Τι σημαίνει συμμαθητής… (μέρος 2ο)

Είναι γεγονός πως περνάνε τα χρόνια. Πολύ περνάνε τα χρόνια. Έτσι από το 1979 πέρασαν … 30 χρόνια(!!!). Και είπαμε να βρεθούμε. Να βρεθούμε όλοι όσοι ξεσχολίσαμε τη χρονιά εκείνη. Συνολικά είμασταν περίπου 110 παιδιά και μαζευτήκαμε 40. Είχαμε – δυστυχώς – και αρκετούς που δεν είναι πια “μαζί μας” αλλά και μερικούς δικαιολογημένα απόντες. Έχουμε πιάσει λίγο όλο το κόσμο. Έχουμε καμιά δεκαριά “στα εξωτερικά”. Άρα μαζευτήκαμε σχεδόν οι μισοί. (Αν μετρήσαμε και μερικούς που ξεχάσαμε – άτιμο Αλτσχάιμερ – καλά είμασταν. )

Νάμαστε λοιπόν στο σχολείο από όπου ξεκινήσαμε πριν 30 χρόνια να λέμε και να θυμόμαστε πως ήτανε το σχολείο τότε και πως ήταν τώρα, που ήταν οι αίθουσες μας. Τότε είμασταν 3 τμήματα, 2 πρακτικά και ένα κλασσικό. (2Χ38  + 1Χ44 μαθητές μόνο). Δίπλα στο γήπεδο οι σημερινοί απόφοιτοι (του 2009) ετοιμάζανε μια μουσική βραδιά και κάνανε πρόβες. Εκεί ήταν και κάποιοι καθηγητές αλλά και αρκετοί από το σύλλογο γονέων.  Αρκετές φορές αναρωτήθηκα τι θα σκέφτονταν αυτοί οι μαθητές αν ξέρανε ποιοι είμαστε και πως είμασταν πριν 3ο χρόνια στις ίδιες αίθουσες και στα ίδια θρανία (σχήμα λόγου το τελευταίο).

Από τις 7 αρχίσαμε να μαζευόμαστε και κάθε ένας που έμπαινε στο προαύλιο να ξεκινάει ένα σούσουρο…

– Ρε σεις ποιος είναι αυτός;

– Δικός μας είναι;

– Α!!!Ρε συ είναι ο …Γιώργος.

– Ποιος Γιώργος ρε μ…κα (ναι έχουμε ακόμα το ίδιο επώνυμο όπως τότε)

– Ο Γιώργος ο ….

– Α!!!!Ναι ρε… πω πω !!!

Μετά από λίγο πάλι…

– Αυτός; Δικός μας είναι; …

– Όχι ρε αυτός είναι “γονιός” ήρθε για τη γιορτή. Λες και εμείς δεν είμασταν “γονιοί” και δεν είχαμε παιδιά σε αντίστοιχες ηλικίες και φάσεις. Το μεγαλύτερο παιδί της σειράς μας είναι …28 χρονών (!!!) Βιαστικός ο μπαμπάς του… δάσκαλος τώρα.

Και έτσι με αμοιβαίες “συστάσεις” τελικά τους γνωρίσαμε όλους. Μερικοί πρέπει να ομολογήσω ότι δεν ήταν καθόλου, μα καθόλου εύκολο.  Καθίσαμε στο σχολείο μέχρι τις 8.00 και μετά σειρά είχε η … ταβέρνα. Με το πανό μας που τα έλεγε όλα. Μα όλα… Λύκειο Αρρένων Βύρωνα Απόφοιτοι 30 χρόνια… Δεν άφησαν τίποτα στη φαντασία. Και όσο περιμέναμε τόσο μαζευόμασταν… και μαζευόμασταν… και μαζευόμασταν. Και δώστου και βάζαμε τραπέζια και τραπέζια και τραπέζια. Από μία σειρά έγινε γωνία και κατέληξε σε Π. Μια χαρά είμασταν. Και μιλάγαμε και μιλάγαμε και μιλάγαμε… Αρκετοί είχαν να βρεθούν από τότε… τότε ντε!!! Καλά το 1979.

Πρέπει να μιλάγαμε… για τρεις ώρες συνέχεια. Μα συνέχεια … και που να προλάβουμε να τα πούμε όλα.  Γι’ αυτό είπαμε να τα ξαναπούμε αλλά σε 5 χρόνια τώρα.  Τα δέκα είπαν ότι είναι πολλά. Χμ!!! Κάποιοι σχολίασαν με κακία. Όμως επίσης σχολιάσαν ότι τους δώσαμε να γράψουν τα στοιχεία τους και δεν… είχαν τα γυαλιά τους.  Όχι τα μυωπικά… τα άαααααλλλλλλλα. Αυτά τα   (πως τα λένε…) πρεσβυωπίας. (Πω πω ούτε να το πω δεν μπορώ!!!)  Και μετά τη ταβέρνα είχε βέβαια…ποτάκι. Τελικά κατά τις 2.30 μμ (μετά μεσονύκτιο) είπαμε να μαζευτούμε σπίτια μας.

Η αλήθεια είναι ότι αυτή η βραδιά περισσότερο μας έκανε να αισθανθούμε την ανάγκη να βρισκόμαστε πιο συχνά. Και μια και δεν μπόρεσα να κάνω κάτι με τους απόφοιτους μαθητές μου μάλλον θα ασχοληθώ με τους απόφοιτους συμμαθητές μου. Έτσι θα μαζέψω τα mail τους και συχνά πυκνά θα τους ενημερώνω για το τι παίζει.

Φυσικά και δεν μπορούσαμε να ξεχάσουμε την τελευταία απώλεια και είπαμε να βοηθήσουμε… τώρα πως να βοηθήσεις… τέλος πάντων.  Απλά δώσαμε το παρόν και είπαμε ότι εδώ είμαστε.

Και έτσι τελείωσε η χθεσινή μέρα. Άφησε μια γλυκιά ανάμνηση αλλά και μια υπόσχεση για το μέλλον.  Μας έφερε κοντά και για μια ακόμα φορά μας έδειξε ότι τα σχολικά χρόνια δεν είναι απλά μια συνύπαρξη αλλά “κάτι” μια κόλλα όπως είχα ξαναπεί που συνδέει κάποιους πολύ διαφορετικούς ανθρώπους και τους κάνει να γίνονται ένα.

Το επόμενο ραντεβού τώρα είναι για τα Γιάννενα όπου θα βρεθούμε οι χημικοί που μπήκαμε το 1979. Χμ!!! Περιττό να πω ότι το περιμένω πως και πως. Και μια και εγώ έκανα τις πρώτες επαφές νομίζω ότι δεν είμαι μόνο εγώ που το περιμένω. Θα έχετε βέβαια και εκεί την ανταπόκριση όταν έρθει η ώρα.Υπομονή λοιπόν.

Τη καλησπέρα μου.