Ένας πολύ μικρός κόσμος…
Λένε ότι το Ιντερνετ απομονώνει και αποξενώνει τον άνθρωπο. Ίσως. Πάντως εμένα μου έχει διευρύνει σημαντικά τους ορίζοντες και με έχει γνωρίσει με ανθρώπους που έχουν μπει στη ζωή μου. Ανθρώπους που δεν θα γνώριζα ποτέ και σαφώς δεν θα είχα αυτή την προσωπική επαφή.
Αφορμή για αυτή την εγγραφή είναι το χθεσινό Ασμπέτα. Το ασμπέτα για όσους δεν γνωρίζουν είναι μια συγκέντρωση – χωρίς πρόγραμμα, σε άσχετο χρόνο και για όποια αφορμή – ανθρώπων κατά τα άλλα άγνωστων μεταξύ τους που μοιράζονται ένα κοινό χαρακτηριστικό : είναι Bloggers. Πρωτοβρέθηκα σε ΑΣΜΠΕΤΑ πριν περίπου 3-4 χρόνια, δεν θυμάμαι, αλλά από τότε προσπαθώ όποτε γίνεται να είμαι μέσα. Θυμάμαι όταν πρωτοπήγα είχα με περίεργη αίσθηση. Πήγαινα να βρω μια ομάδα ανθρώπων που δεν είχα δει ποτέ μου αλλά είχα “μιλήσει” πολλές φορές μαζί τους μέσα από τα blog τους. Είχα μια εικόνα για το ποιοι είναι – μέσα από τα κείμενα τους – αλλά πέραν τούτου ουδέν. Δεν ξέρω ποιον “αυξοντα αριθμό” είχε εκείνο το ΑΣΜΠΕΤΑ ούτε τι “αριθμό μέλους” πήρα, γνωρίζω όμως ότι ο ενθουσιασμός με τον οποίο με δέχτηκαν ήταν το κάτι άλλο. Και το πως έπεσαν οι όποιες αναστολές μου σε ελάχιστο χρόνο και βρέθηκα να μιλάω και να καλαμπουρίζω με ανθρώπους που γνώρισα μόλις πριν πέντε λεπτά σαν να τους ήξερα χρόνια. Αυτό ήταν… Από τότε πέρασε καιρός, πολλοί ήρθαν και έφυγαν από το ΑΣΜΠΕΤΑ αλλά ένας πυρήνας που ήταν και σε μεγάλο βαθμό ο αρχικός, έμεινε και έτσι έχω μια παρέα που μια δυο φορές το χρόνο, όποτε και αν, βρισκόμαστε, καλαμπουρίζουμε, γελάμε, και περνάμε καλά σε πεισμα των καιρών. Έτσι στο χθεσινό ΑΣΜΠΕΤΑ η αφορμή ήταν μια φίλη blogger από τη Κύπρο. Ποια καλύτερη αφορμή. Και τσουπ νάμαστε όλoι στα Πετράλωνα στη Κάππαρη. Για ένα φανταστικό Σαββατομεσήμερο. Με τη καλύτερη παρέα, ίσως και τη πιο θορυβώδικη, αν και έχουμε χάσει τη φόρμα μας.
Μέσα από το διαδίκτυο έχω γνωρίσει και άλλους, φίλους πλέον. Αφορμή υπήρξαν τα Χρυσοστόμεια του Γιώργου όπου μαζευόμασταν και μιλάγαμε και λέγαμε ό,τι θέλαμε, και μετά το συζητάγαμε. Πάντα βρισκόταν ο χώρος… πότε μια αυλή στο Χολαργό, άλλοτε ένα ιατρείο (!!!) ( εκεί δεν είχα πάει), άλλοτε η αγορά στη Κυψέλη. Εκεί, σαν σε μια μοντέρνα εκκλησία του Δήμου, “αγορεύαμε” και αντιμετωπίζαμε τη κριτική και τα σχόλια του κοινού. Όσες φορές είχα βρεθεί, υπήρχε μια κοσμιότης και ένας αυτοέλεγχος μοναδικός. Εκεί γνώρισα το Γιώργο τον Έψιμο ( τον ιδρυτή – ζητείστε τα Χρυσοστόμεια και θα τον βρείτε ) αλλά και τον Γιώργο τον Παναγιωτακόπουλο, τον Γιώργο Φασουλόπουλο και τον Διονύση Μάργαρη, όλοι του κλάδου που κάναμε κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες συζητήσεις μεταξύ “τυρού και αχλαδιού”, πάνω στο κλάδο και τα προβλήματά του και όχι μόνο. Ο Γιώργος διορίστηκε στη Θράκη και δυστυχώς τον “χάσαμε” εμείς αλλά είμαι σίγουρος από ότι διαβάζω ότι τον κέρδισε αλλά και κέρδισε η Θράκη. Είναι ένας άνθρωπος γεμάτος ιδέες και όρεξη. Εγώ “κόλλησα” με τον Παναγιωτακόπουλο και όπου βρω τον Γιώργο και το Διονύση, ξέρω ότι έχω δυο φίλους που μπορούμε να πούμε μια κουβέντα παραπάνω. Έρχεται η Σύρος και πιθανότατα εκεί θα έχουμε πολλά να πούμε.
Και μιλώντας για Σύρο έχουμε τη Σμαράγδα. Μια φίλη που έχουμε μιλήσει πολύ. Γνωριστήκαμε από ένα φόρουμ για το MOODLE και κολλήσαμε. Έχουμε κάνει άπειρες συζητήσεις, για εκπαίδευση, νέες τεχνολογίες, ιδέες και εφαρμογές πάνω στη δουλειά μας (έχει φροντιστήριο Αγγλικών). Απλά δεν έχουμε βρεθεί “απέναντι”. Αισθάνομαι ότι έχω μια πολύ καλη φίλη την οποία ξέρω, χωρίς να έχω δει. Θα γίνει και αυτό σύντομα.
Μετά είναι τα Γιάννενα. Το τριήμερο θα είμαι “πάνω”. Να δω τους φίλους μου εκεί αλλά να γνωρίσω και καινούργιους. Και οι καινούργιοι είναι ΙΝΤΕΡΝΕΤΙΚΟΙ μια και ο Στέργιος ο Ναστόπουλος, συνάδελφος στα Γιάννενα, έχει έντονη παρουσία στο ΔΦΕ και είναι ευκαιρία να πιούμε ένα καφέ και να γνωριστούμε. Μαζί του θα είναι πιθανότατα και 2-3 φίλοι από το ΕΚΦΕ Ιωαννίνων και θα πούμε πολλά. (Θα έχει ανακοινωθεί και το νέο σχολείο, οπότε… θα έχουμε πολλά).
Ποιους άλλους να πω… Δεν ξέρω πια… ο Βαγγέλης ο Κολτσάκης και ο Γιάννης ο Σαλονικίδης που βρεθήκαμε στα συνέδρια, αλλά διαδικτυακά είναι πάντα παρόντες… Νομίζω ότι αν συνεχίσω αφενός μεν ο κατάλογος θα γίνει τεράστιος από την άλλη σίγουρα κάποιοι θα μεινουν απ’ έξω. Οπότε σταματάω…
Τώρα όσον αφορα τη δυνατότητα επικοινωνίας παγκοσμίως… αυτό είναι άλλο θέμα. Μιλώντας για τους παλιούς μου μαθητές, πολλοί από τους οποίους είναι πλέον φίλοι, τους βρίσκω και με βρίσκουν μέσω ΙΝΤΕΡΝΕΤ πολύ εύκολα. Προχθές κυνηγούσα μέσω Skype, ένα φίλο στο Ντένβερ και τον βρήκα στο Dubai (!!!). Έχει μικρύνει ο κόσμος πάρα πολύ και ταυτόχρονα έχει μεγαλώσει μέσα από το Ιντερνετ. Το αν εμείς θα μείνουμε να τον βλέπουμε μέσα από το μόνιτορ ή αν θα βγούμε έξω να τον γυρίσουμε είναι δική μας επιλογή.
Τη καλημέρα μου… (αν και λίγο γκρίζα)
ΥΓ : Σήμερα βγήκα μια βόλτα και έχω άλλη μια απόδειξη ότι είναι εδώ…
και άλλη μια…
Λέμε τώρα : άνοιξη γενικώς… 🙂
