Η ήσυχη τάξη…
Συνέβη τη Παρασκευή. Ξεκίνησε τη Τετάρτη και μάλλον περνάω τη κορύφωσή του σήμερα.
Τη Τετάρτη λοιπόν σε κάποια φάση μια “παρέα” παιδιών, κάνανε φιλότιμες προσπάθειες και τελικά κατάφεραν και τους έβαλα τις φωνές.
Μέγα λάθος. Τη ξέρω τη δουλειά. Όλη η Τετάρτη ήταν με πονοκέφαλο και η φωνή μου με “τσιμπούσε”. Προσπάθησα να τη προστατέψω όσο μπορούσα αλλά τη Πέμπτη είχα “καπάκι” ένα εξάωρο διδακτικό στο επτάωρο. Δηλαδή μια ώρα κενό για ξεκούραση. Και μάλιστα προς το τέλος (4 – Κ – 2 ώρες). Την είδα λοιπόν τη δουλειά και προς το τέλος της 4ης ώρας άρχισα να “χάνω” σε συχνότητες. Σκέφτηκα ότι αν την βγάλω τη μέρα καλά θα είναι.
Τη τελευταία ώρα το είχα χάσει. Ακουγόμουν μεν αλλά που εκείνη η “φωνάρα” που είχα. Κάτι ανάμεσα σε μπάσο και κενά, χωρίς ψιλές, κάπου έχανα τον ήχο γενικά. Τα κατάφερα πάντως και την έβγαλα. Τα παιδιά – κυρίως αυτά που είχα και νωρίτερα σε κατευθύνσεις – την κατάλαβαν την διαφορά. Προσφέρθηκαν να βοηθήσουν με καραμέλες που είχαν και γενιά έκαναν ό,τι μπορούσαν να μου κάνουν τη ζωή πιο εύκολη.
Γύρισα σπίτι και τα είχα χάσει όλα. Άλαλος… η ευτυχία της γυναίκας μου. Για να γυρίσουν να με κοιτάξουν… σφύριζα σαν τσέλιγκας, για με δουν και να καταλάβουν από τους ψιθύρους και τα χείλη τι έλεγα. Σκηνές απείρου κάλλους. Κάπως έτσι πέρασε και το απόγευμα της Πέμπτης – ήρεμα όπως και να έχει και όπως λέμε με λίγα λόγια.
Και φτάνουμε Παρασκευή πρωί. Είχα κάνει τις γαργάρες μου με το γνωστό διάλυμα για την περίσταση, είχα λιώσει τις γνωστές φαρμακευτικές καραμέλες για την περίσταση, και ετοιμάστηκα για δουλειά.
– ΦΦΦ ΦΦΦ δοκιμή ένα – ένα…(γκουχ γκουχ ) Γμτ αποτυχία.
Πάμε πάλι…
– ΦΦΦ ΦΦΦ (γκουχ γκουχ) Γμτ ούτε ένα – ένα τώρα. Τη πατήσαμε. Και τώρα τι κάνουμε;Πως το βολεύουμε το πράμα;
Καλά… σκέφτομαι. Πάω στο σχολείο. Ένα τρίωρο έχω να δω πως θα το βγάλω. Ενημερώνω τη διεύθυνση για τα “χάλια” μου, οπλίζομαι με θάρρος και ορμάω.
Πρώτη ώρα με το Α3. Μπαίνω μέσα… Βούιζε πρωί πρωί η τάξη. Δεν λέω λέξη. Πως θα μπορούσα άλλωστε. Κάποια παιδιά με παίρνουν είδηση και με καλημερίζουν αλλά εγώ στη “μούγκα”. Αφού δεν έβγαινε τίποτα…
Γράφω λοιπόν στο πίνακα…”Σήμερα θα κάνουμε ένα πολύ ήσυχο μάθημα… γιατί δεν μπορώ να μιλήσω. Για να δούμε τι θα καταφέρουμε.” Ρίχνω πάλι ένα σφύριγμα (είπαμε το είχα μάθει πια) γυρνάνε, κοιτάνε και τους δείχνω τον πίνακα. Διαβάζουνε και σιγά σιγά η στάθμη θορύβου πέφτει. Τους κάνω νόημα να καθίσουν ήσυχα και ξεκινάω να βγάζω κάποιους ήχους ανάμεσα σε ψίθυρο, σφύριγμα ή δεν ξέρω πως αλλιώς να τον χαρακτηρίσω.Κάτι όμως ακουγότανε. Κάποια γελάκια για την -όντως – κωμική κατάσταση σκάσανε, όμως πέρασαν γρήγορα. Τους προχώρησα το λίγο που ήθελα να προχωρήσω για να ολοκληρώσω το κεφάλαιο. Τους έταξα ένα διαγωνισματάκι για κάπου στα τέλη Φλεβάρη, και μετά … τι κάνουμε που έχει μείνει ένα τέταρτο έτσι άδειο; Θα κοιταζόμασταν; Μπα μάλλον όχι.Βρήκαμε ένα θέμα για τις νέες τεχνολογίες και τα μαθήματα… και μετά από μια μικρή εισήγηση δική μου το μπαλάκι πέρασε στα παιδιά να πουν τη γνώμη τους. Σίγουρα προβληματίστηκαν και έτσι ακούστηκαν ενδιαφέρουσες απόψεις και ιδέες.
Πάντως σε όλη την ώρα επικρατούσε υποδειγματική ησυχία, αυτό πρέπει να το αναγνωρίσω.
Ωραία – one down – two to go…
Πάμε στην επόμενη ώρα. Το Α2 τώρα. Άλλη φάση. Πιο ζωηρή τάξη αλλά κυρίως με ανήσυχα μυαλά. Εγώ από την άλλη είχα ξοδέψει τα λίγα αποθέματα φωνής που είχα. Και πάμε να δούμε τώρα τι κάνουμε. Και εδώ “μιλώντας” πια τους εξήγησα το πρόβλημα και ακολούθησα την ίδια τακτική. Και εδώ τα παιδιά ανταποκρίθηκαν και έτσι με τον ίδιο τρόπο πέρασε και εδώ η ώρα.
Ωραία – two down – one to go…
Έλα όμως που εδώ ήταν κατεύθυνση. Και εδώ δεν έχει κουβεντούλα και brainstorming…Κάπως πρέπει να γίνει μάθημα.Μόλις έχω ολοκληρώσει το τρίτο κεφάλαιο και τους έχω υποσχεθεί “μονότερμα” παράδοσης στο τέταρτο κεφάλαιο. Για να ξεκινήσουμε…Με τι προσόντα όμως….Κάτι πρέπει να γίνει. Ενόψει επερχόμενου διαγωνίσματος, πρέπει να κάνουμε επανάληψη… και ποιος θα μιλήσει και θα διορθώσει… Ζόρικα τα πράγματα. Εμφάνιζα παντελή αδυναμία να μιλήσω. Τελικά μη μπορώντας να κάνω μάθημα… τους μάζεψα κοντά (12 παιδιά είναι) και άρχισα να τους μιλάω για την ψηφιακή εποχή που έρχεται… Άσχετο. Όχι θα έλεγα. Γιατί έχουμε φτιάξει μαζί ένα ψηφιακό χώρο και προσπαθούμε να εκμεταλλευτούμε τις δυνατότητες που μας δίνουν οι νέες τεχνολογίες. Το παλεύουμε μαζί. Δηλαδή με την καθοδήγηση των παιδιών, εγώ κάνω. Το καλό με αυτή την υπόθεση είναι ότι μίλησαν και οι μαθητές και έτσι δεν χρειάστηκε να μιλάω εγώ όλη την ώρα. Από την άλλη κράτησα κάποιες σημειώσεις που θα τις έλεγα μάλλον πολύ χρήσιμες, για το πως βλέπουν όλη αυτή την προσπάθεια και κυρίως τι περιμένουν. Φυσικά τους υποσχέθηκα τα χρωστούμενα την επόμενη φορά που θα βρεθούμε, και έτσι πέρασε και η τρίτη ώρα.
Πρέπει να τονίσω ότι όλες οι τάξεις από τη Πέμπτη που έχανα τη φωνούλα μου, κάνανε ό,τι μπορούσαν καλύτερο για να με διευκολύνουν. Αυτό πρέπει να τους το αναγνωρίσω. Ήταν λοιπόν μια ήσυχη τάξη η κάθε μία τους.
Τη καλημέρα μου.
