To 9o Πανελλήνιο Συνέδριο των εκπαιδευτικών για τη Χρήση των ΤΠΕ στην εκπαίδευση στη Σύρο
Βράδυ έξω από το ΝΕΩΡΙΟ οι ψαράδες ετοιμάζουν τα δίχτυα τους για την επόμενη ημέρα.
Θυμάμαι κάπου στο 2005, είχα αρχίσει να συμμετέχω από την μεριά των εισηγητών σε ημερίδες των σχολικών συμβούλων, με τα θέματα της εποχής : διαθεματικά προγράμματα, περιβαλλοντικά και γενικά πρότζεκτ. Σιγά σιγά η πληροφορική έμπαινε στις τάξεις με ¨πολιορκητικό κριό” το Power point, για όποια σχολεία είχαν υπολογιστή στις τάξεις. Εγώ τότε είχα τον πρόγονο του συγκεκριμένου blog, τη ΒΔΕΛΛΑ όπου έγραφα τους προβληματισμούς μου και τις εμπειρίες μου από την εκπαίδευση. Κάπου εκεί στο 2008 είδα τη πρώτη ανακοίνωση για το 5 συνέδριο της Σύρου και είπα να κάνω τη κίνηση και έστειλα την εργασία μου για το πως μπορεί να χρησιμοποιηθεί το blog στην εκπαίδευση. Είχα ήδη ξεκινήσει να το χρησιμοποιώ σε εφαρμογές στη τάξη. Θυμάμαι ότι η εργασία μου πέρασε από κρίση και έγινε δεκτή. Για εμένα ήταν μια νέα φάση. Μια αναβάθμιση… θα είχα κοινό από όλη την Ελλάδα, θα βγαίναν πρακτικά που θα μένανε και θα διαβάζονταν για πολλά χρόνια σαν βιβλιογραφία αναφοράς. Είχα δουλέψει πολύ και σίγουρα είχα πολλά λάθη. Όμως με είχε απασχολήσει από τον Σεπτέμβρη που πήρα την απόφαση μέχρι και το Φλεβάρη του 2009 που τελικά παρέδωσα την εργασία. Τα γράφω αυτά για να μπορέσετε να καταλάβετε τα επόμενα.
Έρχεται η ώρα του Συνεδρίου. Μπαρκάραμε στις 7.30 στο καράβι… Ένα καράβι συνέδριο. Λες και ήταν κλεισμένο από το συνέδριο. Παντού “περίεργοι τύποι” με τους φορητούς υπολογιστές της εποχής, πολλές συζητήσεις, σχέδια, τελευταίες διορθώσεις στις παρουσιάσεις και στα κείμενα, ένα πλωτό συνέδριο. Και μετά το πρόγραμμα… το μεγαλύτερο πρόβλημά του ήταν οι παράλληλες συνεδριάσεις. Ήταν τόσο πολλά αυτά που ήθελες να παρακολουθήσεις που έπεφτε η μία πάνω στην άλλη. Και ψάχναμε να βρούμε τον τρόπο να τις παρακολουθήσουμε όλες. Και πηγαίναμε από τη μία αίθουσα στην άλλη. Στην εναρκτήρια στο Πνευματικό κέντρο, με τις δύο αίθουσες ανοικτές και μόλις που χωρέσαμε σε δυο θέσεις με λειψή ορατότητα. (πιθανόν γι’αυτό είχαν ξεμείνει. Την επόμενη ημέρα μετά τη παρουσίαση μου που αν και ήταν δεύτερη (9.15 το πρωί τουΣαββάτου) είχα κοινό καμιά 15αριά άτομα εκτός από τους ομιλητές, δηλαδή περίπου 25-30 άτομα στη τάξη. Μετά από κάθε ομιλία είχαμε μετακίνηση πληθυσμών από αίθουσα σε αίθουσα αλλά είχε κοινό για όλους. Και το μεσημέρι στη μεγάλο διάλειμμα με το φαγητό από τις “γυναίκες της Σύρου”, έγιναν όλες οι συζητήσεις, οι γνωριμίες. Όλο το συνέδριο ήταν εκεί, συζητήσεις, ανταλλαγές τηλεφώνων, σχόλια, ιδέες, παρατηρήσεις, συνεργασίες : όλα συζητήθηκαν εκεί.
Το Δημαρχείο της Σύρου – έργο του Τσίλερ.
Και φτάσαμε στο 9ο Συνέδριο που πραγματοποιήθηκε το προηγούμενο τριήμερο. Η διαφορά φάνηκε από την εναρκτήριο συνεδρίαση… Η μισή αίθουσα με πολλά κενά καθίσματα. Το καράβι μάλλον τουριστικό – λόγω και Πρωτομαγιάς – σίγουρα όχι συνεδριακό. Μετά από οκτώ χρόνια μπόρεσα να αναγνωρίσω μερικούς σχολικούς συμβούλους από το συνέδριο αλλά τα δύο χέρια φτάνανε για να τους μετρήσω. Κατά μια άποψη πολλοί ήρθαν το βράδυ (11 περίπου). Αυτό εγώ δεν το είδα την επόμενη ημέρα.
Στην ομιλία του φίλου και συνάδελφου από τη Σχολή, Κώστα Σχοινά, που ήταν “τέταρτος”, οι δύο πρώτοι ομιλητές δεν εμφανίστηκαν καν. Αυτό μου κάνει μεγάλη εντύπωση. Γιατί για να κατεβάσεις εργασία, πρέπει να δουλέψεις και το κάνεις γιατί το θέλεις και γιατί έχεις κάτι να πεις και να μοιραστείς. Και όταν έρχεται η “δική σου ώρα” να το κάνεις, εσύ λείπεις…(!!!!) και δεν λέω, κάτι μπορεί να τους έτυχε αλλά από ότι πληροφορήθηκα ήταν ο κανόνας… σε πάρα πολλές αίθουσες υπήρχαν “κενά” από απουσίες. Προσπαθώ να καταλάβω τη σκοπιμότητα του να δηλώσεις συμμετοχή στο συνέδριο και να μην εμφανιστ
είς. Η επόμενη ήταν με SKYPE ( που δεν υπήρχε αναφορά ) αλλά δεν έγινε δυνατή η σύνδεση (!!!!). Και περιμέναμε μήπως έρθουν… Κατά την άποψη μου κακώς. Για να μη πω ότι θα έπρεπε να “επιβληθεί” κάποια ποινή αποκλεισμού, κάτι… Όσοι ήταν παρόντες ήταν ομιλητές και περίπου 10 άτομα που δεν είχαν ομιλία αλλά ήθελαν να ακούσουν κάτι από εσένα. Και εσύ δεν ήρθες!!!! Δεν υπάρχει κανένας λόγος να σε περιμένω. Τέλος πάντων…
Ο Κώστας Σχοινάς κατά τη διάρκεια της παρουσίασης της εργασίας του.
Μετά μετακινήθηκα στα εργαστήρια, που ήθελα να παρακολουθήσω. Χημικά προϊόντα με απλά μέσα. Είχαν εγγραφεί 4 να παρακολουθήσουν και ήμασταν 12. Η αλήθεια είναι ότι είχα εγγραφεί την προηγούμενη ημέρα. αλλά είχα εγγραφεί. Η συνάδελφος ανταποκρίθηκε στην αυξημένη ζήτηση αλλά το κοινό γενικά δεν βοηθούσε με αποτέλεσμα το εργαστήριο να βγει εκτός χρόνου και μετά τρέχοντας πίσω να παρακολουθήσω τη συνεδρίαση των φυσικών επιστημών. 
Το βιωματικό εργαστήριο των φυσικών επιστημών.
Και βρίσκομαι σε ένα σχεδόν άδειο αμφιθέατρο.
Η πρώτη ομιλία “απουσίαζε”, η δεύτερη ήταν με SKYPE από ένα ριψοκίνδυνο συνάδελφο που χρησιμοποίησε τους αισθητήρες που έχουν τα κινητά των μαθητών του για να πάρουν μετρήσεις φυσικής και να παρατηρήσουν τη κίνηση κάποιων σωμάτων. Ριψοκίνδυνος γιατί ως γνωστόν η “χρήση συσκευών καταγραφής εικόνας και ήχου” απαγορεύονται στα σχολεία. Να σημειωθεί ότι και οι φορητοί υπολογιστές έχουν αυτές τις δυνατότητες. Μετά ακολούθησε μια εφαρμογή που μετρούσε την διαπερατότητα ενός διαλύματος από το φως, αντί για τις φωτοχημικές αντιδράσεις ( η αλήθεια είναι ότι δεν το κατάλαβα πως γίνεται… και κυρίως πως συνδέονται). Η επόμενη έλειπε, πάλι και οι άλλες δύο ήταν πάλι με SKYPE. Στη μια ένας συνάδελφος προσπαθούσε να συνδέσει τον πυρήνα του ατόμου με τον πυρήνα του κυττάρου. Από όσο μπορώ να σκεφτώ μοιράζονται μόνο το όνομα. Πέραν τούτου ουδέν. Στην επόμενη πάλι από μακριά, δεν άντεξα και αποχώρησα διακριτικά.
Έξω βλέπω τον οργανωτή του συνεδρίου και ρωτάω αν στο διάλειμμα θα υπάρξει κάποια συγκέντρωση για φαγητό όπως γινόταν μέχρι πρόπερσι με τις γυναίκες της Σύρου (είναι ομάδα γυναικών που φροντίζει να υπάρχει μαγειρευτό φαγητό σε “οικιακές τιμές” και με δυνατότητα catering). Η απάντηση ήταν αρνητική, και γιαυτό οι συνεδριάσεις έγιναν στο κέντρο, για να δώσουν στους συνέδρους τη δυνατότητα πρόσβασης σε εστιατόρια. Και έτσι χάθηκε και η δυνατότητα να κάνεις κάποιες καλές συζητήσεις με συναδέλφους και να κάνεις κάποιες καλές κουβέντες. Ο καθένας πήρε το δρόμο του για τη πόλη.
Στα εργαστήρια της Κυριακής, δυστυχώς η απουσία του κόσμου ήταν αποκαρδιωτική. Ο εισηγητής και ένα ή δύο άτομα.
Σίγουρα η οικονομική κρίση είναι ένας σοβαρός λόγος για την εικόνα που είδαμε. Ο καθένας σκέφτεται το κόστος της παρουσίας του σε ένα τέτοιο συνέδριο, γιατί έχει ανελαστικά έξοδα. Εισιτήρια, διαμονή, μετακινήσεις. Από την άλλη – χωρίς να έχω εικόνα με αριθμητικά δεδομένα – νομίζω ότι η ανταποδοτικότητα της εγγραφής των 30 και 40 € δεν καλύπτεται με τους καφέδες στο Πνευματικό Κέντρο ή με τη τσάντα με το διαφημιστικό υλικό και το σημειωματάριο που επίσης σε κάποιες περιπτώσεις ήταν διαφημιστικό. Επιμένω πάντως ότι το συνέδριο είναι η συγκέντρωση το μεσημέρι του Σαββάτου.
Δεν ξέρω αν οι κριτές δέχθηκαν εργασίες που δεν έπρεπε. Προσωπικά θεωρώ ότι αυτός που καταθέτει μια εργασία, έχει κάτι να πει, άρα καλό είναι να του δοθεί το βήμα. Αλλά να έχει κάτι να πει. Και να πληρεί κάποιες προδιαγραφές. Από την άλλη δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο να μπεις στη διαδικασία του συνεδρίου, να γράψεις εργασία, να τη περάσεις αξιολόγηση, να τη στείλεις, να εγγραφείς και τελικά να μην έρθεις καθόλου.Το βρίσκω εκτός των άλλων πολλαπλά προσβλητικό. Και στους οργανωτές του συνεδρίου, και στους κριτές που του έδωσες μια εργασία να αξιολογήσει, που εσύ δεν υποστηρίζεις – αφού δεν έρχεσαι να τη παρουσιάσεις – και φυσικά στο κοινό του συνεδρίου που έρχεται να σε ακούσει.
Είπαν ότι γίνονται πολλά συνέδρια πλέον και είναι δύσκολο να βρεθούν αξιόλογες εργασίες. Μπορεί να ισχύει, αλλά αν εσύ έχεις κάτι να πεις μπορείς να βγεις μπροστά. Και όσα συνέδρια και αν γίνονται θα μπορούσαν να βρεθούν μια χιλιάδα άνθρωποι για όλα τα συνέδρια μαζί, που να έχουν κάτι να πουν. Νομίζω ότι όλα έχουν συμβάλλει.
Προσωπικά στεναχωρήθηκα αλλά και προβληματίστηκα. Γιατί έχοντας ενεργό δράση τα τελευταία χρόνια μέσα από τις επιτροπές αξιολόγησης, που είχα τη τιμή να συμμετέχω, αλλά όντας και προσκεκλημένος εισηγητής πέρυσι στη Θεσσαλονίκη, έχω την ανάγκη να βλέπω τα αδελφά συνέδρια Σύρου και Θεσσαλονίκης, να προχωράνε και να τραβάνε κόσμο, να είναι λόγος συζήτησης και χώρος ανταλλαγής απόψεων αλλά και ιδεών. Είναι ο χώρος που γνώρισα ανθρώπους που μοιράζονται τις ίδιες ανησυχίες με εμένα, ονειρεύονται την ίδια τάξη με εμένα.
Τις προηγούμενες φορές στο καράβι σκεφτόμασταν τι μπορούμε να κάνουμε και εμείς για το επόμενο συνέδριο. Σχεδιάζαμε την εργασία που θα κατεβάζαμε και σχολιάζαμε όλα όσα είχαμε δει και ακούσει. Χθες στο καράβι συζητάγαμε τι είδαμε και τι ακούσαμε. Γενικά υπήρχε μια απογοήτευση.
Φυσικά και ισχύει το “οπου’ναι απ’εξω από το χορό, πολλά τραγούδια ξέρει” και φυσικά δεν μπορώ να ξέρω την δουλειά και το κόστος που έχει ένα τέτοιο συνέδριο. Όμως μπορώ να περιγράψω αυτά που είδα όπως και να περιγράψω τα συναισθήματα που μου προκλήθηκαν από το συνέδριο.
Η Σύρος είναι όμορφο νησί οπότε μπορείτε να δείτε και λίγες φωτό…
Και όμως είναι ανατολή… Τι να κάνω. Ξυπνάω νωρίς. Από τον Αζόλιμνο.
Και ξανά ανατολή… λίγο πιο ψηλά.
