Για την ημέρα…

Δεκαπενταύγουστος σήμερα. Μου φαίνεται κάπως περίεργο. Σήμερα μετά από πολλά χρόνια είμαι αυτή τη μέρα στο σπίτι στην Αθήνα.

Από το 2000 και μετά Δεκαπενταύγουστο κάνω στο Αίγιο, στο Πετροβούνι όπως λέγεται. Ένα ξωκκλήσι πάνω σε ένα βουναλάκι λίγα χιλιόμετρα έξω από το Αίγιο. Εκεί λοιπόν μαζί με τους συγχωριανούς από τη Κουνινά αλλά και πολλούς Αιγιώτες – που δεν πάνε στη Παναγιά τη Τρυπητή, ή στη Παναγιά τη Πλατανιώτισσα ή … δεν ξέρω ποια άλλη ονομαστή εκκλησία προς τιμή της Παναγίας υπάρχει στη περιοχή. Εκεί λοιπόν στο Πετροβούνι, κατανυκτικά και με το κεράκι στο χέρι, παρακολουθούμε την ακολουθία και περιμένουμε να ολοκληρωθεί. Μετά όλοι παίρνουμε τα αυτοκίνητά μας και μετά από μία  ώρα καταφέρνουμε να ξεμπλοκαριστούμε από τους χωματόδρομους  και τους αγροτικούς δρόμους και να φτάσουμε στα σπίτια μας. Ναι είναι ωραία και κατανυκτικά. Και όταν τελειώνει η λειτουργία και μοιράζεται ο άρτος, όλοι οι πιστοί υπομονετικά διαγκωνίζονται για το ποιος θα πρωτοπάρει αλλά και ποιος θα πάρει περισσότερο άρτο (!) ώστε να μπει μια ώρα αρχύτερα στο αυτοκίνητο μήπως προλάβει και φύγει πριν γίνει ο χαμός. Ναι είναι πολύ ωραία.  Αλλά και σε όλη τη διάρκεια της λειτουργίας μόλις ο ήλιος ξεμυτίσει πάνω από τη σκεπή της εκκλησίας και πέφτει πάνω στο εκκλησίασμα όλοι υποχωρούν προς τα δέντρα για σκιά και όσοι δεν χωράνε… ας προσέχανε. Θα μαυρίσουν λίγο περισσότερο γιατί κανείς δεν υποχωρεί ή παραχωρεί τη θέση του.  Φυσικά οι νεότεροι έχουν χαθεί μέσα στα δέντρα και θα καταλάβουν τη λήξη της λειτουργίας από την ομαδική φυγή.

Και μετά φτάνουμε στο σπίτι και παραδοσιακά τρώμε χοιρινό. Δεν ξέρω γιατί αυτό. Αλλά όλο το χωριό μυρίζει ψησταριά και ψητά. Ναι είναι πολύ κατανυκτικά. Μερικοί βγάζουν και τα δίκαννα και τραβούν μπαταριές στον αέρα. Και μετά τα σκάγια πέφτουν στην σκεπή. τινγκ τινγκ τινγκ ακούγονται. Είναι πολύ ωραία. Πρέπει να έχουμε το νου μας μη πέσει κανένα σε καμιά μπριζόλα. Αλλά είναι πολύ ωραία έτσι που ακούγονται.

Εν τω μεταξύ στο χωριό έχει πάρα πολλούς Παναγιώτηδες. Είναι ένα από τα ονόματα που είναι πολύ κοινά. Το επόμενο είναι το Θανάσης (πολιούχος του χωριού είναι ο Άγιος Αθανάσιος). Και εκεί οι άνθρωποι ανταλλάζουν επισκέψεις. Ναι ! Εδώ ανταλλάζουν SMS ενώ εκεί επισκέψεις. Αλλά τα πράγματα μπλέκουν όταν έχεις περισσότερους από ένα να γιορτάζουν.  (Θα προσέξατε ενδεχομένως ότι δεν μίλησα για Παναγιώτες ή Μαρίες. Προτεραιότητα έχουν οι εορτάζοντες, όχι οι εορτάζουσες). Εδώ λοιπόν τι κάνουμε; Σε ποιον πάμε και ποιον αφήνουμε; Και αν – όπως γίνεται συνήθως έχει και τραπέζι, τότε τι κάνουμε; Μεγάλο πρόβλημα και έχω ένα τέτοιο. Δυο Παναγιώτηδες που και οι δύο κάνουν τραπέζι αλλά δεν μπορώ να να πάω και στους δυο. Μέχρι τώρα ο ένας είχε την πρώτη επίσκεψη και το γλυκό και ο άλλος το ποτό και το τραπέζι. Αλλά, δικαίως, αφού και οι δύο είναι φίλοι ο πρώτος ρωτάει τι θα γίνει αν θα κάτσω για φαγητό… Το κακό είναι ότι δεν είναι μεταξύ τους φίλοι και αν πάω στον ένα θα παρεξηγηθεί ο άλλος και εγώ στη μέση (!). Δεν μου αρέσει καθόλου.

Αχ!!! Όλα αυτά μου λείπουν φέτος. Από του χρόνου – γεροί να είμαστε – θα πρέπει να δω με ποιο τρόπο θα διευθετήσω τις επισκέψεις. Τι προβλήματα έχει ο κόσμος.

Και τώρα οι ευχές. Πρώτα και καλύτερα στονπρωτότοκό μου που πολίτης πια (περνάει ο καιρός)επέστρεψε τη τρίτη στο σπίτι. Μετά σε όλους τους άλλους. Παναγιώτηδες, Παναγιώτες, Μαρίες, Μάριους και όποιους άλλους γιορτάζουν, αλλά και σε όλο το κόσμο. Να περνάτε καλά. Το καλοκαίρι είναι καλοκαίρι. Ακόμα και αν δεν είστε σε παραλίες ή νησιά, μπορείτε να περάσετε καλά και να βγείτε μια βόλτα με φίλους. Το απογευματάκι είναι πολύ όμορφα και σίγουρα η γειτονιά σας ή η πλατεία έχει κάποια μαγαζιά που δεν τα έχετε δει ποτέ γιατί τρέχετε και δεν προλαβαίνετε. Τώρα μπορείτε.

Αυτά τη καλησπέρα μου και χρόνια πολλά.

Tags: Add new tag, βουνό, γιορτή, Δεκαπενταύγουστος, διακοπές, ξωκκλήσι, Παναγία