“Σμιλεύοντας” το κορμί μου.

Η εγγραφή αυτή είναι η εκατοστή. Αυτό σημαίνει ότι εκατό μέρες από την στιγμή που μετακόμισα στο “δικό μου σπίτι” έχω αντιμετωπίσει το πληκτρολόγιο και έχω γράψει κάτι. Το τι είναι αυτό το κάτι… συνήθως σκέψεις δικές μου που μοιράζομαι μαζί σας, και με αυτό το τρόπο, όπως συχνά λέω ανοίγω το καπάκι και φεύγει η πίεση της ημέρας.

Επίσης είναι η πρώτη εγγραφή από τον νέο υπολογιστή μου. Ένα “τέρας” σήμερα και μάλλον ξεπαρασμένος αύριο ή άντε στο τέλος της εβδομάδς, όπως γίνεται πάντα στα θέματα της τεχνολογίας. Αμέσως μετά θα τον δοκιμάσω για να δω αν μπορεί να φτιάχνει αυτά για τα οποία αγοράστηκε να φτιαχνει … ΤΑΙΝΙΕΣ. Ξύπνησε ο Spielberg μέσα μου. Τέλος πάντων.

Πάντα προσπαθούσα να έχω μια σφαιρική άποψη για τα πράγματα. Και η άποψη αυτή πέρασε και στον τρόπο που με έβλεπα. Σφαιρικό. Αργότερα κατάλαβα ότι δεν ήταν μόνο η “οπτική γωνία” αλλά και πραγματικότητα δηλαδή όντως από όπου και να με έβλεπες ήμουν σφαιρικός. (Κλασσική ιδιότητα της σφαίρας… να φαίνεται ίδια από όπου και αν την δεις.) Οι φίλοι γκρινιάζανε ότι το παράκανα, αλλά εγώ παρεξηγιόμουνα και αδιαφορούσα. Μετά από πολλά χρόνια και μετά από τα αναπόφευκτα προβλήματα που άρχισαν να εμφανίζονται, αποφάσισα ότι έπρεπε να είμαι τουλάχιστον “ελλειπτικός”. Για το ευθύγραμμος δεν το συζητάω.

Έτσι εδώ και 10 μήνες έχω ξεκινήσει ένα αγώνα που ξεκινάει από το μυαλό, περνάει στο μάτι και από το μάτι στο στόμα και στο στομάχι. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι στο μυαλό. Δεν θέλω να κάνω τον ειδήμονα, αλλά στο μυαλό είναι το παν. Και η απόφαση πρέπει να είναι συνειδητή και ουσιαστική.

Μέσα σε αυτό το διάστημα έχω χάσει 23 κιλά. Για όσους έχουν απορία, είμαι περίπου στη μέση. Θέλω άλλα τόσα τουλάχιστον. Αλλά σημασία έχει η αλλαγή που εγώ αισθάνομαι. Η ποιότητα ζωής μου έχει αλλάξει ήδη σημαντικά. Η ψυχολογία μου επίσης έχει αλλάξει μια και μπορώ να “με δω στο καθρέπτη”. Τα παντελόνια μου έχουν κοντύνει μια και ήταν αγορασμένα για να κάθονται κάτω από τη κοιλιά ενώ τώρα είναι πάνω από αυτή. Για να μη πω ότι είναι αγορές του Σεπτεμβρίου – τρία νούμερα μικρότερα, και ήδη πέφτουν.

Και πάμε στη “σμίλη”. Το γυμναστήριο. Ξεκίνησα πριν 2 μήνες (20 Σεπτέμβρη) και πάω 4 μέρες τη βδομάδα από μια ώρα περίπου. (Τώρα που είναι κλειστό το σχολείο κάθομαι λίγο παραπάνω) και κάνω κυρίως περπάτημα. 4-5 χιλιόμετρα καθε φορά. Είναι βαρετό σε βαθμό που δεν περιγράφεται. Προσπαθώ με μουσική να έρθω σε μια ρέγουλα αλλά δεν είναι εύκολο. Τέλος πάντων γίνεται. Μετά λίγο γυμναστική γιατί πρέπει να βάλουμε και λίγο “μυική μάζα” μέσα. Είναι λογικό και αναμενόμενο οτι με τόσα χρόνια που έχω όλο αυτό το “φορτίο” να έχω ξεχειλώσει.  Όταν φύγουν τα κιλά… κάτι πρέπει να μείνει. Και αυτό πάω να “σώσω”. Σίγουρα πάντως η κίνηση είναι κάτι που είχαμε πάντα στη ζωή μας και το χάσαμε. Γιατί; Μα γιατί είμαστε στο καναπέ ή στο αυτοκίνητο ή τέλος πάντων στο γραφείο και δεν κάνουμε τίποτα (από κίνηση εννοώ) και τρώμε. Πως να μη μαζέψεις πράμα. Και για το χρόνο.. τελικά βρίσκεται. Εγώ ποτέ δεν είχα και να που βρήκα.

Και πάμε στην απολογία. Κάθε 15 μέρες επισκέπτομαι τη διατροφολόγο, όπως λέμε τώρα μια και κάνω “διατροφή” (και όχι δίαιτα για να έχω διαιτολόγο… έτσι αλλάζουν τα πράγματα). Τέλος πάντων. Και εκεί με ζυγίζει… ναι να μη σχολιάσω παραπέρα… και κάνει κριτικη για το πόσα έχασα. Πότε γραμμάρια πότε κιλά. Και στα κιλά είναι ευχαριστημένη στα γραμμάρια “γκρινιάζει”. Μα κυρία μου εγώ είμαι ευτυχισμένος με τη νέα μορφή μου γιατί πρέπει να αισθάνομαι ένοχος που έχασα μόνο 100 γρμ το 15ήμερο αντί τα δυο κιλά που θα έπρεπε. Εγώ δεν θέλω να τα χάσω όλα μαζί. Τόσα χρόνια έκανα να τα αποκτήσω. Το σύνδρομο στέρησης το δικό μου το σκέφτηκε κανείς; Από όλη τη διαδικασία αυτό είναι που με ενοχλεί περισσότερο από όλα. Η αίσθηση του να είσαι υπόλογος για κάτι που σε τελική ανάλυση δεν σε νοιάζει. Και σε βάζει μπρος στις ευθύνες του τύπου…”Μα έχετε κάνει τόσο καλή δουλειά… (κν μη τα κάνεις σκ… τώρα που σε βλέπω… έτοιμος είσαι…)  και άλλα τέτοια.

Αυτό που βλέπω είναι  ότι ό, τι και να γίνει φταίμε. Φταίμε γιατι παχύναμε, φταίμε γιατί δεν αδυνατίζουμε όσο πρέπει, φταίμε για το ένα, … για το άλλο και πάει λέγοντας. Μια ζωή ένοχοι.

Πάντως αν κάποιος  από φίλους – γιατί μονο αυτοί μιλάνε – σας πει ότι πήρατε κιλά μη το προσπεράσετε και άμεσα να κοιτάξετε πως θα βάλετε τη κίνηση στη ζωή σας.

Τη καλησπέρα μου.

Tags: αδυνάτισμα, γυμναστήριο, δίαιτα, Διατροφή, φροντίδα του εαυτού μου