Πρώτη φορά στο pontium…

Χθες ήταν η αποφοίτηση των τελειόφοιτων της Σχολής. Ήταν η πρώτη φορά που σαν διευθυντής του Λυκείου, θα έπρεπε να πω δυο λόγια στους μαθητές πριν ξεκινήσουν για την επόμενη φάση της ζωής τους.  Συνήθως μιλάνε οι διευθυντές στην αρχή. Εγώ επέλεξα να μιλήσω στο τέλος, για να κλείσω τους “χαιρετισμούς” και να αρχίσει η εκδήλωση της αποφοίτησης.  Έτσι μου κάνανε τη χάρη και με βάλανε να μιλήσω τελευταίος. Όσο πλησίαζε η χθεσινή μέρα, τόσο ανέβαινε η αγωνία… τι θα πω, πως θα το πω, πως θα φανεί…και άλλα τέτοια. Μετά έπρεπε να σκεφτώ ποιους να αναφέρω. Και πόσο το καθένα. Τελικά τα έβαλα σε μια σειρά. Οι μαθητές στο κέντρο. Μια αναφορά στους καθηγητές, μια αναφορά στους γονείς, και λίγο περισσότερο το σχολείο.

Σάββατο πρωί… Μολύβι, χαρτί και φύγαμε… Οι λέξεις πέφτανε στο χαρτί η μία μετά την άλλη. Οι εικόνες και οι μνήμες γίνονταν λέξεις και προτάσεις. Και το χαρτί γέμιζε. Και μετά το άλλο και μετά το άλλο και μετά το τέταρτο… και κάπου εκεί το έκλεισα.  Ωραία… για να δω…Βγάζει νόημα; Διαβάζοντας το συγκινήθηκα… Αμάν. Αυτό δεν το είχα υπολογίσει.  Κάτσε να το πληκτρολογήσω και να το ξαναδιαβάσω για το δω άλλη μια φορά.  Calibri 11 στιγμές. Δυο τρεις διορθώσεις και έτοιμο. Περισσότερο στις διατυπώσεις και όχι επί της ουσίας.

Το ξαναδιαβάζω…μονορούφι, σαν τα παιδάκια του δημοτικού που λένε το ποίημα τους και βιάζονται να φύγουν από τη σκηνή. Δεν λέει.Πάμε πάλι, να βάλω λίγη έκφραση, κανένα κόμμα, έτσι να αποκτήσει λίγο νόημα. Κοιτάζω τον χρόνο… δύο λεπτά μου είχαν δώσει… Με τίποτα αλλά και πάλι ήταν 3-4 λεπτά. Όχι υπερβολικό αλλά όχι δύο λεπτά. Πάμε πάλι να δούμε αν μπορεί να γίνει λιγότερο…Μπα μια από τα ίδια.

ΟΚ τουλάχιστον να το πούμε ολόκληρο και να έχει νόημα… και ολοκλήρωσα το κείμενο για να το διαβάσω…

Κατέληξα σε αυτό το κείμενο :

Καλησπέρα, καλώς ήλθατε.

Είμαι 28 χρόνια στο σχολείο

Έχω παρακολουθήσει 27 αποφοιτήσεις

 Πρώτη φορά στο πόντιουμ για να μιλήσω. 

Κάθε φορά όμως η ίδια συγκίνηση. Όλες τις φορές. Ανεξαιρέτως.

Έτσι που σας κοιτάζω σήμερα, βλέπω κάτι διαφορετικό, κάτι «άλλο». Δεν βλέπω τους μαθητές που μέχρι χθες ήταν στα θρανία και στους διαδρόμους. Βλέπω εκείνους τους νέους ανθρώπους που είναι έτοιμοι να ξεκινήσουν το ταξίδι της ζωής.  Που έχουν τη δυναμική να φτιάξουν ένα καλύτερο κόσμο.

Κοιτούσα προχθές την ομαδική φωτογραφία στο χολ που μου έστειλε η Εργίνα και σκεφτόμουν τι βλέπω. Τι είναι αυτό που δεν φαίνεται και αξίζει όσο δεν φαντάζεστε. Και τότε το είδα. Το είδα στα πρόσωπά σας. Είδα την αγάπη, τον σεβασμό, την εμπιστοσύνη, την εκτίμηση… Αυτός που ξέρει το βλέπει. Αυτός που δεν ξέρει το αισθάνεται. Όπως μου είχε πει μια φορά σε σχολική επίσκεψη ένας διευθυντής ραδιοφωνικού σταθμού. «Πάντα έτσι είστε;» και όταν τον ρώτησα τι εννοούσε, μου απάντησε «αν πάντα υπάρχει αυτή η οικειότητα και ο σεβασμός μεταξύ μαθητών και καθηγητών και από τις δύο πλευρές.» Και του απάντησα ότι “ΜΟΝΟ έτσι είμαστε.”

Και νάμαστε σήμερα εδώ, κάνοντας το τελευταίο βήμα. Το ένα πόδι πατάει στο χώμα που γράφει «τελειόφοιτοι» και το άλλο στο χώμα που γράφει «απόφοιτοι». Και είστε έτοιμοι με μισό βήμα ακόμα να δημιουργήσετε τη νέα γενιά των αποφοίτων της Σχολής μας, τη γενιά του 2018. Τα αποτελέσματα σας στις εξετάσεις μας έδειξαν ότι τα επόμενα βήματά σας, στον χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης πλέον, θα είναι ένα ταξίδι στη γνώση, στην ανακάλυψη, ένα ταξίδι σε δρόμους που θα χαράξετε εσείς. Θα δείτε και θα ανακαλύψετε πράγματα που εμείς δεν μπορούμε να φανταστούμε καν. Και αυτό για εμάς θα είναι η καλύτερη ανταμοιβή. Γιατί για εμάς τους καθηγητές σας, η προσμονή μας είναι τα παιδιά που είχαμε πριν κάποια χρόνια στα χέρια μας σαν μαθητές, να προχωράνε και να αφήνουν το ίχνος τους στον κόσμο κάνοντας τον καλύτερο.

Βάλτε στόχο τα όνειρα σας και αγωνιστείτε για αυτά. Όλοι εμείς εδώ στο σχολείο όπως ήμασταν δίπλα σας όλα αυτά τα χρόνια θα παραμένουμε δίπλα σας. Πιστεύω ότι σας φέραμε πιο κοντά στα όνειρά σας. Και τώρα θα σας δούμε να τα πραγματοποιείτε.

Όμως μη γελιέστε, η σημερινή μέρα δεν είναι ένα τέλος. Είναι μια αρχή. Μια αρχή για το μεγάλο ταξίδι της ζωής. Με ό,τι και αν σημαίνει αυτό. Χαρές, λύπες, ανατροπές, επιτυχίες, αποτυχίες… έχει απ όλα. Όμως να θυμάστε «γιατί το δέντρο αντέχει στους ανέμους». Γιατί έχει γερές ρίζες. Ρίζες που πήρατε από τις οικογένειές σας και το σχολείο σας.

Το σχολείο σας που θα αποτελεί πάντα το κοινό σημείο αναφοράς για όλους σας.

Το σχολείο σας που θα αποτελεί πάντα για εσάς ένα σταθερό, ασφαλές λιμάνι για να σας δεχτεί και να περιμένει με ανυπομονησία και αγωνία, να μαθαίνει νέα σας.

Άντε λοιπόν… Μισό βήμα έμεινε… Ας το κάνουμε.

Και όπως γίνεται συνήθως… τα προγράμματα δεν τηρούνται. Έτσι ανεβαίνω στο πόντιουμ και βλέπω αυτό : (γεμάτο)

Πάνω από 420 άτομα γέμισαν τον χώρο. 

Η πρώτη φράση… “Α! Ωραία”… είμαι εκπαιδευμένος από τα συνέδρια αλλά σε κοινά των 15-20 ατόμων… όχι 420. Αποφάσισα να μη κοιτάζω κάτω στο κόσμο. Μετά βάζω το γυαλί, παίρνω ύφος και αρχίζω να διαβάζω… και σκέφτηκα πόσο μου τη δίνουν οι “αναγνώστες” στα συνέδρια και όπου αλλού γενικά. Κυρίως στο Power Point που έχει γίνει δεκανίκι του “αδιάβαστου”. Και αρχίζω να λέω “απ’ έξω” το κείμενο και κάποια στιγμή καταλαβαίνω ότι “πήδηξα γραμμή” (κν κάτι ξέχασα). Ψάχνω να δω τι ξέχασα και σκέφτομαι “τώρα θα γίνει χαμός” και εκεί θυμήθηκα τη φράση της Ιωάννας… “Σε αυτές τις περιπτώσεις λες αυτό που βγαίνει από τη καρδιά σου.”  Και αυτό έκανα.  Έβγαλα τα γυαλιά, γύρισα προς τους μαθητές, και τους είπα περίπου αυτά που είχα γράψει, όπως μου έρχονταν όταν τα έγραφα γιατί ήταν αυτά που αισθανόμουν.

Κάποια στιγμή σε μια παύση, κοιτάζω προς τους υπόλοιπους, γονείς και καθηγητές, και υπήρχε αυτή η εκκωφαντική σιωπή, δεν ακουγόταν τίποτα. Δεν έκατσα να το σκεφτώ. Συνέχισα και ολοκλήρωσα τον λόγο μου.  Αν το “θα φανεί στο χειροκρότημα” ισχύει, ο λόγος άρεσε πολύ.

Κάπως έτσι βρέθηκα για πρώτη φορά στο πόντιουμ του διευθυντή, να μιλάω στους απόφοιτους της σχολής μας. Οι σκέψεις πίσω από αυτή την εμπειρία, δεν γνωρίζω αν είναι πρωτότυπες και μόνο δικές μου.

Και κλείνει ο πρώτος χρόνος στη διεύθυνση της Σχολής. Και για να απαντήσω στο ερώτημα που είχα βάλει στην αρχή της χρονιάς “πόσο δύσκολο είναι να είσαι διευθυντής λυκείου”, η απάντηση είναι ότι είναι δύσκολο ΑΛΛΑ αν έχεις καλούς συνεργάτες γίνεται πολύ πιο εύκολο. Έτσι η υποδιευθύντρια κ Ιωάννα Σαββινιδου, και η γραμματέας του Λυκείου κ Βερόνικα Δελόγλου, μοναδικές και οι δύο, κάνανε αυτή τη χρονιά πολύ πιο εύκολη. Αλλά και όλοι οι συνάδελφοι,ο καθένας μόνος του αλλά και όλοι μαζί αποτελούν εκείνη τη δύναμη που βγαίνει προς τα έξω σαν Ελληνογαλλική Σχολή Ευγένιος Ντελακρουά.  Αυτά που λένε για τους καπετάνιους και το κεφάλι του ψαριού και άλλα, λίγη σημασία έχουν αν η ομάδα δεν δουλεύει σωστά. Και αυτή η ομάδα δουλεύει. Καλό καλοκαίρι σε όλους.

Την καλημέρα μου.