Καφές με φίλους… η καλύτερή μου.

Κάπου κάποτε στα αρχαία υπήρχε η φράση…”Πιστεύω τω φίλω…” Μη με ρωτήσετε για παρακάτω δεν τα θυμάμαι… και αυτό πολύ είναι. Όμως από τότε -πριν περίπου 35 χρόνια – άρχισα να ψάχνω το θέμα των φίλων. Πάντα θυμάμαι να έχω φίλους, ίσως γιατί μιλάω πολύ… αλλά θυμάμαι και μια πολύ δύσκολη φάση που “είχα ξεμείνει” από φίλους. Πραγματικά πολύ δύσκολη φάση… Και πάμε στο καφέ.

Ο καφές είναι “ιεροτελεστία”. Μπορεί να μην είναι καφές με τη φυσική του έννοια. Είναι η παρέα. Η σκέψη ότι θα βρεθείς με πρόσωπα αγαπημένα. Ότι θα μιλήσεις, θα γελάσεις, θα δεις τον άλλο. Προσωπικά μου έχει λείψει η καλή κουβέντα. Με βάθος και νόημα. Τις γενικότητες για το καιρό ή την ανάλωση με τα μαθήματα και τι διαγωνίσματα έβαλα – έβαλες, δεν τα θεωρώ κουβέντα. Κουβέντα είναι η πρόκληση… αυτό που θα σε κάνει να σκεφτείς, να πισωγυρίσεις (και οι αναμνήσεις καλές είναι αρκεί να μην είναι μόνο αυτές), να σχολιάσεις, να προγραμματίσεις, να κάνεις σχέδια με τους φίλους σου. Η αλήθεια είναι ότι η καθημερινότητα πιθανόν να τα αποτρέψει από το να πραγματοποιηθούν αλλά αυτό είναι δεύτερο.

Έτσι αυτές τις μέρες βρέθηκα και θα βρεθώ με πολύ κόσμο. Κόσμο που δεν είμαστε μαζί, ούτε βρισκόμαστε στη δουλειά ή στην καθημερινότητα μας γενικά. Όμως είναι πρόσωπα που υπάρχει ένας σύνδεσμος. Ένας σύνδεσμος που μπορεί να έχει μικρή ή μεγάλη διάρκεια αλλά είναι αρκετός, όταν βρεθούμε μαζί, να μιλήσουμε, να γελάσουμε και να περάσουμε όμορφα και ζεστά κάποιες ώρες.

Προχθές λοιπόν βρέθηκε μια φίλη στην Αθήνα και βρεθήκαμε για ένα καφέ – κυριολεκτικά – Κανονίσαμε όσο μας επιτρέπει η Αθήνα και τελικά γίναμε τρεις συνάδελφοι χημικοί και τα είπαμε. Τι να πρωτοπείς μέσα σε δυο ώρες, τι να πρωτοθυμηθείς και τι να κανονίσεις για συναντήσεις ή επόμενα ραντεβού. Όμως ήταν ένα πολύ όμορφο απόγευμα από αυτά που όπως λέω εγώ “οριοθετούν το χρόνο”. Οι μέρες δηλαδή που θυμάσαι και με βάση αυτές λές πόσες μέρες έχουν περάσει. Γιατί οι άλλες οι καθημερινές, η μία είνα ίδια με την άλλη.

Μεθαύριο “έρχεται” το ΑΣΜΠΕΤΑ. Μπορεί τα παιδιά αυτά (χμ!!! μάλλον πλέον είμαι ο μεγαλύτερος, οπότε μπορώ να τα λέω και έτσι…) να μη τα γνωρίζω, όπως γνωρίζω άλλους ανθρώπους, όμως κάθε συγκέντρωση και κάθε συνάντηση έχει τη ζεστασιά της παρέας που γνωρίζονται χρόνια. Η ατμόσφαιρα είναι το κάτι άλλο. Έτσι κάθε φορά που μας επιτρέπει η ζωή στην Αθήνα, να το οργανώσουμε, είναι κάτι που το περιμένω.

Δεν χρειάζεται να αναφέρω τα Σάββατα μεσημέρι με τους φίλους. Τα έχω ξαναπεί. Μοναδική παρέα με μοναδικούς ανθρώπους (καλά όλοι μοναδικοί είμαστε αλλά αυτοί είναι πιο μοναδικοί…) Συζητήσεις και θέματα για τα πάντα. Απόψεις και ιδέες χωρίς φίλτρο και χωρίς υστερόβουλες σκέψεις. Όπως μου είχε πει ένας από τη παρέα, ο φίλος θα σου πει τα πράγματα όπως τα βλέπει και τα αισθάνεται, ανεξάρτητα αν σε πληγώσει ή όχι. Και αν σε πληγώσει πρέπει πρώτα να σκεφτείς αν έχει δίκιο ή όχι και μετά να τσαντιστείς. (αν το κρίνεις απαραίτητο).

Η παρέα των φυσικών επιστημών – θα μπορούσα να τη πω και έτσι – μια παρέα καθηγητές ΠΕ 4 όπως θα λέγαμε. Δυο τρεις φορές έχουμε βρεθεί και οι συζητήσεις είναι πάντα μια πρόκληση. Μπορεί να είναι επικεντρωμένες στο “κλάδο” όπως λέμε αλλά μετά από κάθε μια συζήτηση μένει ένας προβληματισμός και πολλές νέες ιδέες.

Η ανάγκη για έκφραση και ανταλλαγή απόψεων είναι αυτή που με χαρακτηρίζει – και δεν νομίζω ότι είμαι ο μόνος – και για αυτό άφησα για το τέλος τον άνθρωπο που όταν βγαίνουμε για καφέ δεν αφήνουμε θέμα να μη πιάσουμε. Τα τριάντα χρόνια γνωριμίας με την Έφη μας έχουν δώσει τη δυνατότητα να μη μασάμε τα λόγια μας και να μπορούμε να εκφραστούμε ελεύθερα. Εννοείται ότι ο καφές δεν φτάνει, και έτσι όποτε δεν καταφέρνουμε να βρεθούμε το τηλέφωνο καλύπτει τα κενά. Βλέπετε η Αθήνα είναι ασφυκτική σε τέτοια θέματα.

Πολλά έχουν γραφτεί για τους φίλους… “Οι φίλοι είναι τα αδέλφια που διαλέγουμε…” “Τους φίλους τους διαλέγουμε, γιαυτό δεν τους παιδεύουμε…” έλεγε ένα άλλο τραγούδι. Για μένα οι φίλοι είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο. Είναι οι άνθρωποι με τους οποίους μπορώ να μιλήσω. Ίσως όχι με όλους για όλα, αλλά ξέρω ότι είναι εκεί… ένα τηλέφωνο μακριά και απλά … περιμένουν. Οπότε όπως έχω ξαναπεί, μάλλον αισθάνομαι πλούσιος με τους φίλους μου.

Τη καλημέρα μου, χρόνια πολλά για την ημέρα και σε όσους γιόρταζαν προχθές και παρέλειψα να ευχηθώ.

Tags: ανθρώπινες σχέσεις, Επικοινωνία, καφές, φίλοι