Μια μέρα στον Ευαγγελισμό.

Νομίζω ότι πρέπει να μαζέψω τα γλυκά γιατί πέρασαν αρκετές μέρες και έχει και ζέστη άρα δεν είναι καλή ιδέα να είναι ακόμα έξω.

Απολαύστε φωτογραφίες λοιπόν και κρατηθείτε από τα γλυκά έρχονται και οι παραλίες.

Σήμερα πέρασα μια αξέχαστη μέρα στον Ευαγγελισμό. Είχαμε ένα σερβισάκι στη μητέρα μου. Εκείνο το παλιό χτύπημα με το χέρι τελικά δεν έγινε κάτι και αποφασίστηκε από τον γιατρό που την παρακολουθούσε να της βάλει ένα υπέροχο λαμάκι, με τρυπίτσες από ότι είδα στις ακτινογραφίες. και να μαζέψει όλα τα κομματάκια από τα κόκαλα σε ένα και να τα αφήσει να δέσουν.  Εντάξει πήγαν όλα και μας υποσχέθηκαν ότι σε λίγο καιρό θα μπορεί να ρίχνει καρφιά ίσια στο βόλεϊ.

Εν τω μεταξύ οι επισκέψεις στο νοσοκομείο πάντοτε μου προσφέρουν νέες εμπειρίες. Η αλήθεια είναι ότι έχουμε επισκεφτεί αρκετά “μαγαζιά” του είδους. Οι γονείς μου το έχουν βάλει “τάμα” να μην αφήσουν παραπονεμένους. Τέλος πάντων.

Κάθε φορά πάω με όλη τη καλή διάθεση αλλά όλο και κάποιος …..ς θα βρεθεί να σε φτιάξει. Έτσι και σήμερα το πρωί περιμένοντας το χειρουργείο, είπα να πάρω ένα καφέ, από αυτούς που απαγορεύεται να παίρνεις στα δωμάτια (!!!) Τι το γράφουν… τέλος πάντων. Μπαίνω στο ασανσέρ και βλέπω…”ΕΞΟΔΟΣ ΣΤΟ 3ο ΟΡΟΦΟ” .ΟΚ λέω εγώ δεν θέλω να βγω και πατάω 2 (η έξοδος στο ισόγειο). Βγαίνουν όσοι βγαίνουν στο τρίτο, μπαίνει ένας “κουστουμάτος” με μια κυρία, πατάει 6 , του λέω, όπως συνηθίζεται ότι πάμε παρακάτω (κάποια κυρία είχε πατήσει και το 1). Κλείνει η πόρτα και αρχίζουμε να ανεβαίνουμε. Καλά λέω δεν πάει παρακάτω; και ακούγεται ο κουστουμάτο με ύφος…

– Περιμένετε να ανεβοκατεβείτε 2-3 φορές και θα το μάθετε.

– Βλέπω έχουμε εξαιρετικά κέφια, του απαντάω, το πρωί. Και εμένα η πρωινή ειρωνεία με φτιάχνει.

Καλά τι νομίζουν μερικοί – ούτε ξέρω τι ήταν (αν και φαντάζομαι), ούτε με ενδιαφέρει η συγκεκριμένη συνομοταξία- ότι μπορούν να κρίνουν τους πάντες και τα πάντα, επειδή τους παίρνει όπως νομίζουν. Βέβαια δείχνει την ποιότητα του ανθρώπου. Πες απλά ότι σταματάει εδώ. Πρέπει να δείξεις την ανωτερότητα;

Και μιλώντας για ποιότητα ανθρώπων και δυο ακόμα περιστατικά.

Στα εξωτερικά προχθές ένας νεαρός (20-22 χρονών) με πόδι τούμπανο από το μπάσκετ, πηδώντας κουτσό φτάνει στα εξωτερικά και κατά τα γνωστά τον στέλνουν για ακτινογραφία. Άκουσα τον παρακάτω διάλογο :

– Περπατάτε;

– Μα τι λέτε. Δεν βλέπετε όλο κουτσό το πάω.

– Ωραία θα πάτε για ακτινογραφία στο κάτω όροφο.

– Μα τι λέτε τώρα.

– Καλά βρείτε μια καρέκλα.

– Και που θα βρω καρέκλα;

– Κάπου (!!!!)

Και εδώ τελειώνει ο διάλογος!!!! Και μετά από αυτό εσύ πρέπει να είσαι ψύχραιμος.

Το άλλο είναι καλό και αφορά εκείνους τους ανθρώπους που στηρίζουν ολόκληρους μηχανισμούς και δεν φαίνονται πουθενά. Έτσι λοιπόν και εδώ θα αναφερθώ σε μια νοσοκόμα, Σταυρούλα στο όνομα, η οποία είναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Όσες φορές – αυτό το διήμερο – την παρακολούθησα στη δουλειά της ήταν εκεί για όλους. Ασθενείς, συνοδούς, γιατρούς, νοσοκόμες, ακόμα και αποκλειστικές (που τα κάνανε σαλάτα). Κάθε αίτημα, ακόμα και τα παράλογα, εισακούονταν και πραγματικά γινόταν κάθε προσπάθεια να ικανοποιηθεί. Η αλήθεια είναι ότι αντικειμενικά σε πολλές περιπτώσεις δεν έφτανε αλλά δεν το έβαζε κάτω. Μου έκανε εντύπωση η ευγένεια της αλλά και η προσπάθεια που κατέβαλλε προκειμένου να εξηγήσει, η να βρει γιατρούς στο τηλέφωνο, ή να απαντήσει σε ερωτήματα.  Δηλαδή εντάξει να γκρινιάζουμε εκεί που πρέπει αλλά και το σωστό να λέγεται. Φοβάμαι όμως ότι οι άνθρωποι αυτού του είδους μετριούνται πραγματικά σε μερικά δάκτυλα.

Αυτά για σήμερα. Καταβάλλω φιλότιμες προσπάθειες να αποφύγω τη διόρθωση των γραπτών που πήρα χθες. Το ξέρω ότι δεν γίνεται αλλά είμαι “τρομοκρατημένος” από τα γραπτά της Β’ λυκείου. Βλέπετε πάντα πίστευα ότι η Χημεία είναι μονοσήμαντη επιστήμη, και ότι οι τύποι γράφονται με ένα τρόπο και τα αποτελέσματα είναι μοναδικά. Αλλά τέτοιο πλουραλισμό στις απαντήσεις και στα αποτελέσματα δεν φανταζόμουν ποτέ.

Τέλος πάντων. Έχω μόλις δυο εισηγήσεις ακόμα… Μέχρι τότε τα λέμε. Τη καλησπέρα μου.