Σε κάνει να σκέφτεσαι… (μέρος 4ο)
Η αλήθεια είναι ότι νομίζω ότι πρέπει να τη σταματήσω τη σειρά. Όχι ότι δεν έχω να γράψω αλλά να, νομίζω ότι κουράζει.Ήρθε το Πάσχα, έφυγε το Πάσχα, πάμε για Πρωτομαγιά, Αγίου Πνεύματος…καλοκαίρι. Επιμένω πως όσο βλέπει κανείς αυτό το βίντεο τόσο συνειδητοποιεί πράγματα και τόσο σε κάνει να σκέφτεσαι.
Έτσι στο τελευταίο κομμάτι που θα σταθώ είναι αυτό που μιλάει (γύρω στο 11 λεπτό) για τον τρόπο με τον οποίο τα παιδαγωγικά συστήματα παντού στο κόσμο επικεντρώνουν την προσοχή τους σε συγκεκριμένα θέματα, και ειδικότερα στη κορυφή βάζουν μαθηματικά και γλώσσα και στο τέλος αφήνουν το σώμα με τη γυμναστική και το χορό. Και σχολιάζει λέγοντας ότι “όλα τα παιδαγωγικά συστήματα επικεντρώνονται στο μυαλό.” Και βάζει το ερώτημα “Γιατί μήπως είμαστε μόνο μυαλό; Μήπως δεν έχουμε σώμα;” και αφού σχολιάσει λίγο τους ακαδημαϊκούς καθηγητές λέγοντας ότι είναι μόνο “μυαλό” και ότι το σώμα τους το χρησιμοποιούν μόνο και μόνο για να μεταφέρουν το κεφάλι τους σε συζητήσεις φτάνει στο σημείο που θέλω να “κολλήσω”:
“Το παιδαγωγικό σύστημα αυτό αναπτύχθηκε στα μέσα του προηγούμενου αιώνα, κατά την διάρκεια της βιομηχανικής επανάστασης.”Δηλαδή να τα δούμε πιο απλά. Έχουμε ένα εκπαιδευτικό μοντέλο που είναι 200 χρονών που αλλάζει και εμείς έχουμε κολλήσει εκεί. Και οι αλλαγές που έρχονται είναι τόσο πολλές και καταιγιστικές που είναι μάλλον βέβαιο ότι δεν θα τις προλάβουμε. Για να μη πω ότι δεν θα τις πάρουμε και χαμπάρι πότε έγιναν.
Και εμείς οι εκπαιδευτικοί τι θα κάνουμε; Θα προσαρμοστούμε; Θα μπορέσουμε να παρακολουθήσουμε τις αλλαγές ή θα προσπαθήσουμε να υπερασπιστούμε ένα μοντέλο που έχει πεθάνει; Μήπως θα μείνουμε κολλημένοι σε κάτι που έχει μάλλον μικρό μέλλον…γιατί έτσι μάθαμε; Και αν δεχτούμε τα καινούργια πράγματα, είναι σίγουρο ότι θα μπορέσουμε να δουλέψουμε σωστά ή θα εφαρμόσουμε ένα ερμαφρόδιτο σύστημα όπου στα νέα συστήματα θα βάλουμε τα παλιά; Το θέμα είναι ότι πρέπει να αλλάξει η συλλογιστική με την οποία προσεγγίζουμε την εκπαίδευση και τη διδασκαλία. Και πως θα αλλάξει αυτή η προσέγγιση… με τι προϋποθέσεις, με τι προοπτικές και κυρίως με ποιους στόχους.
Αυτό σημαίνει ότι μέσα στις οικογένειες θα έχουμε πολλές ανακατατάξεις. Γιατί στις οικογένειες; Μα είναι απλό. Νομίζετε ότι εύκολα θα δεχτεί ένας νεοέλληνας πατέρας ή (κυρίως) μια νεοελληνίς μητέρα (στα συνηθισμένα οικογενειακά μοντέλα η μητέρα έχει τα “παιδαγωγικά”), ότι στο σχολείο θα έχουμε μια νέα νοοτροπία, το μάθημα θα έχει άλλο προσανατολισμό και όχι την εισαγωγή στα Πανεπιστήμια. Και αν αλλάξει, τότε το “παιδί” πως θα περάσει στο πανεπιστήμιο. Δηλαδή θα έχουμε μεγάλες κοινωνικές αναστατώσεις και τα πράγματα θα ηρεμήσουν μετά από καμιά δεκαετία. Όταν η νέα κατάσταση των πραγμάτων θα αρχίσει να γίνεται καθεστώς. Όταν οι νέοι μαθητές θα ξεκινήσουν να σπουδάζουν με μια συγκεκριμένη λογική και ένα συγκεκριμένο μοντέλο εκπαίδευσης.
Και πάλι, το καινούργιο μοντέλο, δεν ξέρουμε που θα οδηγήσει. Και με ποιο τρόπο. Είπαμε… Εδώ δεν ξέρουμε σε πέντε χρόνια πως θα είναι ο κόσμος…θα μπορέσουμε να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά για ένα κόσμο μετά από …15-20 χρόνια (6+6+4(5) χρόνια σπουδές και 2-3 χρόνια αναμονή νάτη η εικοσαετία). Η εμπειρία έχει δείξει ότι μόλις αλλάξει η κυβέρνηση, θα αλλάξουν όλα…και ξανά από την αρχή. Κάτι καινούργιο έρχεται. Βλέπετε όλοι οι υπουργοί Παιδείας μόλις αναλαμβάνουν θέλουν να δείξουν έργο. Και τα γκρεμίζουν όλα των προηγουμένων και στήνουν από την αρχή…. τα καινούργια. Και φυσικά στην Βουλή περνάνε μόνο με την πλειοψηφία του Κυβερνώντος κόμματος. Αν δεν καταλάβουν ότι η παιδεία πρέπει να προχωράει με 300 ψήφους κάθε φορά. Ώστε ανεξάρτητα από το ποια είναι η κυβέρνηση κάθε φορά, το πρόγραμμα της παιδείας να μην αλλάξει. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους κρατούντες.Αν κάθε τρεις και λίγο αναστατώνονται οι οικογένειες, οι καθηγητές και οι μαθητές “δεν ξέρουν τι πρέπει να κάνουν” γιατί αλλάζουν τα συστήματα και αυτό είναι ψιλά γράμματα.
Η αίσθηση που έχω όλα αυτά τα χρόνια είναι ότι μετράει περισσότερο να μπορούν να πουν τι κάνανε… για παράδειγμα ότι πήρανε πχ 5000 διαδραστικούς πίνακες. Τώρα αν χρησιμοποιήθηκαν ή μουχλιάζουν σε αποθήκες είναι δεύτερο. Αν οι εκπαιδευτικοί έμαθαν να αξιοποιούν αυτά τα νέα μέσα ή όχι και αυτό είναι δεύτερο. “Εμείς όμως τους πήραμε τους πίνακες… άρα κάναμε έργο!!!”
Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Όλοι…μικροί – μεγάλοι. Και οι αλλαγές θα είναι ραγδαίες. Και εμείς πρέπει να τις βιώσουμε και να τις εμπεδώσουμε αλλά το κυριότερο…πρέπει να μπορούμε να τις αξιοποιήσουμε. Και αυτό είναι το στοίχημα που πρέπει να κερδίσουμε.
Δεν συνεχίζω τη σειρά. Όσοι θέλουν ας το δουν το βιντεάκι όσες φορές θέλουν. Είναι βέβαιο ότι κάθε φορά θα βρίσκουν καινούργια πράγματα. Σίγουρα δεν είναι πανάκεια ούτε όλα όσα λέει είναι σωστά αλλά σίγουρα… σε κάνει να σκέφτεσαι.
Σήμερα του Αγίου Ευτυχίου οπότε η “Ευτυχία” γιορτάζει. Χρόνια πολλά λοιπόν.
Τη καλησπέρα μου.
