Πηγαίνοντας για ψώνια…
Το λεγόμενο shopping therapy, έχει μπει στη ζωή μας. Έχουν δοθεί διάφορες ερμηνείες για τον λόγο που μας κάνει να “βγαίνουμε για ψώνια” και κυρίως να αισθανόμαστε καλύτερα μετά από αυτά – συνήθως.
Κατά μία άποψη, μας έχουν πείσει ότι ζούμε σε κλουβιά, οδηγούμε κασόνια, ντυνόμαστε με κουρέλια, και άλλα τέτοια όμορφα και εμείς σε αντίδραση πάμε να ψωνίσουμε “για να τους δείξουμε εμείς τι είμαστε.” Κατά μια άλλη άποψη, βομβαρδιζόμαστε από τόση μαυρίλα στα ΜΜΕ που πηγαίνοντας στην αγορά και ψωνίζοντας αισθανόμαστε “ζωντανοί” και ενεργοί. Και πολλές άλλες ερμηνείες.
Εμείς, τα αγοράκια, θεωρούμαστε εύκολοι πελάτες με τη λογική ότι, ή ξέρουμε τι θέλουμε και τα παίρνουμε και φεύγουμε, ή είμαστε “εύκολη λεία” στα χέρια της έμπειρης πωλήτριας, η οποία συνήθως μας “χειραγωγεί” δίνοντας μας αυτό που ναι μεν δε μας πολυαρέσει ή δεν είναι ακριβώς αυτό που θέλουμε αλλά μας λέει ότι είναι πολύ ωραίο πάνω μας, ή είναι μοναδικό κομμάτι. Αν δε, είναι και “καλοβλεπούμενη” η πωλήτρια εκεί το έχουμε “χάσει”.
Τα κοριτσάκια όμως είναι “άλλοι” πελάτες. Η σύζυξ έχει σταματήσει να “με παίρνει” για ψώνια μαζί της γιατί λέει την “αγχώνω”. Η αλήθεια είναι ότι τότε που “με έπαιρνε μαζί της” κατά κανόνα τηρούσα διπλωματική στάση και προσπαθούσα να μην δημιουργώ αρνητικές “ενέργειες”. Τέλος πάντων.
Την εμπειρία όμως των γυναικείων “ψώνιων” τα τελευταία χρόνια, την έχω με τη φίλη μου τη …Μαρία. Μετρώντας καμιά τριανταριά χρόνια σχέσης, βγαίνουμε αρκετά συχνά για να κάνει τα ψώνια της και κάθε φορά είναι μια εμπειρία. Βλέπετε δεν είμαι “σύζυξ” για να προκαλώ άγχος ή ενοχές, και έτσι εγώ το διασκεδάζω. Και αυτό είναι που δεν μπορεί να καταλάβει.Και συνήθως με ρωτάει : “Σε έπρηξα;” Η απάντηση είναι αρνητική. Συνήθως λέω πως “τη βρίσκω” να πηγαίνουμε για ψώνια. Εγώ όμως δεν της το έχω πει… αλλά “εκπαιδεύομαι”.
Κάνω τις παρατηρήσεις μου και μαθαίνω.
Ένα πράγμα που μου έχει κάνει εντύπωση είναι πόσο “μικρά” είναι τα εμπορικά κέντρα. Μέσα σε μισή ώρα τα έχεις γυρίσεις ολόκληρα… Είναι εντυπωσιακό πόσο γρήγορα πας στα μαγαζιά που πρέπει.
Ας πούμε ένα άλλο πράγμα που μου έχει κάνει εντύπωση είναι πόσο γρήγορα “σκανάρει” ένα μαγαζί (!!!) Όχι ράφι, μαγαζί. Δηλαδή από την πόρτα με μια ματιά “κόβει κίνηση”, κατευθύνεται στο τμήμα που την ενδιαφέρει, και με μια περιστροφή 360 μοιρών – αν προλάβει και την ολοκληρώσει – τα έχει δει όλα, χαράζει πορεία και διαλέγει… ( Η εμπειρία δεν κρύβεται άλλωστε).
Ένα άλλο εντυπωσιακό είναι η ταχύτητα επιλογής, και ξεδιαλέγματος. Σε ελάχιστο χρόνο μαζεύει κάποια κομμάτια, συνήθως μου πασάρει την τσάντα ή/και τα άλλα ψώνια ( ο κύριος “κρεμάστρα” ή “βαστάζος” ) και χάνεται στα δοκιμαστήρια. Καμιά φορά ρωτάει και τη γνώμη μου, αλλά συνήθως με την ίδια αγκαλιά που “χάθηκε” επανεμφανίζεται και αφήνει κάποια και κρατάει κάποια άλλα (αν κατά την άποψη της της “κάνουν”).
Η καλύτερη φάση είναι όταν “τρελαίνουμε” τους υπαλλήλους. Εκεί σπάμε πολύ πλάκα, τουλάχιστον εμείς. Είναι τόση η άνεση που έχουμε μεταξύ μας που τις περισσότερες φορές μας περνάνε για αντρόγυνο, και εκεί γίνεται το γέλιο. Η συνηθισμένη της έκφραση για μένα αν κάποια υπάλληλος πει για το “σύζυγο” είναι… “Δεν είναι δικός μου, δανεικός είναι…” και εκεί είναι που ξεραίνεται η υπάλληλος. Δεν θα ξεχάσω το σοκ που προκαλέσαμε σε μια υπάλληλο σε μαγαζί με παπούτσια όταν της αποκαλύψαμε την ηλικία μας, και την ηλικία των παιδιών μας. Εγώ ήθελα να την αποτελειώσω λέγοντας της ότι “εμείς οι δυο έχουμε πέντε παιδιά” αποκρύπτοντας της σημαντικές λεπτομέρειες, αλλά μου είπε να την “λυπηθώ” και κρατήθηκα. Πάντως φεύγοντας πήρε το μάτι μου την υπάλληλο να κάθεται αποκαμωμένη σε μια καρέκλα και μια συνάδελφό της να της κάνει αέρα.
Το γέλιο γίνεται στα καλλυντικά, όπου εγώ άσχετος ων, με τα διάφορα που κυκλοφορούν, από τη μια δεν βάζω γλώσσα μέσα σχολιάζοντας και από την άλλη λέω τις… βλακείες. Η δε υπάλληλος προσπαθεί να επιχειρηματολογήσει για την αξία του χ καλλυντικού και τα άμεσα αποτελέσματα που θα εμφανίσει μετά από 10 μήνες εντατικής χρήσης. Τελικά μου φαίνεται ότι το σίγουρο άμεσα αποτέλεσμα είναι αυτό της πληρωμής του προϊόντος αλλά αυτό ακούγεται πολύ “αντρικό”. (Βλέπετε “εμείς” δεν μπορούμε να καταλάβουμε…)
Πάντως πρέπει να ομολογήσω ότι οι υπάλληλοι γενικώς είναι πολύ καλά εκπαιδευμένοι. Αντέχουν το σοκ και διατηρούν την ευγένεια τους και την ηρεμία τους.
Με όλα τα παραπάνω γίνεται φανερό γιατί μου “αρέσει να βγαίνω για ψώνια”. Κάθε φορά είναι και μια διασκεδαστική εμπειρία. Μπορώ να θυμηθώ μαγαζιά που “ντρέπομαι” να ξαναπάω, μετά την εικόνα που δώσαμε. Τέλος πάντων. Αν είναι έτσι το shopping therapy θα έλεγα ότι είμαι θιασώτης αυτής της θεραπείας.
Τη καλημέρα μου.
Εσυ παιδι μου εισαι το αναποδο του συζυγου (του δικου μου). Ο οποιος εχει αποψη για ολα, και για τα ρουχα -μονο που μαλλον δεν εχει εμενα στο μυαλο του οταν τα διαλεγει- και για τα καλλυντικα -κι εγω ακουω την τιμή και κανω λιφτιγκ στιγμης απο την κρυαδα που παιρνω! Για τα μαγαζια που “ντρεπεσαι” να ξαναπας, μην ανησυχεις! Εχουμε ανακαλυψει οτι οι υπαλληλοι μας θυμουνται -κυριως αν τους καναμε να γελασουνε- και μας περιποιουνται παντα ιδιαιτερως!
Γεια σου Βιβή. Μα το είπα και εγώ ότι η σύζυξ δεν με “βγάζει βόλτα στα μαγαζιά”. Πάντως η αλήθεια είναι ότι δεν έχει τύχει να ξαναπάμε σε κάποιο από τα μαγαζιά μα δω τι γίνεται.Άμα γίνει, θα το μάθετε. Πάντως εμείς το διασκεδάζουμε, τώρα αν το διασκεδάζουν και οι υπάλληλοι, ναι πιθανόν να μας θυμούνται.(Στο μαγαζί με τα παπούτσια με θυμάται σίγουρα, και έπαθε ένα κάτι τις όταν πήγα και με τη σύζυξ, με την οποία είναι συναθλούμενη στο γυμναστήριο – ξαναέκατσε στη καρέκλα όταν φεύγαμε)