι δύσκολο. Τα χρονικά τους όρια είναι πολύ κοντά. Πέρασαν 36 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Δεν έχω αγώνες να εξαργυρώσω, δεν έχω πολιτικές τοποθετήσεις να κάνω, δεν έχω βαρύγδουπες δηλώσεις να ανακοινώσω. Κάποιες μνήμες θολές που κουβαλάω μέσα μου και θέλω να πω, να μοιραστώ. Δεν μπαίνω στο κόπο να ξαναδιαβάσω αυτά που έγραφα τις προηγούμενες χρονιές. Όποιος θέλει ας ψάξει να τα βρει. Κάποια μπορεί να έχουν ξαναγραφτεί. Ε και!!! Εμένα αυτά μου έρχονται στο μυαλό. Κάθε χρονιά τέτοια μέρα. Και κάθε χρονιά τέτοια μέρα γράφω. Από τότε που έγινα “ιντερνετικός”.

Τι να θυμηθώ. Ας πάμε λίγο πιο πίσω.

1966 φτάνω στην Αθήνα από τα Χανιά της Κρήτης. Φοβισμένοι επαρχιώτες σε μια περιοχή που το πρωί με ξυπνάγανε τα  κουδούνια από τα πρόβατα του γείτονα βοσκού. Ποια ήταν αυτή η περιοχή;  Ο Βύρωνας. Στους πρόποδες ενός λόφου που λέγεται Αλεποβούνι (αμφιβάλλω αν κανείς από αυτούς που έχουν γεμίσει τη περιοχή πλέον ξέρει το όνομά του – που είναι και προφανούς ερμηνείας). Ένα σπίτι το δικό μας, ένα στο απέναντι οικοδομικό τετράγωνο και… τέλος δεν είχε άλλα. Εκεί λοιπόν με το φόβο της άγνοιας αποφασίσουμε να εγκατασταθούμε.  Κάπου κοντά και η Καισαριανή.

Το 1967 πάω πρώτη χρονιά σχολείο. Ο δάσκαλός μου με πήρε στη Α δημοτικού και “μαζί” τελειώσαμε το Δημοτικό.  Εκεί βρέθηκα με άλλα παιδάκια. Καμιά 70-ριά  σε μια τάξη. Ναι!!! Μόνο τόσα. Βλέπετε τότε δεν είχε τηλεόραση, δεν είχε πολλές ανάγκες και διπλές δουλειές και τα παιδιά “τα έφερνε και ο πελαργός”. Λέμε τώρα.  Ο δάσκαλος μου ξεκινάει μαζί με τα πρώτα γράμματα να μας μαθαίνει και τα “Εθνικά Ιδεώδη” Δεν χρειαζόταν άλλωστε πολύ κόπο. Παντού έγραφε “Πατρίς Θρησκεία Οικογένεια”. Παντού υπήρχε ένα πουλί που καιγότανε με ένα στρατιώτη που δεν καιγότανε και πατούσε πάνω στις φλόγες (!!!) Ωραίο ήταν. Μας εξήγησε την “ανάσταση του έθνους” μέσα από την επανάσταση των στρατιωτικών.  Καλό ακουγότανε. Εκεί μου πρωτοδημιουργήθηκε μια απέχθεια “στους φαύλους πολιτικούς”. Δεν ήξερα τι σημαίνει αλλά καλό ακουγότανε. Μετά στο σπίτι άκουγα για κάτι νέο. “Χούντα”, δεν ήμουνα και σίγουρος… μερικές φορές το άκουγα “φούντα”. Δεν καταλάβαινα τι σημαίνει αλλά θυμάμαι ότι το λέγανε και χαμηλώνανε τη φωνή τους.  Στις στενές οικογενειακές συγκεντρώσεις ο πατέρας μου έβριζε κάποιους – δεν θυμάμαι ακριβώς – αλλά γενικά δεν έλεγε τίποτα παραέξω.  Στο μαγαζί που είχε – ένα μανάβικο της γειτονιάς – κάποιους τους κοίταζε περίεργα και μουρμουρούσε όταν τους έβλεπε. Δεν καταλάβαινα τι έλεγε ούτε με ποιους ακριβώς τα είχε. Πέρασε ο καιρός. Θυμάμαι όμως είχαμε τέσσερις εθνικές γιορτές.  Και λέγαμε ποιήματα. Φυσικά και είχα πει και εγώ. Με στολή τσολιά είχα πει ένα στην γιορτή της εθνικής παλιγγενεσίας της 21 Απριλίου 1967 Το θυμάμαι ακόμα να σας το πω. Ήταν εμπνευσμένο.

Κάτσε να δεις…

“Παπαδόπουλε αρχηγέ

Μακαρέζε, Παττακέ,

προχωρείτε, γρηγορείτε

τίποτα μη πτοηθείτε… (μετά τα έφαγε ο Αλτσχάιμερ)

Καλό έτσι;

Το 1969 νομίζω (πρέπει να ήμουνα δευτέρα Δημοτικού) μας ανακοινώνουν ότι θα γίνει μεγάλη γιορτή στο Καλλιμάρμαρο και θα πάνε όλα τα σχολεία. Πήγαμε φυσικά και εμείς. Συντεταγμένα. Όπως βλέπουμε το στάδιο αριστερά κάπου στη μέση. Εκεί λοιπόν περιμέναμε τη γιορτή. Κάποιοι αρχαίοι Έλληνες πηγαινοέρχονταν. Μου φαίνονταν τεράστιοι με τις περικεφαλαίες τους τα σπαθιά και τα δόρατα. Κάποια ώρα μετά από πολύ στήσιμο. Πήγαμε σχεδόν μεσημέρι και είχε νυχτώσει, άρχισε να μιλάει ο Παπαδόπουλος. Εκεί αρχίσαμε να ζητωκραυγάζουμε. Εμείς το είδαμε σαν παιγνίδι και ξελαρυγγιαστήκαμε. Πολύ αργότερα κατάλαβα ότι κάναμε “αντίσταση” μη επιτρέποντας του με τις ζητωκραυγές μας να πει έστω και μία λέξη. Καλό παιγνίδι. Εμένα μου άρεσε όλο το νταβαντούρι.

Μας δίνανε και βιβλία. Θυμάμαι ένα που μας δώσανε το 1971 (150 χρόνια από το 1821)  που έλεγε Ελλάδα Αμερική – Δεσμοί ελευθερίας. Πολύ προσεγμένο, σε μέγεθος μικρό, πολύχρωμο… δεν το διάβασα ποτέ. Το βαριόμουνα.

Πέρασε ο καιρός. Αποφοίτησα από το Δημοτικό και πέρασα στο Γυμνάσιο μετά από επιτυχείς εξετάσεις. Είμαστε στο 1973. Το Γυμνάσιο διαφορετικό. Πολλοί δάσκαλοι, και μιλούσαν περίεργα. Κάποιοι χρησιμοποίησαν και τη λέξη πολιτική(!!!) Αφού εγώ την ήξερα για “κακιά λέξη”. Πως την χρησιμοποιούν έτσι απροκάλυπτα. Μα λέει κάποιος αρχαίος έλεγε ότι ό άνθρωπος είναι “πολιτικό ον” (!!!!) Αντε πάλι. Δηλαδή εγώ είμαι πολιτικό όν;;;;Περίεργα πράγματα. Και τι είναι πολιτική; Μετά στη ιστορία, στο χρυσό αιώνα του Περικλή ακούστηκε η εκκλησία του Δήμου και κάτσε να δεις πως το είπαν…”ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ” . Να μπορούν να εκφραστούν ελεύθερα. Γιατί δεν μου θύμιζε κάτι αυτό; Κάπου ακούγονταν και εκφράσεις του τύπου καταπίεση, χούντα (άντε πάλι…).

Τελειώνοντας το Δημοτικό θυμάμαι ότι είχε πέσει ξύλο. Πολύ ξύλο. Κάποιοι λένε δεν θέλανε να υπηρετήσουν τη Πατρίδα και τους στείλανε με το ζόρι στο στρατό. Δεν μου φαινόταν και τόσο τρομερό (τότε έτσι ήξερα) για να γίνει τόση φασαρία. Εντάξει ήταν καμιά 70 – αριά (αργότερα έμαθα τους αριθμούς). Ε και!!!

Φτάνουμε στο Νοέμβρη. Γίνονται φασαρίες στο κέντρο. Τι θέλουν πάλι τα παλιόπαιδα; Να μη πάνε στρατό; Ποιοι είναι αυτοί που θέλουν να τα διαλύσουν όλα; Έτσι έβγαινε από τα “δελτία ειδήσεων” τότε.  Ότι κάποιοι πάνε να διαλύσουν το έργο της “Εθνικής Κυβερνήσεως”. Αλλά τελικά αυτοί οι λίγοι γίνονταν όσο περνούσε ο καιρός και περισσότεροι. Έκλεισε το κέντρο. Κανείς δεν κατέβαινε. Φασαρίες και ξαφνικά ένας ραδιοφωνικός σταθμός από το πουθενά. Πολύ αδύναμος στην αρχή… από στόμα σε στόμα μάθαμε ότι υπήρχε. Ψάξαμε πολύ αλλά δεν τον ακούγαμε. Εκεί που μας λέγανε δεν υπήρχε τίποτα. Θυμάμαι τον αδερφό μου να έχει πάρει ένα φορητό ραδιόφωνο και να πηγαίνει στη ταράτσα να “πιάσει καλύτερα” και τη μάνα μου να τον μαζεύει και να τον κατεβάζει κάτω. Αυτή ήξερε…ότι τίποτα δεν είχε τελειώσει ακόμα.

Παρασκευή πρωί ακούμε πολυβολισμούς από το σκοπευτήριο της Καισαριανής. Δεν ξέρω τι ήταν πάντως δεν ήταν ο συνηθισμένος ήχος από τις σκοποβολές.  Ήταν κάτι “αργό και βαρύ”. Ντακα, ντάκα, ντακα…5-6 χτυπήματα στο δευτερόλεπτο. Ακόμα τον ακούω και ακούω την μάνα μου να φωνάζει τη Παναγιά και να ψάχνει να δει που είμαστε.

Το μαγαζί μας δέχτηκε επίθεση από τους γειτόνους. Δεν ήταν πια γειτόνοι. Ήταν άγνωστοι. Επιθετικοί, αγενείς, επικίνδυνοι, που έβλεπαν μόνο τον εαυτό  τους. Αφού το αδειάσανε μέσα σε μισή ώρα, από οτιδήποτε μπορούσε να φαγωθεί έπεσε μια ηρεμία περίεργη και τότε το ακούσαμε…

Φ…Φ…Φ!!! Εδώ Πολυτεχνείο …χςςς… χσσσσ Φ…Φ…Φ!!!

….καλημέρα.