Τι σημασία έχει…
Είναι κάποιες φάσεις που δεν έχουν λογική. Προσπαθείς να ερμηνεύσεις κάποια πράγματα – γιατί έτσι έχουμε μάθει, ότι όλα εξηγούνται – και δεν βρίσκεις άκρη. Δεν μπορείς να καταλάβεις τι γίνεται και απλά τα δέχεσαι όπως έχουν. Έτσι έγινε και χθες.
Χθες είχαμε πάλι το θλιβερό καθήκον του αποχαιρετισμού. Αποχαιρετήσαμε τη Δώρα, γεννημένη πριν 26 χρόνια μόλις δίπλα ακριβώς στο πατρικό μου σπίτι, θυμάμαι τα κλάματα της στο μπαλκόνι, τα πρώτα βήματα της, όταν ξεκίνησε να πηγαίνει στο σχολείο. Μετά πια όταν έφευγε για τις βόλτες της από το σπίτι σαν νέα κοπέλα πια.
Χθες λοιπόν εκεί στο νεκροταφείο του Βύρωνα δεν μπορούσα να πω τίποτα. Τι να πεις άλλωστε και σε ποιον. Όμως άλλοι λέγανε και λέγανε και λέγανε… ένα συνεχές βουητό στα αυτιά μου. “Μα πως “έφυγε” από καρδιά τόσο μικρή;” και “Έμαθες τίποτε τελικά για το τι έγινε;” ή “άκουσα ότι δεν ήταν μόνη… ” και άλλα τέτοια. Δεν μπορώ να καταλάβω τελικά… Έχουμε χάσει το νόημα; Τι γίνεται; Είμαστε εκεί για ένα λόγο. Η Δώρα έφυγε για το μεγάλο ταξίδι. Δεν θα τη ξαναδούμε να ξεμακραίνει στο βάθος του δρόμου με εκείνο το χαρακτηριστικό “νευρικό” βήμα της. Τι σημασία έχει πώς έφυγε. Δεν είναι πια μαζί μας. Δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται.
Καλό ταξίδι Δώρα.
Σας μαύρισα αλλά αν κοιτάξετε από το παράθυρό σας θα δείτε μια καταπληκτική μέρα έξω, σίγουρα όχι χειμερινή και μπορείτε πολύ εύκολα να καταλάβετε ότι μια καινούργια μέρα έχει έρθει μαζί με όσες προκλήσεις κουβαλάει.
Τη καλημέρα μου.
Μια Ινδιάνικη ιστορία, από την “Αρκούδα του Ήλιου”:
“Όπως όλα τα πράγματα στη ζωή, ο θάνατος δεν είναι κάτι μόνιμο. Είναι μονάχα μια αλλαγή, μια μεταφορά από έναν κόσμο και μια κατάσταση σε κάποιον άλλο. Για όλους εμάς που έχουμε μάθει να αγαπάμε τη ζωή με όλες τις αλλαγές της, ο θάνατος δεν πρέπει να είναι κάτι το τρομακτικό. Είναι μια στιγμή για να γιορτάσουμε τη συνεχή εξέλιξη της ψυχής. Όταν έρθει η ώρα σου να φύγεις, να το κάνεις με το μυαλό ανοιχτό και με μια προσευχή στην καρδιά. Όταν ένα αγαπημένο σου πρόσωπο πεθαίνει, πέρα απ’ την θλίψη για το χαμό του θα πρέπει να νιώθεις και ευτυχία που η ψυχή του είναι πια ελεύθερη να πετάξει στον Κίτσε Μανιτου, το Μεγάλο Πνεύμα, τον κοινό μας Δημιουργό. Όπου υπάρχει αγάπη, δεν υπάρχει χώρος για το φόβο.”
Οταν καταλαβαινουμε το δωρο μιας ακομα μερας που ξημερωνει για μας, συνηθως ειναι πολυ αργα..
Καλησπέρα. Φίλε Κώστα είναι μια άποψη αλλά δύσκολα τη δέχεσαι. Ο αποχωρισμός είναι πιο σκληρός από την απελευθέρωση του πνεύματος. Βιβή πράγματι δεν μετράμε τις μέρες, όπως μας προσφέρονται. Κυνηγάμε “άλλα” πράγματα.
Αυτή τη ζωή… Ο Θεός τη δίνει, ο Θεός την παίρνει … Όποτε θέλει Εκείνος!