Ο Αττικός ουρανός…
…έστω και με αφρικάνικη σκόνη σε φτιάχνει.
Δηλαδή ξυπνάς το πρωί και βλέπεις το γαλάζιο χρώμα και αμέσως σου φεύγουν όλα. Μαύρες σκέψεις, κρίσεις ηλικίας, απογοήτευση για το γνωστό διαζύγιο και τη βεβαιότητα για τη ματαιότητα των πραγμάτων που σου προκαλεί, όλα μα όλα φεύγουν.
Όλα ξεκίνησαν το πρωί που πηγαίνοντας στη λαϊκή βλέπω ένα τύπο ξαπλωμένο στο γκαζόν, με το κινητό του να μιλάει. Δεν ξέρω αν έλυνε κάποιο πολύ σοβαρό θέμα, πάντως από τη στάση του και μόνο έδειχνε πολύ χαλαρός και άνετος. Λιαζόταν και απολάμβανε το γρασίδι και την ηρεμία. (δεν θέλω συνειρμούς με αγελάδες ή σκύλους… μου το χαλάτε).
Η αλήθεια είναι ότι τέτοια άνεση έχω να την αισθανθώ από φοιτητής… δηλαδή… μόλις 10 χρόνια πριν… (άντε πάλι γελάκια…. τσκ τσκ τσκ). Ζήλεψα λοιπόν και πήγα να βρω φρέσκο γκαζόν. Καλά εντάξει, μια καφετέρια βρήκα με καλό προσανατολισμό και απόλαυσα ένα παγωμένο καφέ, κλείνοντας πότε πότε τα μάτια και κοιτάζοντας ψηλά προς τον ήλιο, προσπαθώντας να μην αφήσω ούτε μια ακτίνα του να πάει χαμένη.
Και μετά σκέφτηκα τη χθεσινή εγγραφή. Και θυμήθηκα τη λίστα. Και το σχόλιο της Αμαλίας. Τελικά είναι πολύ εύκολο να σε πάρει από κάτω. Βλέπεις, ψάχνεις, ζητάς, μετράς, βγαίνεις ανικανοποίητος, ψυχοπλακώνεσαι και … σε παίρνει από κάτω. Χαζό είναι τελικά και χάνεις αυτό που πραγματικά έχεις και δεν αξιοποιείς: χρόνο για να περάσεις καλά. Τελικά…
Θυμήθηκα τον φίλο μου τον Τάκη που είχε πει κάποτε ότι έχουμε τα πιο όμορφα πράγματα τσάμπα και δεν το ξέρουμε. Το πρώτο που είχε αναφέρει ήταν ο ήλιος, το δεύτερο η θάλασσα και το τρίτο η Ελλάδα, που μπορεί μέσα σε μια ώρα να σε πάει από βουνό στη θάλασσα. Είχε δίκιο πάντως. Εμείς δεν τα βλέπουμε. Ας τα δούμε για να τα εκτιμήσουμε…
Τη καλησπέρα μου.
