Γιατί τα κάνω όλα αυτά…

Αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα. Γιατί κάνουμε όλα όσα κάνουμε; Τι περιμένουμε; Είναι κάποιες σκέψεις που με απασχολούν καιρό  τώρα. Από τη μια ξεκινάνε από εμένα, αλλά και από παρατήρηση των ανθρώπων του ευρύτερου περιβάλλοντός μου. Κάποιοι που ξέρουν πρόσωπα και πράγματα, ίσως μπορέσουν να αναγνωρίσουν κάποιους. Νομίζω όμως ότι όλοι θα αναγνωρίσουν κάποιο φίλο που συμπεριφέρεται με αυτό το τρόπο.

Ας μιλήσουμε λοιπόν στο τρίτο πρόσωπο όπως κάνουμε συνήθως, όταν θέλουμε να προβάλλουμε δικά μας βιώματα και να τα συζητήσουμε, χωρίς να εκτεθούμε.

Έχω, λοιπόν, μια φίλη που είναι πολύ συγκεντρωτική. Είναι ένα άτομο φοβερά δραστήριο, που δεν βάζει “κ….λο κάτω” που λέει ο λαός μας. Κατά γενική ομολογία ασχολείται με 1500 πράγματα και σε όλα είναι πολύ ικανή. Κυνηγάει τη δουλειά της, το σπίτι αλλά και όλες τις εξωτερικές εργασίες που υπάρχουν όταν είσαι παντρεμένος με παιδιά σήμερα.

Όλα όσα συμβαίνουν στο σπίτι, θέλει να περνάνε από αυτή. Να έχει τον πλήρη έλεγχο σε όλα. Βασικά θεωρεί ότι ο σύζυξ δεν είναι ικανός να κάνει πολλά πράγματα, και έτσι “του αναθέτει” τα εύκολα. Ένα “αγώγι” ή κάποιο απλό “θέλημα” να κάνει. Όλα τα άλλα τα κυνηγάει αυτή. Από την άλλη σε όλα τα “σοβαρά” θέλει να έχει την εποπτεία η ίδια. Κυρίως σε ό,τι αφορά τα παιδιά είναι μόνο αυτή. Τα βράδια συνήθως την βρίσκουν ξεθεωμένη, και ετοιμόρροπη. Τα δικά της προβλήματα, όλα μπορούν να περιμένουν. Για αυτήν πάντα υπάρχει το αργότερα ή το εντάξει θα γίνει κάποτε. Προτεραιότητα έχουν τα παιδιά. Ο σύζυξ μπορεί να φροντίσει τον εαυτό του. Και αυτή στο τέλος. Στη δουλειά της χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης κυρίως από το διευθυντή της αλλά και από τους συναδέλφους – γενικά – γιατί “ειδικά” είναι γνωστό ότι οι απόψεις διίστανται. Πάντως η “προϊσταμένη αρχή” όπως θα έλεγε και ένας άλλος φίλος είναι τόσο ευχαριστημένη από την αποτελεσματικότητά της που φροντίζει να της αναθέτει αποστολές, αλλά από την άλλη, σε περιπτώσεις που πρέπει να πάρει θέση και να υποστηρίξει δεν έχει πάντα κρατήσει την πρέπουσα στάση.

Είναι όμως βέβαιο πως κάθε φορά που εισπράττει συγχαρητήρια, όλα τα παραπάνω ξεχνιούνται. Όποτε κάποιος στόχος που βάζει πετυχαίνεται τότε εξαφανίζονται όλα : η κούραση, οι πόνοι (σωματικοί και ψυχικοί) αλλά και οι ασθένειες.

Και μπαίνει το ερώτημα τελικά. Πόσα από αυτά που κάνουμε γίνονται για να επιβεβαιώσουμε τον εαυτό μας; Πόση ενέργεια δίνουμε προκειμένου να μας πουν ένα μπράβο και να φουσκώσουμε από υπερηφάνεια. Πόσο μπορεί ο καθένας μας να αντέξει όλα όσα ζει καθημερινά, απλά και μόνο επειδή έχει τη δύναμη από μόνος του και όχι επειδή έχει την “έξωθεν καλή μαρτυρία”. Και όταν συνειδητοποιεί ότι μπορεί να τα αντέξει, τότε τι γίνεται. Ή αντίστροφα όταν συνειδητοποιεί ότι η συγκεκριμένη δική του ανάγκη επιβεβαίωσης μέσα από την αποδοχή τους, έχει γίνει σημείο εκμετάλλευσης, και όλοι θεωρούν δεδομένο ότι θα κάνει πράγματα που θέλουν, επειδή πάντοτε έτσι έκανε, τι γίνεται; Το να είσαι δεδομένος είναι κουραστικό. Το έχω ξαναγράψει “Κανένας δεν ενδιαφέρεται για αυτά που κάνω μέχρι να σταματήσω να τα κάνω”. (Το βρήκα σε αυτοκόλλητο ψυγείου). Έτσι είναι όμως. Όλοι θεωρούν ότι έτσι γίνεται και όταν πεις “‘Όχι δεν θέλω” παθαίνουν ένα “κάτι τις” και μένουν με το στόμα ανοικτό. Και ψάχνουν να βρουν το γιατί. Τι ψάχνουν δεν ξέρω. Γιατί έτσι “ΔΕΝ ΘΕΛΩ”. Είμαι και εγώ εδώ και έχω δικαιώματα. Όχι μόνο υποχρεώσεις. Η αλήθεια είναι ότι θέλει μεγάλη προσπάθεια να πεις όχι. Κυρίως αν δεν το έχει μάθει. Ή αλλιώς έχεις μάθει να δίνεις, να δίνεις, να δίνεις… Γιατί έτσι σου αρέσει… να δίνεις. Και κάπου βλέπεις το “τσουβάλι” και έχει αρχίσει να αδειάζει και να πέφτει άδειο στο πάτωμα, χωρίς κάτι να το στηρίζει. Από την άλλη πρέπει να μάθεις να στηρίζεις εσύ τον εαυτό σου. Η καθημερινή ανασφάλεια μας διαλύεται μέσα από την αποδοχή από τους άλλους. Όταν είπα σε μια παρέα ότι αυτή η συμπεριφορά για μένα σημαίνει “ανασφάλεια” με κοιτάξανε περίεργα. Όταν επέμεινα ότι εγώ έτσι ερμηνεύω αυτή τη συμπεριφορά μπόρεσαν και το είδαν από τη δική μου άποψη. Νομίζω ότι και αυτοί δεν το είχαν καταλάβει. Βλέπεις όταν έχεις μάθει έτσι και ξαφνικά σταματήσεις αισθάνεσαι και ένοχος. Θεωρείς ότι κάτι δεν κάνεις εσύ καλά. Ότι είναι δικό σου φταίξιμο. Για άλλη μια φορά είναι δική σου ευθύνη να το κάνεις – το όποιο πράγμα – και να το φέρεις εις πέρας. Η άρνησή σου αυτομάτως σημαίνει από τη μια ενοχές, και από την άλλη η ανησυχία και η αγωνία μήπως δεν γίνει καλά ή δεν γίνει καθόλου.

Και μετά πάμε στην επόμενη φάση. Τα κάνουμε όλα αυτά γιατί εμείς αισθανόμαστε καλά και μετά αρχίζουμε και γκρινιάζουμε ότι εμείς τα κάνουμε όλα, και ότι έχουν όλα πέσει στις πλάτες μας. Σε πρώτη ευκαιρία, με το που θα βρεθούμε με φίλους και γνωστούς αρχίζουμε και απαριθμούμε τι κάνουμε (όλα μόνοι μας), και πως περνάει η καθημερινότητά μας. Και -μάλλον – περιμένουμε δύο πράγματα. Από την μια τον θαυμασμό για το πόσα πολλά  πράγματα κάνουμε και από την άλλη την συμπόνοια του ακροατηρίου που σηκώνουμε όλο αυτό το μαρτύριο – που επιλέξαμε – όλο μόνοι μας. Παράλογο; Ίσως. Αλλά για σκεφτείτε το. Για κοιτάξτε γύρω σας ή και στον καθρέπτη, και δείτε αν βλέπετε κανένα που να φωτογραφίζεται στα παραπάνω. Εγώ βλέπω.  Και δεν μιλάω μόνο για τον καθρέπτη.

Τι έγινε; Περιμένετε τη λύση; Μακάρι και να ήξερα. Νομίζω ότι μια κουβέντα με το “περιβάλλον” που ζούμε θα βοηθούσε. Δεν φτάνει να μας το αναγνωρίζουν. Αν μπορούν να έχουν συμμετοχή, να αποκτήσουν. Ένα “όχι” πότε – πότε επίσης θα βοηθούσε. Μια ματιά στο καθρέπτη επίσης. Επίσης μια μικρή άσκηση… Ένα χαρτάκι στο πορτοφόλι όπου θα γράψουμε ΌΛΑ όσα έχουμε πετύχει – και θα δείτε ότι είναι πολλά. Αλλά θέλει προσοχή… ΌΛΑ όσα έχουμε πετύχει. Και κάθε φορά που μας έρχεται μια επιτυχία στο μυαλό θα την συμπληρώνουμε. Νομίζω ότι μας περιμένει μια ευχάριστη έκπληξη. Αρκεί να μάθουμε να βλέπουμε τι έχει πετύχει ο καθένας.

Πολύ με έχουν απασχολήσει όλα τα παραπάνω. Κρίση μέσης ηλικίας λέγεται, απολογισμός, γκρίνια… Δεν ξέρω. Πείτε το όπως θέλετε. Τώρα αν τα “ξόρκισα” γράφοντας τα εδώ πέρα δεν ξέρω. Αλλά είναι πολύς καιρός που ήθελα να τα γράψω. Και το απέφευγα, γιατί φοβόμουνα λέει μην “εκτεθώ” ( 😉 )

Τη καλησπέρα μου.

Tags: αυτογνωσία, κριτική, σκέψεις, στόχοι., Ψυχολογία