Κύριε… τι είναι η ασπαρτάμη; (μέρος 2ο)
Η δεύτερη αυτή εγγραφή είναι συνέχεια της προηγούμενης και γίνεται με αφορμή ένα σχόλιο του Αντώνη.
Ρωτάει ο Αντώνης: Το ερώτημα είναι αυτά τα 20 λεπτά ήταν μέσα στη στοχοθεσία της μέρας ή απλά δεν πρόσφεραν κάτι. Αν αυριο σε ρωτήσουν κάτι άλλο τι θα κάνεις; Αν εσύ αύριο τους ρωτήσεις τι είναι η απαρτάμη θα απαντήσουν;
Εδώ βάζει πάρα πολλά θέματα μέσα σε δυο γραμμές. Θα προσπαθήσω να τα αναπτύξω ένα ένα και να πω τη θέση μου.
“…ήταν μέσα στη στοχοθεσία της ημέρας…” Τι ακριβώς είναι άραγε η στοχοθεσία της ημέρας; Η στοχοθεσία είναι μια έννοια που με δυο λόγια λέει : όταν τελειώσουν το κεφάλαιο οι μαθητές πρέπει να έχουν επιτευχθεί οι παρακάτω στόχοι… και μπαίνουν οι στόχοι που είναι ζητούμενοι. Σπάνια η στοχοθεσία έχει όριο μέρας. Γίνεται ένα σχέδιο για το τι θα πούμε στο μάθημα και πως θα το πούμε. Από εκεί και μετά όμως η τάξη έχει και αυτή το ρόλο της. Νομίζω ότι σημαντικός στόχος της Α’ λυκείου είναι να κατανοήσουν που βρίσκεται η Χημεία σήμερα και τι σημασία έχει για τη ζωή τους. Να πάψουν να θεωρούν τη χημεία μάθημα και μάλιστα δύσκολο και να μπορέσουν να την αντιληφθούν σαν μια καθημερινότητα. Όπως δηλαδή πραγματικά είναι.
“…ή απλά δεν προσέφεραν κάτι…” : Εδώ είμαι όπως λένε κάθετα αντίθετος. Τα παιδιά όταν ρωτάνε κάτι περιμένουν μια απάντηση. Άρα τα έχει προβληματίσει με κάποιο τρόπο αυτό που ρωτάνε. Κατά συνέπεια οφείλουμε μια απάντηση. Κυρίως σε θέματα προσδιορισμού της θέση τους στο κόσμο και αν μοιάζουν ή όχι με τα μοντέλα που τους πλασάρουν, οφείλουμε όχι να τους δώσουμε έτοιμη λύση αλλά να τους δώσουμε ένα τρόπο να κρίνουν για να μπορέσουν να δουν που βρίσκονται. 22 χρόνια καθηγητής μπορώ να διαβεβαιώσω ότι αυτά που θυμούνται οι παλιοί μου μαθητές δεν είναι πως γράφονται οι αντιδράσεις αλλά αυτές οι συζητήσεις για θέματα καθημερινά και πως μπαίνει η Χημεία μέσα σε αυτά. Και μια και εδώ θίγονται λεπτά θέματα διατροφής, δίαιτας, αλλά και επικίνδυνα θέματα όπως η νευρική ανορεξία, χρειάζεται πολύ προσοχή. Δεν σηκώνουμε το χαλάκι να τα βάλουμε από κάτω αλλά τα αντιμετωπίζουμε όπως είναι και στο βαθμό που γνωρίζουμε, Προχθές πολλές φορές είπα δεν ξέρω. Γιατί όντως δεν ήξερα. Δεν παραπληροφόρησα, και αυτά που τους είπα είναι σωστά. Άρα αν προβληματίστηκαν και ψάχτηκαν λιγάκι σας διαβεβαιώνω ότι προσέφεραν απείρως περισσότερα από το να μάθουν ποιες είναι οι μεταθετικές αντιδράσεις. Αν δε, σε βάθος χρόνου, έστω και ένας μαθητής το σκεφτεί μια φορά παραπάνω για κάποια επιλογή, από αυτά τα θέματα – εκτός ύλης που συζητάμε εντός τάξης – και το ψάξει λίγο παραπάνω – τότε δεν το συζητάμε, προσφέρουν πάρα πολλά. Μη μετρήσιμα πολλά.
Αν η αγωνία βρίσκεται στο αν θα βγει η ύλη, υπάρχει πάντα η υπεύθυνη αντιμετώπιση, γιατί είναι γνωστό ότι η Χημεία είναι μάθημα υποδομής. Το σημερινό μάθημα υποστηρίζει το αυριανό κοκ.Η ύλη βγαίνει και βγαίνει σωστά. Τα παιδιά πάνε στην επόμενη τάξη με δεδομένο ότι έχουν διδαχθεί όλα όσα θα τους επιτρέψουν να επιλέξουν την παραπέρα πορεία τους χωρίς να περιορίζονται από τις γνώσεις τους σε ένα μάθημα. Το ότι τα έχουν διδαχθεί είναι δεδομένο. Το αν τα έχουν μάθει είναι ζητούμενο.
“…Αν αύριο σε ρωτήσουν κάτι άλλο τι θα κάνεις…” : Το αύριο είναι μακριά. Αλλά όταν με ρωτήσουν, ανάλογα την ερώτηση και αν έχω κάτι να τους πω που κατά την κρίση μου θα ήταν χρήσιμο, τότε μπορεί να το ξανακάνω. Αλλά αν κρίνω ότι είναι ερώτηση “μασουλήματος χρόνου” τότε απλά θα προσπεράσω με μια δήλωση του τύπου …Έλα στο μάθημά μας τώρα… και γυρνώντας στον μαθητή θα του πω ότι αν θέλει να του πω δυο πράγματα να έρθει στο διάλειμμα. Εγώ του δίνω την επιλογή. Αν πράγματι τον ενδιαφέρει το θέμα θα έρθει να ρωτήσει και εγώ του προσφέρω το διάλειμμα μου και το χρόνο της ανάπαυλας μου από ώρα σε ώρα. Αν δεν τον ενδιαφέρει… τότε θα πάει διάλειμμα και εγώ θα κάνω το δικό μου.
“…Αν αύριο εσύ τους ρωτήσεις τι είναι η ασπαρτάμη θα ξέρουν;” Και γιατί να τους “εξετάσω” για την ασπαρτάμη; Σίγουρα θα έχουν μια ιδέα. Δεν χρειάζεται να ξέρουν τύπους. Χρειάζεται να γνωρίζουν ότι δεν πρέπει να παίρνουν με το τόνο την ουσία αυτή γιατί “κουράζει” το συκώτι, μια και εκεί μεταβολίζεται, και ότι αν πάρουν πολλή ποσότητα από αυτή την ουσία καλά θα κάνουν να μην απομακρύνονται από τη τουαλέτα.
Όμως κατάλαβαν τη σημασία ενός σωστού πρωινού, την έννοια του σακχάρου και πως δουλεύει ο οργανισμός στον μεταβολισμό – τουλάχιστον όσοι το παρακολούθησαν προσεκτικά και συμμετείχαν στη συζήτηση.
Η τάξη είναι μια κατάσταση που είναι δυναμική. Αν ο ρόλος του καθηγητή είναι αυτός του κασετοφώνου και του εξεταστή το έχεις χάσει. Τη τάξη την αφουγκράζεσαι. Μια μισοκοιμισμένη τάξη με μια συμβατική διδασκαλία θα αποκοιμηθεί και κανείς δεν θα ακούσει τίποτα. Αν αντίθετα τη τραβήξεις και τη παρασύρεις σε μια κουβέντα και τους βάλεις να δραστηριοποιηθούν σε θέματα που τους ενδιαφέρουν τότε τους “έχεις”. Δεν μπορεί να είσαι κασετόφωνο για να μη χάσεις την ύλη. Οι μαθητές είναι άνθρωποι που έχουν και άλλα να τους απασχολούν, εκτός από τη σωστή γραφή των χημικών εξισώσεων. Και ποιος θα τους λύσει αυτές τις απορίες; Πως θα μπορέσουν και αυτοί να δουν ότι τους αντιμετωπίζεις σαν ανθρώπους και δέχεσαι την απορία τους.
Όσοι είναι στις τάξεις το έχουν δει να γίνεται. Δεν μπορεί να είσαι αφ’ υψηλού και “υπεράνω”. Νομίζω ότι πρέπει να υπάρχει ο σεβασμός απέναντι στου μαθητές και τις απορίες τους και τις ανάγκες τους. Από την άλλη πρέπει να υπάρχει υπεύθυνη αντιμετώπιση της γνώσης, ώστε να έχουν όλοι τη δυνατότητα να αποκτήσουν τα εφόδια που τους είναι απαραίτητα για να μπορέσουν, όταν χρειαστεί να επιλέξουν κατεύθυνση σπουδών, να μην έχουν περιορισμό του τύπου “αυτό το μάθημα δεν το καταλαβαίνω άρα δεν μπορώ να πάρω αυτή τη κατεύθυνση” και άλλα τέτοια. Μπορώ να αναφέρομαι για πολύ ώρα ακόμα σε παραδείγματα τέτοιου τύπου. Δεν νομίζω ότι έχει όμως κάποιο νόημα.
Ο τύπος της εκπαίδευσης και η ουσία της εκπαίδευσης δυστυχώς δεν ταυτίζονται. Θα έπρεπε αλλά είναι δύσκολο. Ετοιμάζουμε τους μαθητές μας για ένα αύριο που κανείς δεν ξέρει πως θα είναι. Βγάλαμε σχέδια και προγράμματα με βάση τα δικά μας δεδομένα τότε που δεν ξέραμε τι είναι ΙΝΤΕΡΝΕΤ και θέλουμε να τα εφαρμόσουμε. Κάνουμε μάθημα με βιβλία γραμμένα το 1997 μεταφρασμένα από αμερικάνικο βιβλίο του 1992 που σημαίνει ότι γράφτηκε γύρω στο 1990 και έχει θέμα “ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΩΝ”. Να πω τι στα παιδιά για τα floppy disk και για τη βιντεοκάμερα με το σωλήνα VIDIKON (!!!) όταν τα DVD, MP3, c-mos, tft, lcd, … είναι άγνωστες λέξεις για το βιβλίο. Και όμως το μάθημα έχει και αναλυτικό πρόγραμμα και παιδαγωγικούς στόχους σε ένα κόσμο που έχει πεθάνει (αυτόν του βιβλίου) εδώ και 10 χρόνια. Αυτά για τη στοχοθεσία.
Πολλά είπα. Σας έπρηξα πάλι…Τέλος πάντων. Οι συνάδελφοι θα καταλάβουν. Οι μη συνάδελφοι θα πάρουν μια ιδέα για το τι γίνεται μέσα στη τάξη. Όχι τίποτα άλλο αλλά μου τη δίνει όποτε λέω ότι είμαι καθηγητής να ακούω “Χμ!!! τρεις μήνες διακοπές…” Τη ευθύνη μας και το άγχος μας για το πως θα βγάλουμε αυτά τα παιδιά σε ένα αύριο… περίεργο. Το ότι πρέπει να είμαστε “αιώνια έφηβοι” και “μέσα στα πράγματα” για να μπορέσουμε να πιάσουμε το σφυγμό των πραγμάτων, το συνεχές διάβασμα και τη συνεχή ανανέωση…. Όλα αυτά είναι δεδομένα. Εδώ τα φυσικά σας παιδιά (που είναι 1-2 άντε τρία) δεν τα αντέχετε για πολύ, εμείς που έχουμε 25-30 και όλα διαφορετικά… για εμάς είναι εντάξει και άνετα.
Τέλος πάντων. Τη καλησπέρα μου…. (έρχεται συνέχεια)
Κύριε, κύριε…επειδή έχουμε ελλείψεις (πάνε και κάτι χρόνια που τελειώσαμε το σχολείο – μην κοιτάς εσύ που είσαι μικρός και τα θυμάσαι σαν να ήταν χτες)…τι θα λέγατε να μας μαζέψετε όλους τους ασμπετιανούς σε μια τάξη να μας κάνετε μάθημα; 😛 χαχαχαχαχαχα
Θοδωρή καλησπέρα.
Δεν νομίζω ότι είναι καλή ιδέα να σας καθίσω στα θρανία πάλι. Άλλωστε κάποιοι βγάζουν καντήλες στο όνομα της Χημείας ενώ κάποιοι λιώνουν… και δεν είμαστε για τέτοια. Χμ!!!
Για ρίξε καμιά ιδέα ποιος είναι ποιος; Άντε και υπόδειξη. Είναι ασμπετιανοί και έχεις πιει μπύρες μαζί τους.
Ο εκπαιδευτικός στο σχολικό πλαίσιο βρίσκεται μπροστά σε δύο έφηβους: τον έφηβο που έχει μπροστά του και τον έφηβο εκείνο που του θυμίζει τα δικά του βιώματα, τις δικές του αναμνήσεις, τα δικά του απωθημένα της εφηβικής του ηλικίας, με αποτέλεσμα να του προκαλούνται διάφορα συναισθήματα. Τα συναισθήματα αυτά περιλαμβάνουν όλο το φάσμα των ανθρώπινων συναισθημάτων, αλλά τα πιο ενδιαφέροντα είναι εκείνα που παρουσιάζονται κατά τη διάρκεια της μαθησιακής διαδικασίας.
Ο καθηγητής αντιμετωπίζει από τη μία μεριά το μαθητή σαν ενήλικας που έχει αναλάβει την ευθύνη της εκπαίδευσής του και από την άλλη μεριά βασίζεται στις δικές του εμπειρίες ως έφηβου, γεγονός που δημιουργεί προβλήματα σχετικά με τα συναισθήματα που του προκαλούνται όταν βρίσκεται με τους έφηβους μαθητές του.
Τα συναισθήματα του καθηγητή προς τους μαθητές περιλαμβάνουν διάφορα στοιχεία που είναι τα εξής με λίγα λόγια:
* Αρχικά περιλαμβάνουν τις επιθυμίες, τους φόβους, τους πόθους, το μίσος και την αγάπη του εκπαιδευτικού. Αυτά τα συναισθήματα τον βοηθούν βέβαια και στο να μπορεί να καταλάβει πολύ καλύτερα τους έφηβους αλλά παράλληλα αυξάνεται το άγχος του γιατί γίνεται πιο ευάλωτος απέναντι στα συναισθήματα των μαθητών του.
* Ένα άλλο στοιχείο που περιλαμβάνουν τα συναισθήματα του εκπαιδευτικού είναι η εικόνα του ενήλικα που έχει εσωτερικεύσει, για παράδειγμα του ισχυρού ή του αδύναμου, του εύθραυστου ή του ενήλικα που ακολουθεί τις παρορμήσεις του χωρίς να ενδιαφέρεται για τους άλλους.
* Και το τελευταίο στοιχείο που περιλαμβάνουν τα συναισθήματα του καθηγητή είναι η φύση της σχέσης ανάμεσα στον ενήλικα και τον έφηβο. Δηλαδή, πώς ο εκπαιδευτικός νιώθει πως πρέπει να είναι οι σχέσεις ενός έφηβου και ενός ενήλικα. Να είναι ο έφηβος υπάκουος και ο ενήλικας ανώτερος, ή ο ενήλικας να είναι υποχωρητικός και ο έφηβος διεκδικητικός, γεγονός που κατά πολύ εξαρτάται από το πώς βίωνε ο εκπαιδευτικός, όταν ήταν έφηβος, τις δικές του σχέσεις με τους ενήλικες.
Πολύ σημαντικό λοιπόν για τον εκπαιδευτικό είναι να μπορεί να συνειδητοποιεί τις ασυνείδητες επιθυμίες του και τις στάσεις του που μπαίνουν κατά ένα τρόπο στη ζωή του και να προσπαθεί να ελαχιστοποιεί την παρέμβασή τους στο επάγγελμά του.
Όπως είναι προφανές, στη δουλειά του ο εκπαιδευτικός είναι διαρκώς εκτεθειμένος σε πίεση και κάποιες φορές κάποιοι μαθητές πυροδοτούν τις πιο αντίξοες πλευρές της ιδιοσυγκρασίας του. Ωστόσο είναι πολύ βοηθητικό στο να αποκτά επίγνωση των ατομικών προκαταλήψεων και αδυναμιών του. Αυτό δεν είναι μόνο σημαντικό για τους μαθητές αλλά και για τον ίδιο τον εκπαιδευτικό επειδή του επιτρέπει να νιώθει μεγαλύτερη ενήλικη ικανοποίηση από την εργασία του.
Από τη σχέση του εκπαιδευτικού με το μαθητή, όμως, πρέπει να επωφελούνται και οι δύο. Όπως ακριβώς οι γονείς αναπτύσσονται και απολαμβάνουν την πρόκληση που τους προσφέρει η ανατροφή των παιδιών τους, έτσι και ο εκπαιδευτικός πρέπει στην επαγγελματική του πορεία να αναπτύσσεται ψυχικά και συναισθηματικά μέσα από την πρόκληση που του προσφέρει η επαφή με τους μαθητές του.
Οι εκπαιδευτικοί φαίνεται να έχουν φιλοδοξίες οι οποίες αφορούν στο να μπορούν να μεταδώσουν γνώσεις και ικανότητες στους άλλους, καθώς και στο να μεταδώσουν την ικανότητα για επιτυχία, να προωθήσουν την προσωπική ανάπτυξη των μαθητών, έχοντας κατά κάποιο τρόπο, μια λειτουργία παρόμοια και συμπληρωματική εκείνης των γονέων και στο να αναπτύξουν μια φιλική στάση απέναντι στους μαθητές βρισκόμενοι έτσι συχνά στο ρόλο του φίλου και προσφέροντας συμβουλές.
Όλα τα παραπάνω που αναφέρθηκαν θα μπορούσαν να είναι πολύ θετικά, όταν υπάρχει μια ισορροπία, αντίθετα θα μπορούσαν να αποβούν αρνητικά όταν χαθούν κάποια όρια και ο εκπαιδευτικός φύγει από το ρόλο του.
Κάποιες φορές μία από τις φιλοδοξίες του εκπαιδευτικού είναι η προώθηση της προσωπικής ανάπτυξης των μαθητών με αποτέλεσμα να έχουν μια λειτουργία παρόμοια και συμπληρωματική εκείνης των γονέων. Το αποτέλεσμα αυτής της γονεϊκής πλευράς της σχέσης είναι να βιώνουν τους μαθητές σαν δικά τους παιδιά.
Αυτό μπορεί να έχει κάποιο όφελος, ωστόσο πρέπει να εξετάσει ο εκπαιδευτικός προσεκτικά την εικόνα που έχει για τη φύση των γονεϊκών σχέσεων και να διερωτάται κατά πόσο η γονεϊκή αυτή λειτουργία προωθεί την ανάπτυξη ή προσπαθεί να κάνει τους έφηβους κατ’ εικόνα και ομοίωσή του. Μήπως δηλαδή επιθυμεί να επιβάλλει τα δικά του πρότυπα στους έφηβους ή μπορεί και έχει την ικανότητα να αφήνει τους μαθητές του να έχουν τα δικά τους συστήματα αξιών και το δικό τους χώρο προκειμένου να αναπτύξουν την ατομικότητά τους.
Σε ότι αφορά τη στάση του εκπαιδευτικού, αυτή μπορεί να ενθαρρύνει την ανάπτυξη μιας ώριμης συμπεριφοράς των μαθητών, φερόμενος σαν υπεύθυνος ενήλικας, στη σχέση του με τους μαθητές του.
Οι φόβοι του εκπαιδευτικού σχετικά με το ρόλο του μπορεί να έχουν να κάνουν ή με τα επικριτικά σχόλια και με την εχθρότητα από τη μεριά των μαθητών προς τον εκπαιδευτικό, ή με την απώλεια ελέγχου του εκπαιδευτικού πάνω στους μαθητές του.
Όλοι οι άνθρωποι φοβόμαστε, ως γνωστό την εχθρότητα των άλλων απέναντι μας. Στην περίπτωση όμως του εκπαιδευτικού είναι σημαντικό να γίνει κατανοητό ότι ο θυμός των μαθητών είναι αναπόσπαστο μέρος της διαδικασίας της μάθησης γιατί η μαθησιακή διαδικασία από μόνη της πολλές φορές προκαλεί δυσφορία και κατά συνέπεια αισθήματα επιθετικότητας απέναντι στο πρόσωπο ή στο σύστημα που την εκπροσωπεί.
Ο εκπαιδευτικός όμως ο οποίος φοβάται τα εχθρικά συναισθήματα των μαθητών του, αποφεύγει σιγά-σιγά να έχει απαιτήσεις απ’ αυτούς για να μην τους δυσαρεστήσει. Έτσι μια μη ρεαλιστική αξιολόγηση της εργασίας του μαθητή από τον εκπαιδευτικό, εμποδίζει το μαθητή να επιτύχει το μέγιστο για το οποίο είναι ικανός.
Ο εκπαιδευτικός που δεν αντέχει τα αρνητικά συναισθήματα του μαθητή, τον αναγκάζει να τα αποθηκεύσει και να τα εκδηλώσει αλλού, είτε απέναντι σε κάποιον άλλον καθηγητή είτε σε κάποιον έξω από το σχολείο. Και όταν δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να αντέξει αυτά τα επιθετικά συναισθήματα, τότε ο μαθητής προσπαθεί να τα διώξει για να μην προκαλεί εμπόδιο με το κόστος του εσωτερικού ψυχικού πόνου ή σε άλλη περίπτωση, γίνεται πιο βίαιος, ελπίζοντας ότι κάποιος θα τον πάρει στα σοβαρά και θα τον βοηθήσει να χειριστεί την επιθετικότητά του βάζοντάς του επιτέλους κάποια όρια.
Ο εκπαιδευτικός συχνά αντιμετωπίζει κάποια προβλήματα τα οποία αφορούν τη σχέση του με τους γονείς των παιδιών, θεωρώντας και αποδίδοντας σε αυτούς συχνά κάθε δυσκολία την οποία συναντά. Ως γνωστό, είναι πάντα ευκολότερο να αποδίδουμε τις ευθύνες σε άλλους από ότι να εξετάζουμε τη συμβολή των άμεσα εμπλεκόμενων, δηλαδή του μαθητή και του εκπαιδευτικού, στην προβληματική συμπεριφορά. Μια συμπεριφορά που είναι εχθρική απέναντι στους γονείς κάνει το μαθητή να αποκτήσει εχθρικά συναισθήματα απέναντι στην οικογένειά του και να θεωρήσει υπεύθυνους τους γονείς του για την οποιαδήποτε δυστυχία του.
Συχνά κάποιοι εκπαιδευτικοί ακούγεται να λένε στους μαθητές: «Να φέρεις τους γονείς σου» πράγμα που δηλώνει ότι οι γονείς είναι οι παραβάτες που πρέπει να έρθουν στο σχολείο και να τ’ ακούσουν. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την απροθυμία πολλών γονιών να έρχονται σε επαφή με το σχολείο. Νιώθουν τρόμο στην ιδέα ότι κάποιοι θα τους αποδώσουν ευθύνες ή θα τους κάνουν να νιώσουν ανεπαρκείς.
Σημαντικό, είναι ο εκπαιδευτικός να μην έχει την τάση να τονίζει διαρκώς στους γονείς τα λάθη των παιδιών τους, αλλά τις καλές τους ιδιότητες ενθαρρύνοντας έτσι μια καλύτερη επικοινωνία και γεφυρώνοντας σημαντικά τις σχέσεις εκπαιδευτικού – μαθητή – οικογένεια.
Χρειάζεται ενθάρρυνση για να αναπτυχθεί με το εκπαιδευτικό προσωπικό μια σχέση ισότιμη ως ενήλικες καθώς και η συνειδητοποίηση του ότι χρειάζεται «Να είσαι κύριος του εαυτού σου πριν να είσαι δάσκαλος των άλλων».
Και κάτι άλλο, το αφήνω αμετάφραστο:
Sage on the Stage vs. Guide on the Side
“A good teacher knows when to act as Sage on the Stage and when to act as a Guide on the Side. Because student-centred learning can be time-consuming and messy, efficiency will sometimes argue for the Sage. When students are busy making up their own minds, the role of the teacher shifts. When questioning, problem-solving and investigation become the priority classroom activities, the teacher becomes a Guide on the Side.”
Καλημέρα.
Αιφνιδιάστηκα με το “σχόλιο”. Σίγουρα σε ευχαριστώ που μπήκες στο κόπο να γράψεις ένα τόσο μεγάλο κείμενο και να εκθέσεις τις απόψεις σου. Βέβαια σε ένα τόσο μεγάλο θέμα, όπως εσύ έχεις καταπιαστεί με πολλές πτυχές, θα μπορούσαμε να “μιλάμε” για μέρες για τα επιμέρους θέματα. Σε κάποια συμφωνώ, σε κάποια συμφωνώ λίγο και σε κάποια δεν συμφωνώ. Νομίζω όμως ότι θα κουράζαμε τους φίλους που βγαίνουν βόλτα από τη γειτονιά μου αν μπαίναμε στη διαδικασία της ανταλλαγής απόψεων, και έτσι θα το αφήσω, να το διαβάσουν όσοι το διαβάσουν και να προβληματιστούν και κυρίως να μας πουν τη γνώμη τους. Με αυτό το τρόπο νομίζω ότι θα ωφεληθούμε όλοι πολύ περισσότερο.
Όσον αφορά το μη μεταφρασμένο κομμάτι θα ήθελα πολύ τον ρόλο του Guide on the Side αλλά μάλλον θα αργήσω να τον δω. Γιατί όταν έρχονται και το πρώτο που ρωτάνε είναι πότε πιστεύετε ότι θα έχει βγει η ύλη… καταλαβαίνετε ποιο ρόλο πρέπει να παίζω.
Ενδιαφέρουσες οι απόψεις του Αντώνη, νομίζω όμως πως δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με τα 2 κείμενα του Μανόλη. Σα νάψαχνε μια ευκαιρία να τα “βγάλει από μέσα του”. Θεμιτό βέβαια, ποια ειναι όμως τελικά η ένστασή του στην εκπαιδευτική διαδικασία που ακολουθήθηκε τη συγκεκριμένη διδακτική ώρα (της ασπαρτάμης);
Καλημέρα Γιώργο. Καλώς ήρθες από τη γειτονιά.