Αχ αυτά τα παιδιά…
Το έχω ξαναπεί. Οι δάσκαλοι έχουν ένα μισθό παραπάνω. Ένα μισθό που δεν δηλώνουν. Βέβαια αντιλαμβάνομαι ότι με τέτοιες δηλώσεις που κάνω αυτή τη στιγμή κάποιος θα βρεθεί να τα μετρήσει και να μας πει ότι παίρνουμε πάρα πολλά και να μας κόψει τα “μισθά” μας. Ο δε κλάδος των εκπαιδευτικών θα βυθιστεί σε μια μέγιστη και απύθμενη μιζέρια, η οποία θα μεταφερθεί στους μαθητές, μηδενίζοντας τις όποιες προοπτικές ανάπτυξης και εξόδου από τη κρίση με αποτέλεσμα πλέον να φτάσουμε στην οριστική κατάλυση του κράτους μέσω της οικονομικής κατάρρευσης.
Μισό λεπτό να το ξαναδιαβάσω γιατί μου βγήκαν πολλά μαζί και μπορεί να καώ από τη συγκίνηση και τις πολύπλοκες σκέψεις.
Ωραίο… Νομίζω κάνει για σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Λοιπόν έχουμε και λέμε… Υπάρχει μια αμοιβή που δεν δηλώνεται πουθενά . Δεν κόβεται από καμία επιτροπή της Ευρώπης αλλά και δεν φορολογείται. Είναι αυτό το κάτι που φαίνεται στο βλέμμα των παιδιών, στο χαμόγελό τους, στην έκφρασή τους. Εκεί που η έδρα χάνει την απόσταση της και το ύψος της. Εκεί που ο καθηγητής είναι συζητητής, εμψυχωτής, φίλος, καθοδηγητής και συνοδοιπόρος. Εκεί που όλοι μαθαίνουμε και εκπαιδευόμαστε.
Αυτή την εμπειρία είχα σήμερα, για πολλοστή φορά στη καριέρα μου. Είναι η εμπειρία που με πείθει κάθε φορά ότι κάνω το σωστό “επάγγελμα” και αν μπορούσα να διαλέξω πάλι το ίδιο θα διάλεγα.
Για να καταλάβετε τι εννοώ, ας τα βάλουμε σε μια σειρά.
Σάββατο σήμερα. Δεν έχουμε σχολείο και αν μη τι άλλο έχουμε χρόνο, για περισσότερο ύπνο και ξεκούραση. Για ψώνια ή και δουλειές ή τέλος πάντων για να μη κάνεις τίποτα και να αράξεις σπίτι. Για δε τα παιδιά του λυκείου με τις καθημερινές τους υποχρεώσεις σε σχολείο – φροντιστήριο ή ότι άλλο, το Σαββατοκύριακο σίγουρα έχει μια άλλη σημασία. Σωστά; ΛΑΘΟΣ!!!!
Γιατί σήμερα σηκωθήκαμε όλοι (7 άτομα τουλάχιστον και όχι μόνο) από τα άγρια χαράματα για να μαζευτούμε από Αγία Παρασκευή, Παιανία, Βριλήσσια, Βύρωνα, Φάληρο και να πάμε όλοι στο Αιγάλεω. Έτσι πρωί 8.30 είμασταν όλοι στο 3ο Λύκειο Αιγάλεω για τον διαγωνισμό Επιχειρηματολογίας – Αντιλογίας. Με ελλιπή προετοιμασία (εν γνώση μας μια και φέτος προετοιμάζουμε για πρώτη φορά την ομάδα) και άγνοια, ακόμα και από μεριάς μας βασικών διεργασιών, μια και η “ψυχή” της ομάδας συνταξιοδοτήθηκε προσφάτως και οι υπολειπόμενοι είχαμε αποσπασματικές γνώσεις. Όμως δεν το αφήσαμε και δώσαμε το παρόν και “πέσαμε” αξιοπρεπώς, με μια νίκη και δύο ήττες. Μία νίκη πολλαπλά χρήσιμη και πολύτιμη αλλά και δυο ήττες πολύτιμες σαν εμπειρίες για έναν απολογισμό. Όλα αυτά αποτελούν μια εμπειρία που θα μπορέσει να γίνει η αφετηρία για μια καλύτερη πορεία.
Όμως όλες αυτές τς ώρες που περάσαμε μαζί μα τα παιδιά, επιβεβαιώθηκαν πάλι αυτά που έχω πει πολλές φορές. ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΩ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΜΟΥ. Αυτό που γνωρίζω μέσα στο σχολείο είναι το καλός, κακός, μέτριος μαθητής. Εργάζεται – δεν εργάζεται. Καταλαβαίνει τη χημεία – δεν καταλαβαίνει τη χημεία. Και μετά… τίποτα. Σήμερα λοιπόν μέσα στις 7 ώρες που περάσαμε μαζί και μιλήσαμε, γελάσαμε, συζητήσαμε είδα όλα εκείνα που δεν μπορώ να δω μέσα στη τάξη. Είδα όλες εκείνες τις σκέψεις που δεν μπορούν να βγουν μέσα σε μια διδακτική ώρα, με συγκεκριμένο θέμα και προσανατολισμό. Είδα όλους εκείνους τους προβληματισμούς και τις σκέψεις που γενικά δεν λέγονται και δεν ακούγονται.
Σε εκείνα τα χαμόγελα και τα καθάρια βλέμματα που παρά τη κούραση εξακολουθούσαν να μας μοιράζουν, υπήρχε η αμοιβή που λέω. Σε εκείνη τη προσπάθεια να μας ικανοποιήσουν και να φανούν αντάξιοι στις προσδοκίες μας, παρά τη φυσική κούραση και τη κάποια απογοήτευση, από την πορεία τους αγώνα (που το καταλαβαίνανε παρά την απειρία). Στην αγωνιστική διάθεση, παρά το άγχος και την αγωνία υπάρχει εκείνο το άδηλο ευχαριστώ. Σε εκείνο το αυθόρμητο γέλιο στα σχόλια, όταν προσπαθούσαμε όλοι να αποφορτιστούμε από την ένταση και τη κούραση είναι η εκτόνωση.
Μετά από όλα αυτά νομίζω ότι ένα πράγμα μπορώ να πω. Ευχαριστώ που μοιραστήκατε μαζί μου αυτό το πολύτιμο Σάββατο σας. Ευχαριστώ που δώσατε τον καλύτερο εαυτό σας για να πετύχουμε κάτι πολύ δύσκολο. Και το πετύχαμε ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Γίναμε ομάδα. Ευχαριστώ που μου δώσατε την ευκαιρία να δω μέσα από τη συζήτηση, τη σκέψη και το προβληματισμό σας, μια και αυτό μου είναι πολύτιμο. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να χάσω αυτή την εικόνα του δεκαεξάχρονου, γιατί τότε δεν θα μπορέσω να ξεπεράσω το οποιοδήποτε… κασετόφωνο.
Μπορεί να γύρισα πολύ κουρασμένος και σίγουρα και τα παιδιά και οι συνάδελφοι το ίδιο. Αλλά τώρα μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι δεν θα μπορούσα να σκεφτώ καλύτερη ιδέα για να περάσω το Σάββατο μου. Χθες αν με ρωτούσατε μάλλον δεν θα απαντούσα έτσι. Σήμερα όμως ξέρω.
Τη καλησπέρα μου.
Η συναναστροφη με τα παιδια, ειναι ενεση ζωης για ολους μας. Ποσο μαλλον για σας που ειστε καθε μερα μαζι τους -και καθε μερα μακρια τους. Και χαιρομαι,που εισαι ενας απο αυτους που το καταλαβαινουν!
Γειά σου Βιβή. Η αλήθεια είναι ότι η συναναστροφή με τα παιδιά δεν αφήνει το μυαλό να σκουριάσει (να δεν θέλεις βέβαια). Αλλά τα συναισθήματα είναι πολύ δυνατά. Αρκεί να θέλεις να τα “δεις”.
Τελικά το “χώσιμο” βγήκε σε καλό. Έτσι για να σκάσουν μερικοί-μερικοί.
Αμαλία, το χώσιμο είναι χώσιμο όπως και να το δεις. Η συναναστροφή με τα παιδιά είναι που του δίνει άλλη αξία. Είπαμε εκεί είναι η διαφορά.
“Το ότι το Σάββατο θα είμαι 8-6 το απόγευμα σε “εντεταλμένη” υπηρεσία δεν τρώγεται με τίποτα ……
Αλλά τώρα μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι δεν θα μπορούσα να σκεφτώ καλύτερη ιδέα για να περάσω το Σάββατο μου. Χθες αν με ρωτούσατε μάλλον δεν θα απαντούσα έτσι. Σήμερα όμως ξέρω.”
Αν εγώ αναρωτιόμουν τόσα χρόνια στην εκπαίδευση δεν κατάλαβες ότι αυτό που σου ζητήθηκε να κάνεις και σου έδωσε τόση δυσφορία, θα ήταν τόσο ενδιαφέρον και δεν θα είχε καμμία σχέση με καφέδες, με ύπνους, με ψώνια και με άλλα τέτοια …. θα είχα άδικο;
Με άλλα λόγια την επόμενη φορά που θα σε “χώσουν σε εντεταλμένη εργασία” θα θυμώσεις το ίδιο ή θα νιώσεις την ίδια επαναστατημένη οργή;
Καλησπέρα Αντώνη.
Υπάρχουν πολλά που δεν ξέρεις και για αυτό σου είναι εύκολο να “κρίνεις”. Όπως έχω πει αρκετές φορές τα γράφω όπως μου έρχονται. Μόνο ορθογραφικά διορθώνω.Γιαυτό λοιπόν βλέπεις αντιφατικές “εικόνες”.
Όταν ξαναγίνει κάτι τέτοιο, ανάλογα τα δεδομένα μπορεί να γράψω ή να μη γράψω. Μπορεί να θυμώσω το ίδιο ή λιγότερο ή και περισσότερο. Θα εξαρτηθεί.
Από την άλλη, θα ήθελα πολύ να ξέρω ποιο είναι το επάγγελμά σου για να καταλάβω την άνεση με την οποία κρίνεις συναισθήματα και ανάγκες.
Το τι μπορώ να καταλάβω, το γνωρίζω εγώ αλλά και όσοι μαθητές έχουν “περάσει από τα χέρια μου”, όπως συνηθίζουμε να λέμε. Και από την άλλη αν δεν πίστευα σε αυτό που έκανα, απλά δεν θα το έκανα.
Βέβαια με τιμά το γεγονός ότι με διαβάζεις τόσο προσεκτικά και “μπαίνεις στην λογική των σχολίων” όπως είχες γράψει στο πρώτο πρώτο σχόλιο σου. Αυτό δείχνει ότι σε βάζω σε σκέψεις και αισθάνεσαι την ανάγκη να κάνεις κάτι που δεν συνηθίζεις (;) και χαίρομαι ιδιαίτερα για αυτό.
Κοίταξε Μανώλη, με ευχαριστεί ιδιαίτερα να σε διαβάζω διότι σε βρίσκω εξαιρετικά ανθρώπινο και ιδιαίτερα έξυπνο άτομο. Δίνεις χρώμα ευαισθησία και αξία σε λεπτά σημεία της ζωής που ίσως κάποιος δεν μπορεί να τα σκεφτεί κατά αυτό τον τρόπο. Ως εκ τούτου μου αρέσει πάρα πολύ να διαβάζω τις σκέψεις σου. Κάτω από αυτή τη λογική σου γράφω, όταν νιώθω την ανάγκη κάποιας ερώτησης, μόνο και μόνο για να δω επιπλέον τις σκέψεις σου σε κάτι που μου φαίνεται πάρα πολύ σημαντικό.
Έχω μια αίσθηση ότι μου γράφεις λίγο αυστηρά, αλλά το θεωρώ απίθανο για σενα, μέσα από την εικόνα που έχω σχηματίσει από τα γραπτά σου.
Όσον αφορά το επάγγελμά μου νομίζω ότι πραγματικά δεν έχει καμμία σημασία, διότι δεν γράφω κάτω από το πρίσμα της εξειδίκευσής μου. Απλά για να απαντήσω στο ερώτημά σου σου λέω ότι είμαι ένας απλός γιατρός από τους πολλούς που υπηρετούν το ανθρώπινο σώμα και την ανθρώπινη ψυχή.
Εδώ είμαστε πάλι…
Βλέπεις τα καλά της ιδιοκτησίας. Το κάναμε chat room με όλη μας την άνεση…
Ναι δεν έχεις άδικο για το αυστηρό, γιατί έχω την αίσθηση ότι πας να με “καρφώσεις” μερικές φορές και βγάζω”άμυνα”. Ο λόγος είναι κυρίως από προηγούμενη εμπειρία και προκατάληψη κυρίως και όχι επί του προσωπικού.
Η γενική λογική του blog (επί σειρά ετών από το 2007) είναι για να φύγει η πίεση της ημέρας, για να μοιραστώ σκέψεις και προβληματισμούς, κατά βάση προσωπικούς αλλά σίγουρα που δεν αφορούν μόνο εμένα. Και για αυτό από τη πρώτη μέρα δεν έκανα λογοκρισία σε αυτά που γράφω, αν και με έχουν βάλει σε “μπελάδες” μερικές φορές. Η καλόπιστη κριτική είναι καλοδεχούμενη.
Οι αντιδράσεις πραγματικά ξεκινάνε από διάφορες αφετηρίες και η γκρίνια έχει διάφορους αποδέκτες (κατά περίπτωση). Απλά βγαίνουν στον αέρα. Και είναι λογικό να υπάρχουν απορίες σε κάποιον που δεν έχει όλο το υπόβαθρο.
Πάντως για την ιστορία, με τα εκπαιδευτικά ασχολήθηκα σε μια εποχή που οι χημικοί δεν “πηγαίνανε σχολείο”. Και ο λόγος είναι, ότι ποτέ δεν είδα το “εργοστάσιο” σαν κάτι που θα μπορούσα να κάνω για μια ζωή. Η τάξη με συνεπαίρνει. Από το τρίτο έτος είχα ξεκαθαρίσει τι θα κάνω και δεν κοίταξα καν για κάτι άλλο. Το δε παιδιά στη πλειοψηφία τους, είναι φοβερά “ανταποδοτικά” στα αισθήματα που τους δίνεις. Και όσα δεν είναι, καταλαβαίνεις γιατί συμπεριφέρονται με αυτό το τρόπο όταν γνωρίσεις τους γονείς τους. Εκεί λύνονται όλες οι απορίες.
Νομίζω ότι βάλαμε κάποια πράγματα σε μια σειρά. Πάντως συνέχισε να διαβάζεις όσο αντέχεις τη γκρίνια και τη μουρμούρα. Και αν “έχεις απορίες” απλά ρωτάς. Άλλωστε η πιο συνηθισμένη ερώτηση ενός καθηγητή είναι : “απορίες έχετε;” οπότε….
Τη καλησπέρα μου…