Φωτιά, φωτιά…
Δευτέρα πρωί στο σχολείο. Δεύτερη ώρα με τη κατεύθυνση της β’ λυκείου, έχουμε κάνει την ανακεφαλαίωση, έχουμε φτάσει εκεί που πρέπει και ετοιμάζομαι να δούμε τις ασκήσεις και να προχωρήσουμε παρακάτω. Και τότε…
Αρχίζει να ακούγεται δαιμονισμένα η σειρήνα του σχολείου. Το σήμα είναι για πυρκαϊά. Μερικές φορές έχουμε false alarm οπότε άμεσα ακούγεται από τα μεγάφωνα η ακύρωση του συναγερμού. Περνάνε καμία δεκαριά δευτερόλεπτα, δεν ακούω τίποτα, και βγαίνω έξω. Πολλοί συνάδελφοι είχαν κάνει το ίδιο. Μυρίζω τον αέρα αλλά δεν μου έρχεται κάτι περίεργο.Η σειρήνα εν τω μεταξύ να ουρλιάζει. Η απόφαση πάρθηκε. Αδειάζω την αίθουσα. Γυρνάω μέσα, τα παιδιά ρωτάνε για το τι γίνεται και εισπράττουν τη κοφτή απάντηση: “Μαζέψτε τα και έξω όλοι.” Κανένα άλλο σχόλιο καμία κουβέντα. “Όλοι έξω.” Φεύγω τελευταίος. Σε ερώτηση που πάμε η απάντηση ήταν αρχικά μακριά από το σχολείο. Μετά στο χώρο συγκέντρωσης.
Τι έγινε; Η αίθουσα μας ήταν στο ισόγειο μόλις 5 μέτρα από τη πόρτα της αυλής. Αντί λοιπόν να τους πανικοβάλλω λέγοντας να αφήσουν όλα τα πράγματά τους και να βγουν γρήγορα έξω, ρισκάροντας κάποιο τραυματισμό, και επειδή δεν είχα κάποια αίσθηση κινδύνου, αν και η σειρήνα εξακολουθούσε να ουρλιάζει, τους είπα να τα μαζέψουν γρήγορα και να βγουν έξω. Δεν είχαν περάσει πάνω από 2 λεπτά και είμασταν στην αυλή ήδη 15 μέτρα μακριά από το οίκημα. Ήμασταν προνομιούχοι λόγω θέσης.Αυτό μου έδωσε το πλεονέκτημα να τους κινητοποιήσω γρήγορα, χωρίς να τους πανικοβάλλω.
Βγαίνοντας έμαθα ότι ήταν άσκηση από τη πυροσβεστική. Μας χρονομέτρησαν, μας είδαν, και δεν ξέρω τι άλλο παρατήρησαν και είπαν.
Συζητώντας το μετά στην τάξη, μου είπαν ότι είδαν στο πρόσωπό μου την ανησυχία, αλλά δεν ανησύχησαν γιατί δεν τους έβαλα τις φωνές. Επίσης σχολίασαν το ότι τους είπα να πάρουν τα πράγματα τους αλλά γρήγορα, και αυτό πάλι τους ηρέμησε. Συνήθως στις προγραμματισμένες ασκήσεις εκκένωσης δεν παίρνουν τίποτα.
Είναι δύσκολη περίπτωση,όταν είναι πραγματική κατάσταση κινδύνου. Στη περίπτωση αυτή αξιολογώντας την έλλειψη της μυρωδιάς και γνωρίζοντας καλά το μέγεθος και τη δομή του σχολίου, από τη μία μεριά. Από την άλλη η -συγκυριακή – προνομιακή θέση δίπλα στην αυλή, μου έδωσε την δυνατότητα να μη τους πανικοβάλλω και να δημιουργήσω ενδεχομένως μεγαλύτερο πρόβλημα.
Εδώ μπαίνει ένα άλλο θέμα. Στην αρχή του έτους μας ενημέρωσαν για ένα πρόγραμμα 48 ωρών, εκπαίδευσης από μακριά, με θέμα τη “πολιτική προστασία” στο σχολείο. Οργανωνόταν από το ΕΜΠ με “εκ του μακρόθεν” εκπαίδευση, και εξετάσεις με εργασίες και τέλος εκπόνησης εργασίας για το συγκεκριμένο σχολείο, πάνω στην εκκένωση και μετά ακτινικά εκπαίδευση όλων των συναδέλφων του σχολείου. Πολύ καλό και πολύ ενδιαφέρον σαν θέμα. Και, τουλάχιστον στα χαρτιά, εξαιρετικά ενδιαφέρον. Με την αλλαγή στο υπουργείο Παιδείας το πρόγραμμα “χάθηκε”. Γίνεται, δεν γίνεται. Ξεκίνησε ή κόπηκε, δεν ξέρω. Μήπως ήταν από τα προγράμματα που κόπηκαν για εξοικονόμηση πόρων; Δεν ξέρω. Πάντως ήταν κρίμα. Σε εμάς ήταν η υποδιευθύντρια, ο υπογράφων (λόγω εξάρτησης από Η/Υ και όχι μόνο) και ο συνάδελφος της γυμναστικής (γιατί μπορεί να “διαχειριστεί” κόσμο σε ανοικτό χώρο. – Κάτι απαραίτητο σε περίπτωση εκκένωσης) Αλλά…
Πολλοί ίσως αναρωτηθούν…Και καλά που ήταν άσκηση. Αν δεν ήταν; Πάντως στις ασκήσεις εκκένωσης, το σχολείο αδειάζει σε περίπου 5 λεπτά. Πολύ καλός χρόνος για περίπου 1500 παιδιά πολλά από τα οποία μικρής ηλικίας ( λόγω δημοτικού και νηπιαγωγείου). Από την άλλη, όλοι ξέρουμε τα βασικά που πρέπει να κάνουμε σε περίπτωση φωτιάς η σεισμού. Από εκεί και μετά μακάρι να μη χρειαστούν ποτέ, αλλά να χρειαστεί σίγουρα θα κάνουμε το καλύτερο δυνατόν.
Αν κάποιος ξέρει για το πρόγραμμα, ας μας πει και εμάς τι γίνεται…
Μέχρι τότε… τη καλησπέρα μου.
