Τι σημαίνει συμμαθητής…

Ήταν 1979. Τότε καμιά εκατοστή 17άρηδες τελειώνανε το 2ο Λύκειο Αρρένων Βύρωνα. Είχαμε ένα δύσκολο καλοκαίρι με διάβασμα μπροστά μας μια και τότε οι εξετάσεις γίνονταν Σεπτέμβρη. Και φυσικά δεν θα πω ότι τότε είμασταν όλοι μαθητάρες και γίναμε μεγάλοι και τρανοί. Βγήκαμε στο κόσμο μη γνωρίζοντας τίποτα. Τι πρωτότυπο. Και δεν ξέραμε τι θα κάνουμε… σαν μεγαλώσουμε. Άλλο πρωτότυπο.  Όσοι “ήταν τυχεροί” μπήκαν σε κάποιο πανεπιστήμιο και πήραν μια “πίστωση χρόνου” τεσσάρων ετών (ή και παραπάνω). Οι άλλοι κοίταξαν πως θα συνεχίσουν. Άλλοι ξαναδώσανε, άλλοι φύγανε εξωτερικό, άλλοι ψάξανε να βρούνε το δρόμο τους με τις δυνατότητες που είχαν.  Ομως όποιο δρόμο και αν πήραμε κάτι έμεινε.  Έμεινε μια “κόλλα” που εξακολουθεί να μας τραβάει και να μας φέρνει κοντά.Να μας κάνει χαρούμενους στα καλά νέα συμμαθητών και να λυπούμαστε στις λύπες τους. Το ότι έχουμε να βρεθούμε 15 και 20 χρόνια δεν λέει τίποτα απολύτως.

Τι μπορεί να είναι αυτή η κόλλα; (Από εδώ και κάτω είναι απαγορευμένο κείμενο και δη για τους μαθητές μου).

Οι πλάκες στη τάξη; Τα ξυπνητήρια που κυκλοφορούσαν την 7η ώρα τα απογεύματα πριν το φροντιστήριο; (Φυσικά και είχαμε πρωί απόγευμα και φυσικά πηγαίναμε φροντιστήριο στο κέντρο.)  Μήπως τα σάντουιτς που φτιάχναμε για να τη βγάλουμε μέχρι τις 11 που θα γυρνούσαμε στο σπίτι – και φυσικά τα τρώγαμε στη τάξη. Μήπως το ράγκμπυ που παίζαμε (έτσι το λέγαμε γιατί είχαμε απλά μια μπάλα-πεπόνι του ράγκμπυ) Στη πραγματικότητα μάλλον ξύλο παίζαμε.. Κάθε Παρασκευή μεσημέρι τη τελευταία ώρα παίζαμε πρακτικό κλασσικό. Πολύ σπρώξιμο πολύ αγκωνιά, αλλά όχι καυγάς. Μπορεί να φεύγαμε μελανιασμένοι αλλά φεύγαμε όλοι μαζί. Μήπως η πενθήμερη και το κυνήγι που κάναμε στα σχολεία που είχαν κοπέλες (μικτά ή – η καλύτερή μας- θηλέων).  Και μετά τα πάρτι, οι βόλτες, οι πρώτοι έρωτες αλλά και οι γάμοι, οι κουμπαριές, και όλα όσα συνήθως ακολουθούν.

Περνάει ο καιρός και βρισκόμαστε σε ένα γήπεδο 5Χ5. Είμασταν στα 40 μας. Και η μέση ηλικία …40. Η ομάδα (ένα όνομα και για τις δυο): ” millenium ” γιατί όταν παίζαμε μέσα στο γήπεδο ήταν …μισή χιλιετία. (τουλάχιστον) με τους αναπληρωματικούς. Και η ώρα άγρια 1-3 το μεσημέρι. Και εκεί έγινε ένα περιστατικό  που το αναφέρω για να καταλάβετε τι εννοώ.

Ο Γιώργος έχει μαυρίλες και κρίση των 40 (μπα καλέ, πρώτη φορά ξανασυμβαίνει, … μα τι λένε;;;;), ότι δεν έχει κάνει τίποτα και έχουν περάσει τα χρόνια και … και … και …

Και του λέει ο Γιάννης τα εξής που τα άκουσα και κουφάθηκα  αλλά και το ευχαριστήθηκα. Διαβάστε και …κουφαθείτε και εσείς.

-Να σου πω κάτι που έχεις κάνει και δεν το έχεις πάρει χαμπάρι; (Ναι είπαμε και οι δύο) Το ότι σήμερα είμαι αυτό που είμαι το οφείλω σε εσάς και σε μεγάλο βαθμό σε εσένα – λέει στον Γιώργο.  Κόκκαλο ο Γιώργος. Γιατί; ρώτησε. Συνεχίζει ο Γιάννης… Όταν εγώ ήμουνα στο Λύκειο ήμουν ένα ρεμάλι. Είχα μπλέξει στη “νύχτα”, έφευγα το απόγευμα και γυρνούσα χαράματα και συνήθως κοιμόμουνα. Για δε το σχολείο ούτε κουβέντα. Είχα ήδη χάσει δυο χρονιές (αυτό το ξέραμε – τα άλλα εγώ όχι) Και εσείς με αγκαλιάσατε σαν ομάδα. Κανένας δεν ρώτησε ποιος είμαι τι είμαι και τι κάνω.  Για όλους σας ήμουνα ο συμμαθητής σας, και μέσα από αυτή τη συμπεριφορά σας μπόρεσα να δω τι σημαίνει να έχεις οικογένεια πίσω σου (κανένα σχόλιο εδώ), και τι σημαίνει να έχεις φίλους. Εσύ δε -λέει στο Γιώργο – με πήρες κοντά σου στα μαθήματα και (ήταν κοντά τα γράμματα στα επώνυμα) και διαβάζαμε μαζί. Όχι ότι καταλάβαινα αλλά με βοήθησες και με τις εξετάσεις που μου έλεγες, ότι μπορούσες, τελικά είδα ότι μπορούσα και εγώ να κάνω κάτι για μένα. Και προσπάθησα όσο μπορούσα και τελείωσα. Επειδή είσασταν εσείς. Και τώρα έχω δουλειά, οικογένεια, σπίτι, παιδιά  και είμαι σε μια κατάσταση που την οφείλω σε εσάς. Μη μου λες λοιπόν ότι δεν έκανες τίποτα (!!!) Και εμείς τον ακούγαμε χωρίς να μπορούμε να πούμε τίποτα.

Γιατί όλα αυτά; Μα κλείσαμε τα τριάντα χρόνια από την αποφοίτηση και έχουμε ξαμολυθεί να τους μαζέψουμε και έρχονται … τρέχοντας.  Βέβαια έχουμε … απουσίες δυστυχώς αλλά και αυτά…αναμενόμενα είναι.

Πολύ μου αρέσουν αυτές οι φάσεις. Στήνω και άλλη μια μάζωξη για την εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο των Ιωαννίνων στο χημικό. Θα σας ενημερώνω σχετικά.

Έχοντας λοιπόν τέτοιες εμπειρίες μπορείτε να καταλάβετε γιατί κυνηγάω τους μαθητές μου να φτιάξουν σύλλογο και αυτοί σφυρίζουν αδιάφορα. Τι να κάνω…. Προσπαθώ αλλά μάλλον βαριούνται. Δεν πειράζει. Τώρα είναι στα 35 οι παλιοί μαθητές μου ίσως όταν φτάσουν στα… χρόνια μου να το δουν διαφορετικά .

Τη καλησπέρα μου.