Πήρα γράμμα…
Ξέρετε για τι μιλάω… Για εκείνο το χαρτί που έχει γράμματα πάνω και συνήθως προέρχεται από αγαπημένο πρόσωπο. Είναι εκείνο το χαρτί που ο “άλλος” ακουμπάει τον εαυτό του και σου μιλάει με τον τρόπο που μόνο αυτός ξέρει και περιγράφει πράγματα και καταστάσεις με εκείνο το μοναδικό τρόπο που έχει ο καθένας μας Και μέσα από το χαρτί ξεπηδάνε οι λέξεις και τα νοήματα.
Σήμερα πήρα γράμμα. Γυρνώντας από το σχολείο βρήκα το φάκελλο στο γραμματοκιβώτιο. Ειλικρινά δεν μπορώ να θυμηθώ από πότε έχω να πάρω γράμμα. Όλο λογαριασμούς ενημερώσεις, ειδοποιήσεις για συνελεύσεις, εκπτώσεις, εκδηλώσεις… Αλλά γράμμα ναι έχω πολύ καιρό να πάρω. Και ανοίγοντάς το και βλέποντας την κόλα τη γεμάτη αμέσως θρονιάστηκα και το διάβασα “μονορούφι”. Τη κάθε πρόταση τη διάβαζα δυο φορές μη τύχει και χάσω καμία λέξη. Αλλά διάβασα και ανάμεσα στις γραμμές. Και κατάλαβα πολλά. Πρώτα απ΄ όλα κατάλαβα ότι το γραμμα περιέχει το πιο πολύτιμο συστατικό που υπάρχει… χρόνο. Μετά έχει το δεύτερο πολύτιμο συστατικό… αποκλειστικότητα. Για να γράψεις ένα γράμμα πρέπει να αφιερώσεις χρόνο και σκέψη, Να συντονιστείς σε αυτόν που το γράφεις.και σήμερα με το καθημερινό τρέξιμο κάτι τέτοιο είναι πολύ δύσκολο. Είχε και άλλα πράγματα ο φάκελλος αλλά σε διαβεβαιώνω Αμαλία το δώρο ήταν το γράμμα. (Όχι ότι δεν θα βρει τη θέση του στο ταμπλό μου το “άλλο” ή ότι δεν το είχα κόψει στους διάφορους καταλόγους… αλλά το γράμμα…)
Δεν μπόρεσα να μη θυμηθώ εκείνες τις αυλές στις ταινίες του μεσοπολέμου που έμπαινε ο ταχυδρόμος και φώναζε στη “κυρά-Μαρία” ότι είχε γράμμα από το ξενιτεμένο και την αγωνία με την οποία άνοιγε το γράμμα για να το διαβάσει.
Τώρα να υποσχεθώ ότι θα απαντήσω με γράμμα… δεν ορκίζομαι. Αλλά ειλικρινά θα το προσπαθήσω γιατί νομίζω ότι έχουμε χάσει κάτι μαζί με τα γράμματα.
Τη καλησπέρα μου.
