Η αγωνία του τρίτου από το τέλος.

Σήμερα επιτήρησα για τελευταία φορά φέτος σε εξετάσεις τρίτης Λυκείου (Πανελλαδικές – όπου ως γνωστόν δίνανε Χημεία) Και επιτηρούσα σε τεχνολογική κατεύθυνση που έδινε “Αρχές οργάνωσης σε Προγραμματιστικό Περιβάλλον”. Ένα μάθημα που αγνοώ πλήρως αλλά από ότι φαίνεται μπορώ να καταλάβω μια και έχω ασχοληθεί με προγραμματισμό και δομημένη γλώσσα προγραμματισμού (προ Visual εποχή). Τέλος πάντων. Όταν επιτηρείς, δεν έχεις τι να κάνεις οπότε παρατηρείς. Παρατηρείς τα πάντα. Όλα όσα γίνονται. Εκφράσεις γκριμάτσες, κινήσεις σώματος και ό,τι άλλο μπορείς να δεις.

Πέρασε η ώρα και είδαμε ότι θα εξαντλούσαν τον χρόνο. Δικαίωμά τους βέβαια και καλά κάνουν. Αλλά θα σταθώ στον τρίτο από το τέλος, και στον προτελευταίο. Ο τρίτος από το τέλος παρέδωσε το γραπτό του, ελέγχθηκε, σφραγίστηκε και μπήκε μαζί με τα άλλα.

Ο προτελευταίος, δεν μπορεί να φύγει και πρέπει να περιμένει το τελευταίο για να φύγουν μαζί. Δεν επιτρέπεται αν μείνει ένας μαθητής στο τέλος ή ένας επιτηρητής στη τάξη. Έτσι ο προτελευταίος είναι υποχρεωμένος να περιμένει. Δεν το ήξερε και δεν ενθουσιάστηκε να περιμένει. Δεν περίμενε πολύ, καμιά δεκαριά λεπτά.  Αλλά πρέπει να του φάνηκαν τεράστιος χρόνος.

Άρα όσο περνάει ο χρόνος ο τρίτος από το τέλος κάνει ένα “αγώνα δρόμου” να προλάβει να φύγει, πριν μπλοκαριστεί από τον τελευταίο συμμαθητή – συνυποψήφιο.

Όσοι δεν δίνουν μεθαύριο Αρχές Οικονομικής Θεωρίας, είναι το τελευταίο μάθημα και είναι επιλογής, τελειώσαν σήμερα. Ήδη πιάνοντας κουβέντες μεταξύ των παιδιών, οι παραλίες τους περιμένανε σήμερα αμέσως μετά το μάθημα.

Καλά αποτελέσματα σε όλους, και μακάρι οι βαθμοί που θα μαζέψουν να είναι αρκετοί για όλα τα παιδιά για να πετύχουν τους στόχους τους.

Υπήρχε αρκετό παρασκήνιο, σε όλες τις μέρες.Χαρακτηριστικά θα αναφέρω δυο με διαφορετικά αίτια.

Η κούραση ήταν εμφανής σε πολλά παιδιά. Μάλιστα σε μια περίπτωση ένας μαθητής κοιμήθηκε – κυριολεκτικά – στο θρανίο. Είδε και απόειδε ότι δεν μπορεί να γράψει άλλα στο μάθημα αυτό, έκλεισε το τετράδιο, δίπλωσε τα χέρια, ακούμπησε το κεφάλι του και περίμενε να πάει 10 η ώρα για να μπορέσει να φύγει. Είχαν μείνει περίπου 45 λεπτά και σε κάποια φάση ακούστηκε το ρυθμικό φύσημα  που κάνει κάποιος όταν κοιμάται. Όχι ροχάλισμα αλλά φύσημα. Κοιτάω τη συνάδελφο που επιτηρούσαμε μαζί, και συμφωνήσαμε ότι έπρεπε να τον ξυπνήσουμε – όχι ότι υπήρχε περίπτωση να γίνει κάτι άλλο – αλλά κυρίως για να τον προστατέψουμε τον ίδιο από τους συμμαθητές του που δεν είναι γενικά ιδιαίτερα “λεπτοί” στο χειρισμό τέτοιων καταστάσεων. Ρίχνω μια ματιά στο δελτίο να δω το όνομα, σκύβω τον χτυπάω ελαφρά στη πλάτη και του λέω:  “Γιάννη”  ξύπνα, ακούγεσαι… όσο πιο ήρεμα και πιο σιγά μπορούσα στο αυτί  του.  Τρόμαξε γιατί ήταν στον πρώτο – βαθύ – ύπνο. Οι πολύ κοντινοί συμμαθητές το πήραν είδηση, οι άλλοι δεν πήραν είδηση.

Το δεύτερο είχε να κάνει με ένα ατύχημα. Μαθητής ζητάει να πάει τουαλέτα, τον συνοδεύω και όταν πήγε να πλύνει τα χέρια του, η βρύση “έβηξε” και πέταξε νερά στο… καίριο σημείο. Και φυσικά το παιδί κόμπλαρε διότι όποιος τον έβλεπε φαινόταν σαν κατουρημένος. Σκουπίστηκε, ξανασκουπίστηκε αλλά ως γνωστόν δεν στεγνώνει έτσι ένα γκρι – το χειρότερο χρώμα – παντελόνι φόρμας. Αφού είδαμε και αποείδαμε αποφασίσαμε να τον καλύψω. Δηλαδή θα πήγαινα εγώ μπροστά και αυτός πίσω, κοντά τόσο ώστε να μη μπορεί κάποιος να τον δει εκτός και αν ήξερε τι έχει γίνει. Για δε μέσα στη τάξη επειδή καθότανε στο πρώτο θρανίο θα έμπαινα μαζί του στον διάδρομο για να παρεμβάλλομαι με τους συμμαθητές του και θα τον οδηγούσα στο θρανίο του γυρνώντας πλάτη στη τάξη. Όπερ και εγένετο. Κανείς δεν πήρε είδηση και κανείς δεν έμαθε τίποτα…εκτός από όλους εσάς. Αλλά εσείς δεν μετράτε. Η τάξη όμως θα μετρούσε και μάλιστα πολύ.

Αυτά για σήμερα. Τη καλησπέρα μου σε όλους.