Τα Γιάννενα, εγώ και οι άλλοι…
Χθες ταξίδευα στη Δυτική Ελλάδα με κατεύθυνση για Αθήνα. Γυρνούσα από τα Γιάννενα όπου είχαμε κανονίσει τη τρίτη συνάντηση αποφοίτων του Χημικού του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων του 1979 – χρονιά που μπήκαμε στο Πανεπιστήμιο.
Πρώτη φορά βρέθηκα στα Γιάννενα γύρω στο 1975 με οικογενειακή εκδρομή που κάναμε το γύρο της Δυτικής Ελλάδας, με πρώτη διανυκτέρευση στο Αγρίνιο και Δεύτερη στο Μέτσοβο λέγαμε και τελικά κοιμηθήκαμε στην Υπάτη…Ναι δεν έκανα λάθος, περνώντας από το Μέτσοβο, μόνο παγκάκια είχε, το ίδιο και στα Τρίκαλα, στη Λάρισα και φτάσαμε κάπου στις 4 τα χαράματα στην Υπάτη και πήγαμε τελικά για ύπνο.
Όταν λοιπόν πέρασα από τα Γιάννενα, είχε πει ένας; θείος μου…”πολύ ωραία πόλη, έχει και Πανεπιστήμιο… Θα ήταν ωραία να σπούδαζες εδώ…” Εγώ στα 14μου… δεν νομίζω ότι κατάλαβα τι είπε…τότε.
Από την ηλικία εκείνη ήθελα να γίνω Χημικός… (για κάποιους λόγους που σε κάποια φάση θα γράψω…) αλλά τα Γιάννενα δεν μου λέγανε και τίποτα. Τον Οκτώβρη του 1979 λοιπόν βρέθηκα στα Γιάννενα, πρωτοετής φοιτητής στα Γιάννενα στο Χημικό…Το “χημικό” μου άρεσε, το “Γιάννενα” με ξεβόλεψε, γιατί ήμουνα και εγώ κακομαθημένο ή καλομαθημένο παιδάκι της μαμάς μου…και το να μείνω μόνος μου με ξεβόλευε…Όμως πήγα και σήμερα μετά από 33 χρόνια μπορώ να πω ότι ήταν η καλύτερη επιλογή που έκανα.
Πηγαίνοντας εκεί βρεθήκαμε 38 παιδάκια από όλη την Ελλάδα, με τα όνειρά μας, με τα δεδομένα που κουβαλούσα ο καθένας μας από την οικογένεια του και την τοπική κοινωνία που είχε ζήσει… Και βρεθήκαμε ο ένας πλάι στον άλλο, μιλήσαμε, γελάσαμε, δουλέψαμε, ξενυχτήσαμε… πότε πάνω από το βιβλίο, πότε στου Τσοκάνη ή σε φιλικό σπίτι. Το βασικότερο αποτέλεσμα όμως από τη ζωή μου στα Γιάννενα, είναι η ολοκλήρωση της προσωπικότητας. Η υπευθυνότητα, η αυτονομία, ή ικανότητα να αξιολογείς καταστάσεις και να παίρνεις αποφάσεις, είναι ίσως τα σοβαρότερα μαθήματα. Εκεί ήταν και οι συνάδελφοι μου… στη πλάκα, στο γέλιο, στο κλάμα, στα νεύρα. Τότε δεν το αξιολογούσαμε. Έπρεπε να περάσουν χρόνια, πολλά χρόνια για να καταλάβουμε τι είχαμε ο καθένας δίπλα μας. Και πάλι μέσα στη καθημερινότητα που τρέχαμε επειδή είμασταν νέοι και έπρεπε να δουλέψουμε, να κάνουμε οικογένεια, να πάρουμε σπίτι, να πάρουμε αυτοκίνητο…να… να… ξεχάσαμε όλους αυτούς τους συμφοιτητές. Και κάποια στιγμή μετά από 20 χρόνια… που είχαμε λιγάκι ηρεμήσει είπαμε…
“Ρε συ … τι να γίνονται όλοι αυτοί οι συμφοιτητες…” Δηλαδή δεν το είπαμε όλοι… ο Γιάννης το είπε και εγώ “τσίμπησα”… Πολύ μου αρέσουν αυτά…. Και ξεκίνησε ένα κυνήγι ξετρυπώματος και τους βρήκαμε όλους…Κανείς δεν γλύτωσε.Μας πήρε ένα χρόνο και έτσι στα 21 χρόνια (2000 ήτανε) βρεθήκαμε να τα πούμε… και τα είπαμε… Δηλαδή ξεκινήσαμε αλλά δεν τελειώσαμε… αφήσαμε τη συζήτηση για αργότερα. Είπαμε για δέκα χρόνια και βρεθήκαμε στα 9… (το 2009) και συνεχίσαμε τη συζήτηση αλλά είμασταν διαφορετικοί από ότι το 2000. Δεν είχε καμία σημασία…λες και ήταν χθες που είμασταν στην συνέλευση, κάναμε κατάληψη, είμασταν στα εργαστήρια ή στο μώλο για καφέ. Σαν να μη πέρασε μια μέρα. Και μιλήσαμε για όλα… και μας άρεσε… και είπαμε να το ξανακάνουμε αλλά τα δέκα χρόνια μας φάνηκαν μακριά και είπαμε να βρεθούμε στα τρία χρόνια… για να προλάβουμε τη καταστροφή των Mayas. Την καταστροφή των Mayas την προλάβαμε… την καταστροφή της Ελλάδος δεν είχαμε προβλέψει. Έτσι στο προχθεσινό ραντεβού ήρθαν μόνο οκτώ από τους 38. Τις δυο προηγούμενες φορές είχαμε μαζευτεί καμιά 25αριά.
Το πρώτο συναίσθημα ήταν στεναχώρια και λίγο πληγωμένος… Όχι ότι δεν μπορούσα να καταλάβω τις συνθήκες για το καθένα… αλλά γνωρίζοντας το από την αρχή του χρόνου “είχα κάνει το κουμάντο μου”. Δεν θα με κρατούσε καμία κρίση μακριά. Στεναχωρήθηκα περισσότερο, γιατί οι μισοί και, δεν μπήκαν κάν στο κόπο να απαντήσουν. Δεν το φαντάστηκα τόσο πολύπλοκο να στείλεις δυο λέξεις ή ένα SMS με το έρχομαι ή δεν έρχομαι. Αυτό όμως κράτησε λίγο, πολύ λίγο και αμέσως μόλις βρήκα τους υπόλοιπους ξεχάστηκε. Γιατί αυτός ο αόρατος δεσμός, αυτή η χημεία που μας δένει είναι μια μοναδική αίσθηση που δεν σηκώνει πίκρες και γκρίνιες. Και με το που βρεθήκαμε στο μώλο… είπαμε δυο κουβέντες και αρχίσαμε να μιλάμε… και μιλάγαμε τρεις μέρες… συνέχεια. Και γνωριστήκαμε πολύ καλύτερα από οποτεδήποτε άλλοτε. Οι συζητήσεις, το γέλιο, οι περίπατοι μέχρι και ξεποδάριασμα (στα όρια θα έλεγα), ο λίγος ύπνος και ο χώρος…και κυρίως οι αναμνήσεις ήταν ο καταλύτης. Ένας καταλύτης μοναδικός. Μας έδωσε την δυνατότητα να μιλήσουμε σαν να μην είχαμε σταματήσει ποτέ. Σαν να μην υπήρξε ποτέ κενό στη σχέση μας. Απλά, καθαρά, ειλικρινά, με γέλιο και κυρίως με καλή διάθεση.
Ποιο είναι το συμπέρασμα από αυτό το τριήμερο… Θα έλεγα ότι είμαι πολύ τυχερός που βρεθήκατε στα Γιάννενα, το 1979, στους διπλανούς πάγκους. Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω όλους για τη συμβολή σας σε αυτό που είμαι τώρα. Ίσως να μην το έχετε καταλάβει αλλά όλοι σας έχετε ένα μικρό ή μεγάλο ρόλο σε αυτό. Το σημαντικότερο είναι ότι χαίρομαι που είστε ακόμα στη ζωή μου. Για να καταλάβετε πως γύρισα χθες από τα Γιάννενα μετά από περίπου 6 ώρες δρόμο (μετά φαγητού) θα σας πω μια φράση… Μπορώ να το κάνω αυτό κάθε χρόνο; Δεν νομίζω ότι μπορώ να σκεφτώ καλυτερο κλείσιμο των διακοπών μου από ένα τριήμερο στα Γιάννενα, παρέα με όλους σας. Το ότι δεν είμασταν πολλοί τελικά δεν ήταν μειονέκτημα, γιατί μας έδωσε τη δυνατότητα να έρθουμε πιο κοντά… Παρόλα αυτά μ’ αρέσει η μεγάλη παρέα… και ας χανόμαστε μέσα σε αυτή. Πάντα βρίσκουμε τον τρόπο να μιλήσουμε μεταξύ μας.
Για να σας εξιτάρω λιγάκι λοιπόν κυρίες και κύριοι Χημικοί του 1979 από τα Γιάννενα, όσοι δεν ήρθατε χάσατε… και όχι τίποτα άλλο άλλά έχω και ένα κάρο DVD από τη προηγούμενη συγκέντρωση και τώρα πρέπει να σας τα ταχυδρομήσω… ή μήπως “οι αθηναίοι” να κάνουμε μια τοπική συγκέντρωση να τα πούμε… Ειμαστε αρκετοί εδώ…
Το έχω πει πολλές φορές. Σε πολλές περιπτώσεις ο γραπτός λόγος έχει μικρές δυνατότητες να περιγράψει συναισθήματα. Έτσι μια και εγώ δεν φημίζομαι για τις συγγραφικές μου ικανότητες, θα σταματήσω εδώ, κρατώντας βαθιά στη καρδιά μου και το μυαλό μου την προχθεσινή συνάντηση και προσπαθώντας να σκεφτώ τι θα μπορούσα να κάνω για την επόμενη που θα γίνει… (εγώ θα ήθελα του χρόνου… αλλά θα δούμε). Αθεράπευτος; Μα νομίζω ότι είναι φανερό…
Τη καλησπέρα μου σε όλους σας αλλά κυρίως στους Χημικούς του 1979.
