Οι μέρες δεν είναι για μέσα…
Τέτοιες μέρες με αυτό τον ήλιο, και με αυτή τη ζέστη σίγουρα δεν είναι για να κάθεσαι μέσα. Αυτό έκανα και εγώ.
Τι είναι λέει, Φλεβάρης; Μήνας του χειμώνα; Ναι καλά. Για να το λέτε κάτι θα ξέρετε. Μάλλον έτσι θα λένε τα βιβλία. Τέλος πάντων.
Το φατσοβιβλίο ( που λέει και η Βιβή) καλό είναι, αλλά εγώ ποτέ δεν το συμπάθησα. Φυσικά και έχω λογαριασμό, όπως και σχεδόν σε κάθε “μέσο κοινωνικής δικτύωσης”. Ο λόγος είναι ότι είναι μια ανοικτή πόρτα στο κόσμο. Οι φίλοι μου είναι όλοι προσωπικοί μου φίλοι ή παλιοί μου μαθητές, κάτι που με τιμά ιδιαίτερα μια και περίπου 600 από τους μαθητές που πέρασαν “από τα χέρια μου” με τίμησαν με αίτημα φιλίας του φατσοβιβλίου. Έχει και άλλες “χρήσεις” το φατσοβιβλίο, εκτός από τις χαζοσφυγμομετρήσεις ή τα “χαζοκουίζ”. Βοηθάει να βρεις φίλους. Ανθρώπους που για κάποιους λόγους – συνήθως όχι σοβαρούς – έχουμε χαθεί.
Έτσι έγινε και προ ημερών. “Βρήκα” την Εύη. Η πιο σωστά με βρήκε. Συνάδελφος πριν 15 περίπου χρόνια, από εκείνους που από τη πρώτη στιγμή που τους γνωρίζεις, αισθάνεσαι κάτι αλλιώτικο. Ένα δυναμισμό, μια ευθύτητα, μια άλλη άποψη. Άλλοι τα εκτίμησαν και άλλοι όχι… πάντα έτσι γίνεται άλλωστε. Εμένα μου άρεσε, και οι κουβέντες που είχαμε ήταν πάντα σημεία αναφοράς. Μετά έφυγε, πήγε στο δημόσιο και χαθήκαμε. Γνωρίζοντας ότι ήταν πάντα στη γειτονιά, μια και είχαμε συναντηθεί 2-3 φορές αυτά τα δέκα χρόνια, παρόλα αυτά δεν είχαμε καταφέρει να τα πούμε. Μετά το φατσοβιβλίο, “μιλήσαμε” 2-3 φορές και μια και δεν είμαστε φαν του πληκτρολογίου, είπαμε να πάμε…για καφέ. Περιττό να πω ότι ήταν η καλύτερη μου. Και έτσι έγινε.
Η Εύη, μετά από αρκετά χρόνια, εμφανίζεται όπως ακριβώς τη θυμόμουνα, στη μορφή και στη σκέψη. Με το κοφτερό μυαλό και την άλλη άποψη, με τη καθαρή σκέψη και την συλλογιστική που “δεν ταιριάζει” σε φιλόλογο. (Δεν θέλω σχόλια του τύπου ποια είναι αυτή η συλλογιστική…Ας το θέσω διαφορετικά). Άμεση, καίρια διατύπωση, χωρίς πολλά λόγια. Πολύ χάρηκα που την είδα. Είπαμε όσα μπορούν να χωρέσουν από 10 περίπου χρόνια μέσα σε δύο ώρες. Και φυσικά αφήσαμε “κάβα” για την επόμενη συνάντηση.
Τελικά είμαι καφε-μανής. Αν κάποιος μου πει “πάμε για καφέ” να τα πούμε… πάει έπεσα. Νομίζω πρέπει να το “ελέγξω” αν και δεν ξέρω αν πρέπει κιόλας. Αυτό γιατί ο καφές με φίλους για μένα είναι πάντοτε μια μοναδική και αξιομνημόνευτη εμπειρία. Για τους φίλους μου δε… δεν το συζητάω. Και ένα, και δυο, και πολλούς καφέδες. Και για μια ακόμα φορά, μπορώ να πω, ότι είμαι ευτυχισμένος και πολύ πλούσιος. Πάρα πολύ πλούσιος. Και δεν είναι τα χρήματα αυτά που μετράω. Αυτά ποτέ δεν φτάνουν.
Γιαυτό το λέω και το ξαναλέω. Οι άνθρωποι γύρω μας είναι “αυτά” που αξίζουν και μετράνε. Μην τα χάνετε.
Και το άσχετο… : χωρίς να το ξέρει, βρήκε τη περίφημη συνταγή μου για τα πιροσκί από τη ΒΔΕΛΛΑ. Αυτό το πράγμα δεν μπορώ να το καταλάβω. Με εξαίρεση την αρχική σελίδα, με τη περισσότερη κίνηση από όσα έχω γράψει κατά καιρούς… η εγγραφή με το πιροσκί έρχεται δεύτερη (!!!) Τι να πω. (Ψιτ… να σας πω ένα μυστικό… αλλά μη το φωνάξετε… η συνταγή δεν είναι δική μου. Η Κατερίνα μου την έδωσε. Ποια Κατερίνα; Συνταξιούχος πλέον φίλη και συνάδελφος, η οποία υπήρξε μέντοράς μου στη συνδικαλιστική σκέψη αλλά και στην διεξοδική μελέτη και άποψη.Αλλά και σε πολλά άλλα… άλλη φορά θα συνεχίσω. Αλλά έπρεπε να το πω… για την αποκατάσταση της αλήθειας.)
Τη καλησπέρα μου.
